Του Μιχαήλ Στυλιανού
Όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι ως φάρσα
Διευθυντής/σχολιαστής καναλιού της TV έψεξε προχθές τον υπουργό Οικονομικών κ. Βαρουφάκη για το γεγονός ότι στη νυκτερινή ενημέρωση του διεθνούς Τύπου, μετά το εκτρωματικό Γιουρογκρούπ, αποκάλυψε πως προσχέδιο του επιτρόπου Μοσκοβισί, που ήταν έτοιμος να προσυπογράψει, αντικαταστάθηκε στη συνεδρίαση με το τελεσίγραφο Ντάϊσελμπλουμ.
Χαρακτηριστική περίπτωση απογειωμένης τηλεπερσόνας που δεν διστάζει να διδάσκει οικονομική, πολιτική και διπλωματική δεοντολογία (και σε αρμόδιους καθηγητές διεθνούς αναγνώρισης!), ο αυτόκλητος κήνσορας προφανώς δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι αυτή η «αποκάλυψη» δεν αποτελούσε απερίσκεπτη αθυροστομία του Έλληνα υπουργού. Ήταν ουσιώδες στοιχείο του φακέλου, απαραίτητο για την πλήρη και παστρική ενημέρωση τής διεθνούς κοινής γνώμης, των Ευρωπαίων αλλά και των Ελλήνων πολιτών, για τα χαρακτηριστικά αυτής της διαπραγμάτευσης, τις θέσεις των δύο πλευρών και την υφή αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η πληροφορία ότι η Ελλάδα ήταν διατεθειμένη να δεχθεί τον συμβιβασμό του προσχεδίου Μοσχοβισί απεδείκνυε την μέγιστη και με πολιτικό κόστος διαλλακτικότητα και εποικοδομητική στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Και το τελεσίγραφο με το οποίο αυτή απαντήθηκε, υπό το φώς και των πρωινών ραδιοφωνικών δηλώσεων Σώϋμπλε -πως «λυπάται τον ελληνικό λαό για την ανεύθυνη κυβέρνηση που επέλεξε»- όσο και των γερμανικών «συμβουλών» στην ελληνική κυβέρνηση να αντικαταστήσει τον κ. Βαρουφάκη, (επειδή αποσταθεροποιεί τους συνομιλητές του υπουργούς της ΕΕ!..), αποκάλυπτε σε κάθε απληροφόρητο, αφελή ή παραπληροφορημένο το τι αντιμετωπίζει σήμερα ο ελληνικός λαός καί τί επιφυλάσσεται πιθανότατα αύριο για το λαό της Ουγγαρίας, της Ισπανίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης που αντιστέκεται στις διαταγές της Κομαντατούρ.
Αυτά τα άμεσης επικαιρότητας τεκμήρια ποιότητας και αποτυπώματα ταυτότητας των «εταίρων της» ώφειλε η ελληνική κυβέρνηση να τα επιδείξει στά μεγάλα και παλλόμενα πλήθη λαού, που διαδήλωναν την αγωνιστική συστράτευσή τους με ελληνικές σημαίες, στις πλατείες της Ευρώπης και άλλων ηπείρων, όπως επίσης και στον ελληνικό λαό. Αφ’ ενός για να αποδείξει την δική της καλή πίστη και την συνέπεια προσήλωσής της στις αρχές της Ε Ε. Και αφ’ ετέρου για να αφυπνίσει όσους ακόμη κοιμούνται με τις προσφιλείς ψευδασθήσεις τους στην άγρια πραγματικότητα γύρω από την θέση της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη και να σκεφθούν σοβαρά τις επιλογές για την αντιμετώπισή της. Γιατί η στυγνή πραγματικότητα, που δεν επιτρέπει πια υπεκφυγές, είναι η ακόλουθη:
Η σημερινή Ευρωπαϊκή ΄Ενωση δεν έχει καμιά σχέση με ό, τι οραματίσθηκαν οι γεννήτορές της, ή με την΄Ενωση στην οποία πίστευε ότι εισάγει την Ελλάδα -«για την ασφάλειά της»- ο Κων.Καραμανλής.
΄Ολες οι καταστατικές αρχές της Ε.Ε. – Δημοκρατία, Ισότητα, Αλληλεγγύη, σεβασμός στις ανθρώπινες αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα- έχουν ποδοπατηθεί. Για την Ελλάδα, η Ε Ε αποδείχθηκε παγίδα, στόχος εκμαυλισμού και λεηλασίας και –στην εξέλιξή της- μυλόπετρα εθνικής συντριβής. Η πείρα των τελευταίων πέντε χρόνων, δεν απαιτεί πρόσθετες αποδείξεις. Και η συμπεριφορά των «εταίρων» τις τελευταίες ημέρες αποκρυστάλλωσε, στη φυσιογνωμία της κομμαντατούρ των Βρυξελλών, τα χαραγμένα σαν ουλές στην εθνική μνήμη χαρακτηριστικά βαμμένου εχθρού.
