Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Με την σημερινή υπογραφή του στη συμφωνία ο Αλέξης Τσίπρας πήρε στους ώμους του ευθύνες που δεν του αναλογούν, τουλάχιστον εξ ολοκλήρου. Είναι ευθύνες του Παπανδρέου, του Παπαδήμου, του Σαμαρά. Των προκατόχων του, πρωθυπουργών της χώρας, οι οποίοι έβαζαν μεν τις φαρδιά πλατιά τις υπογραφές τους στις συμφωνίες με τους δανειστές αλλά από κι έπειτα σφύριζαν αδιάφορα όταν οι υπουργοί τους «το έπαιζαν τρελίτσα» για να διασώσουν, όπως νόμιζαν τουλάχιστον, το πολιτικό τους μέλλον. Έκανε ο Βρούτσης όλα όσα έπρεπε να κάνει για το ασφαλιστικό; Έκανε ο Ραγκούσης όλα όσα έπρεπε να κάνει για την αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης; Λειτούργησε μήπως το ΤΑΙΠΕΔ, όταν μάλιστα οι αξίες ήταν ακόμη σε υψηλότερα επίπεδα;
Το μέσα στο ευρώ και την ευρωζώνη όμως, έχει έναν πολύ συγκεκριμένο λογαριασμό ο οποίος πρέπει να βγει και εξαιτίας αυτού ό,τι δεν έγινε πέντε χρόνια μπαίνει τώρα στο κείμενο της συμφωνίας που υποχρεώθηκε να υπογράψει ο Τσίπρας. Μπορεί να βολεύει ορισμένους να υποστηρίζουν πως θα κληθούμε να πληρώσουμε τα «ουάου» των πέντε μηνών του Βαρουφάκη, στην ουσία όμως καλούμαστε να πληρώσουμε τα «ουάου» των πέντε χρόνων των κυβερνήσεων που προηγήθηκαν. Όπως και να τα βάλει στη ζυγαριά κανείς δεν είναι δυνατόν να φταίνε οι πέντε μήνες περισσότερo από όσο φταίνε τα πέντε χρόνια.
Υπό αυτή την έννοια έχει έρθει το τέλος των ψευδαισθήσεων για όλους. Μέσα στο ευρώ και την ευρωζώνη ούτε «σκίζονται μνημόνια», ούτε παίζεται «κρυφτούλι» με μέτρα που συμφωνούνται αλλά δεν εφαρμόζονται ποτέ. Ούτε όμως μπορούμε να βγούμε από την ευρωζώνη με τις τράπεζες άδειες, τα κρατικά ταμεία άδεια και την εθνική οικονομία σμπαραλιασμένη και χωρίς τη παραμικρή παραγωγική δυνατότητα να σταθεί με αυτοδύναμο τρόπο στα πόδια της. Η υπογραφή του Τσίπρα είναι υπογραφή ηγέτη που αντιλαμβάνεται και αναλαμβάνει το βάρος της εθνικής ευθύνης. Κάθε άλλη στάση αυτή την ώρα δεν θα ήταν παρά τυχοδιωκτισμός κομματάρχη.
Το τέλος των ψευδαισθήσεων για όλους μπορεί ωστόσο να σημαίνει και μια καινούργια αρχή για όλους. Για την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, τους θεσμικούς φορείς, τους ίδιους τους πολίτες. Η σχιζοφρένεια «θέλω ευρώ με τους δικούς μου όρους» πρέπει να θεραπευτεί πάραυτα και με κατεπείγουσα αγωγή. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Είναι οι 251 ψήφοι του κοινοβουλίου που εξουσιοδότησαν τον πρωθυπουργό να πάει στις Βρυξέλλες και να γυρίσει με συμφωνία. Αυτό ακριβώς έκανε. Και το γεγονός αυτό χτίζει την εσωτερική, την εθνική εμπιστοσύνη. Αυτή είναι που θα μας χρειαστεί περισσότερο από όλα στους δύσκολους καιρούς που έχουμε μπροστά μας.
Οι πέντε μήνες που προηγήθηκαν άνοιξαν τα μάτια σε όλους. Κανείς δεν μπορεί πλέον να υποσχεθεί «Ζάππεια», κανείς δεν μπορεί πλέον να υποσχεθεί «προγράμματα Θεσσαλονίκης» και ταυτόχρονα την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Αυτά ήταν «παραμυθάκια» του τρόπου που πολιτεύτηκαν τα κόμματα σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. «Φύγε εσύ, έλα εσύ». Τα «παραμυθάκια» τέλειωσαν και δεν έχει μείνει κανένας άλλος πλέον για να τον φωνάξουμε να καθίσει στην καρέκλα του πρωθυπουργού με την υπόσχεση πως είναι ένας νέος Μωυσής και θα μπορέσει να κάνει την ελληνική οικονομία να διασχίσει τη «θάλασσα» της παγκοσμιοποίησης, χωρίς να χρειαστεί να βρέξουμε τα πόδια μας.
Πάνω σε αυτόν τον κοινό τόπο μπορεί να ξεκινήσει μια μεγάλη συλλογική προσπάθεια όλων δυνάμεων του πολιτικού ρεαλισμού. Χωρίς αυταπάτες και ψευδαισθήσεις αλλά με αξιοπιστία και εμπιστοσύνη στις μεταξύ τους σχέσεις. Γι αυτό και νομίζω πως τον απαιτούμενο από τις περιστάσεις πολιτικό τόνο έδωσε με τον πλέον σαφή τρόπο ο Κυριάκος Μητσοτάκης με το τουίτ που έκανε αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας: «Έχουμε 3 χρόνια μπροστά μας να γίνουμε κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Ελπίζω να έχουμε πια μάθει από τα λάθη μας. Να κάνουμε μια νέα αρχή τώρα.». Αυτό σημαίνει εθνική εμπιστοσύνη και είναι η τελευταία σανίδα σωτηρίας για τη χώρα.
ΥΓ: Για όσους δεν καταλάβανε, στηρίζω Αλέξη φουλ!
