Γράφει ο Δημήτρης Χορόσκελης
Δεν είναι θέμα ιδεολογίας αλλά κοινής λογικής ότι οι ιδιωτικές επενδύσεις δημιουργούν θέσεις εργασίας, πληρώνουν φόρους στο Κράτος, εισφορές στα ταμεία των ασφαλιστικών φορέων, κλπ., πράγμα που αδυνατούν συνήθως να κάνουν το Δημόσιο και οι δημόσιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, επειδή τα κριτήριά τους είναι “κοινωνικά” (πόσους ψηφοφόρους μας θα βολέψουμε εκεί, ποιους ημέτερους διευθυντές με παχυλούς μισθούς, ανεξαρτήτως οικονομικών επιδόσεων, κλπ.), με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Παρ΄ όλα αυτά η εχθρικότητα που υπάρχει στη χώρα προς τον ιδιωτικό τομέα συνεχίζεται ακάθεκτη, ακόμη και εν μέσω κρίσεως και κατάρρευσης. Η προσπάθεια αξιοποίησης προβληματικών ή αναξιοποίητων τομέων του Δημοσίου ονομάζεται από κάποιους θερμοκέφαλους/ανεγκέφαλους “ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας” (προφανώς είναι προτιμότερο να τις εκμεταλλεύονται επιτήδειοι τραμπουκοσυνδικαληστές τύπου Φωτόπουλου ή να παραμένουν αναξιοποίητοι). Να μια (μικρή μόνο) αναδρομή στον παρανοϊκό πόλεμο ενάντια στο ιδιωτικό επιχειρείν, που έγινε τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα…
Το 1977 το ΠΑΣΟΚ αντιτάχθηκε σθεναρά στη δημιουργία του αεροδρομίου των Σπάτων.
Το 1992 διώξαμε (με τη βοήθεια των συνδικαλιστών) την Pirelli από την Αχαϊα…
Το 1993 διαπομπεύθηκαν ιδιώτες λεωφορειούχοι των Αθηνών από τους αντίστοιχους κρατικοδίαιτους, επειδή τόλμησαν να αναλάβουν τις αστικές συγκοινωνίες δίχως να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό…
Το 1994 διώξαμε Ιάπωνες επενδυτές που ενδιαφέρονταν για τον ΟΤΕ…
Το 2008 πολεμήσαμε λυσσαλέα τους Κινέζους που ενδιαφέρονταν για τον ΟΛΠ…
Ένας άσωτος λαός δεν σώζεται με τίποτα!