Ενώπιοι αδυσώπητης εχθρότητας
Η φράου Μέρκελ, ο χερ Σώυμπλε, ο Χερ Ντάϊσελμπλουμ, ο Γκόλντμαν Ντράγκι μετά της κουστωδίας τους κατέδειξαν ότι θέλουν να εξευτελίσουν τους ΄Ελληνες, να τους πατήσουν, να τους αναγκάσουν να παρακαλέσουν γονατιστοί για την επέκταση του μνημονίου…
Αφού, με την δουλική σύμπραξη εξουσιολάγνων ενεργουμένων τους στην Ελλάδα, κατέστησαν τον λαό της πειραματόζωο μέτρησης του έσχατου ορίου ζωής του βατράχου στον αναμένο βραστήρα, τώρα αποφάσισαν να συντρίψουν το ελεύθερο φρόνημα των Ελλήνων και να κρεμάασουν το κουφάρι του φόβητρο για να τρομοκρατούν τους άλλους λαούς της Ευρώπης, σε αποδοχή της μεταλλαγής της ΕΕ σε πειθαρχημένη Γερμανική Επικράτεια.
Ο κίνδυνος εξάπλωσης της «ανταρσίας», που ορθώνεται απειλητικός στην Ουγγαρία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Γαλλία, επιβάλλει μεταβολή του σχεδίου για σταδιακή δημογραφική απογύμνωση του εοδυλιακού και ιστορικού οικοπέδου Ελλάδα, με επιτάχυνση της εκτέλεσης διά στραγγαλισμού με τον ξύλινο βρόχο του Φράνκο. Το θέαμα χηρευάμενων της εξουσίας που καλούν την κυβέρνηση να συμμορφωθεί στο τελεσίγραφο -για τη σωτηρία της πατρίδας!- είναι ανάξιο σχολιασμού. Απλά αποδεικνύει τον βαθμό τύφλωσής τους και βαθαίνει το τέλμα αηδίας που τους περιβάλλει.
Υπάρχει όμως στην Ελλάδα και μια ευμεγέθης ακόμη μειοψηφία πολιτών, που περιλαμβάνει και σκεπτομένους ανθρώπους, δημοκράτες κατά τεκμήριο και πατριώτες (ακόμη οικονομικά ασφαλείς), τους οποίους ο νόμος της αδρανείας και ο αυτο-εγκλωβισμός σε παγιωμένες θέσεις διατηρεί στη γραμμή ακλόνητων υπερασπιστών του προτάγματος του Ευρώ.
Η νομισματική αυτή μονάδα έχει εμπεδωθεί στη συνείδησή τους ως απαραβίαστο ταμπού, ως το έσχατο όριο του εθνικού προβληματισμού και ως «πιστεύω», που και μόνο η σκέψη παραβίασής του αποκρούεται σαν αίρεση, αποστασία, ιεροσυλία.
Η απειλή του Grexit ισοδυναμεί στο φαντασιακό τους με τον απόλυτο εφιάλτη, τον Αρμαγεδδώνα, την καταστροφή της πατρίδος. Και υπαινιγμός επανεξέτασης αυτού του δόγματος πίστεως υπό την βάσανο της εμπειρίας, αφορίζεται από τους καλοπροαίρετους αυτούς συμπολίτες ως λαϊκισμός και δημοκοπία, ή πάντως ως έλλειψη σύνεσης και σωφροσύνης. Ακόμη και άρθρα με βαρυσήμαντες υπογραφές, όπως το προχθεσινό του Wolfgang Munchau, στους Financial Times και πλειάδας άλλων επιφανών ξένων οικονομολόγων, που συμπαθούν και υπερασπίζονται την Ελλάδα, γλυστρούν στο τεφάλ της εμμονής αυτών των συμπατριωτών μας και δεν τους αγγίζουν.
Το αναπόδραστο δίλημμα
Αυτή η ολοκληρωτική, φανατική πίστη, προφανώς απορρίπτει ψυχολογικά τον ισολογισμό των ωφελειών και ζημιών της συμμετοχής στην Ευρωζώνη, όσον και άν η εμπειρία της πενταετίας επιτάσσει ένα τέτοιον ισολογισμό – χάριν ακριβώς της πατρίδος. Στον ισολογισμό αυτό θα βοηθούσαν τα ακόλουθα ελάχιστα ερωτήμστα:
–Υπάρχει ακραίο όριο στην πατριωτική προσταγή μη αμφισβήτησης του Ευρώ; Και πού υψώνεται το σήμα «Στοπ. Κίνδυνος!», μετά τον σχεδόν διπλασιασμό του χρέους στα 208% του ΑΕΠ (ινστιτούτο Λεβύ), τους 6.000 αυτόχειρες, τους ενάμισυ εκατομμύριο ανέργους, τους ένα εκατομμύριο αμειβόμενους με «προστάντζες», «έναντι», την πτώση κατά 25+% του εθνικού εισοδήματος, τις 200.000 μεταναστεύσεις επιστημόνων και νέων υψηλής εκπαίδευσης, τις 300.000 εκτρώσεις τον χρόνο και το ξεπέρασμα του αριθμού των γεννήσεων από τον αριθμό των θανάτων;
— Είναι υγιής απόρριψη του λαϊκισμού και τεκμήριο σύνεσης και σωφροσύνης του πολίτη -και του εκπροσώπου του στο Κοινοβούλιο- η αταραξία και απάθεια μπροστά στον βάναυσο κατά συρροήν βιασμό του Συντάγματος, είτε με την ψήφιση μνημονιακών αντισυνταγματικών νόμων είτε με διατάγματα υπογραφόμενα από έναν άβουλο και άυλο πρόεδρο;
— Είναι πατριωτική σύνεση ο εθισμός στά φαινόμενα συνωστισμού χιλιάδων και χιλιάδων Ελλήνων στα συσσίτια φιλανθρωπίας και στις δωρεάν διανομές τροφίμων, παιδιών που λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα, καλοντυμένων γερόντων που αναζητούν τροφή στους κάδους των σκουπιδιών, ενός κόσμου αστέγων να κοιμάται στις εισόδους κτιρίων και στις στοές των κεντρικών δρόμων της πρωτεύουσας— εικόνες χωρίς προηγούμενο στο παρελθόν, ούτε στη γερμανική κατοχή;
— Ειναι συμβατές με κάποιο αίσθημα πατριωτισμού και εθνικής αξιοπρέπειας συνεδριάσεις Βουλής οχυρωμένης με κάγκελα και λεωφορεία λόχων των ΜΑΤ; Ή παρελάσεις εθνικών εορτών, απαγορευμένες για τους μη κατόχους ειδικής πρόσκλησης; Ή ξυλοδαρμός ηλικιωμένων συνταξιούχων από αρειμάνια ΜΑΤ, σε μικρή απόσταση από το προεδρικό μέγαρο, όταν θέλησαν να επιδώσουν κείμενο διαμαρτυρίας. Ή η εκτόξευση χημικών στά πρόσωπα του Μανώλη Γλέζου και του Μίκη Θεοδωράκη, σε επιχειρήσεις καταστολής, τύπου Πλατείας Ταξίμ, στην Πλατεία… Συντάγματος;
–Πόσης έκτασης λεηλασία του εθνικού πλούτου είναι συμβατή με την πατριωτική σύνεση χάριν του Ευρώ; Πόσοι και πόσης συχνότητας βιασμοί της εθνικής κυριαρχίας με την εγκατάσταση ανθυπάτων του 4ου Ράϊχ, με τις περιοδείες, τις «επαφές» και το φούχτ-ιασμα χαρτών, φακέλων, προσώπων και στοιχείων νομαρχιών και δήμων σε όλη τη χώρα, ερήμην της κυβέρνησης; Πόσες παρεμβάσεις για την ανατροπή κυβερνήσεως ή την αντικατάσταση υπουργών και κρατικών υπαλλήλων;
Καταληκτικά: Η πενταετής πείρα ζωής στην αποικία του χρέους, με κορύφωμα την προχθεσινή απογύμνωση της εχθρότητας του ευρωκράτορα κατακτητή, θέτει κάθε νοήμονα και απρόσβλητο από κομματική σκλήρυνση ΄Ελληνα πατριώτη, ενώπιον αναπόδραστου διλήμματος:
Θέλει να τον αντιπροσωπεύει στη σύναξη των υπουργών των Εξωτερικών της Ευρώπης ο σπινθηροβόλος και αγέρωχος Βαρουφάκης, ή ο ογκώδης και συμπλεγματικός Βενιζέλος, που δέχεται, με δουλικό χαμόγελο, να τον χτυπάει ο Γιούγκερ στο κεφάλι με στρογγυλοδιπλωμένη εφημερίδα, σε υποτιθέμενο χαριεντισμό οικειότητας, επιπέδου λουξεμβουργιανής μπυραρίας;
Ή, σε άλλη διατύπωση, αλήθεια πιστεύει κανείς πατριώτης πως η σώφροσύνη και σύνεση στην υπηρεσία του εθνικού συμφέροντος υπαγορεύει την συνέχιση επ’ αόριστον της φοίτησης του πληθυσμού αυτής της χώρας, μέχρις αποστήθισης και εθισμού, στο αναμορφωτήριο της ευπείθειας, της πειθαρχίας και της αδιαμαρτύρητης συμμόρφωσης στις εντολές της κομμαντατούρ και στα διατάγματα των εκάστοτε εντολοδόχων της στην Ελλάδα;
Δηλαδή, λακωνικότερα: Πιστεύει ότι σύνεση, σωφροσύνη και πατριωτισμός είναι πλέον η αποδοχή και παράδοση σε ένα πεπρωμένο δουλείας;
Άλλη μια φορά στη μακρά ιστορία τους, οι Έλληνες βρίσκονται στις δαγκάνες αυτού του υπαρξιακού τους διλήμματος. Και δεν υπάρχει έντιμη οδός υπεκφυγής.
