Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος*
Και τούτο διότι ο βασιλεύς Γεώργιος ο Α΄, ο δεύτερος μετά τον Όθωνα βασιλεύς των Ελλήνων είχε πια ωριμάσει πολιτικά και ευρίσκετο στην ακμή της πολιτικής του παρουσίας στο στέμμα. Ναι μεν ήταν ο ίδιος που στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του είχε με εξωθεσμικές παρεμβάσεις ανατρέψει πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις, προξενήσει πολιτική και εσωτερική εν γένει αστάθεια, απο την άλλη όμως δε, με την πρόοδο του χρόνου κρατούσε διακριτικά αποστάσεις απο την πολιτική λειτουργία της κυβερνήσεως και των πρωθυπουργών μας, συνδράμοντας τους ακόμα, με την ατίμητη εμπειρία του και την πολιτική του σοφία. Διείδε πολύ ενωρίς ο Γεώργιος ο Α΄την αξία της λαμπρής και πολυτάλαντης φυσιογνωμίας του Ελευθερίου Βενιζέλου και τον στήριξε με όλες του τις δυνάμεις σε κάθε εμπνευσμένο μεταρρυθμιστικό του βήμα, τόσο για την ανασυγκρότηση της χώρας στο εσωτερικό, όσο και για την δημιουργία διαύλων και απόκτησης διεθνούς κύρους της χώρας, που θα επέτρεπαν την εδιαφική της ακεραίωση και την ολοκλήρωσή της Μεγάλης Ιδέας, που σαν πύρινη ρομφαία έκαιγε τα στήθη κάθε έλληνα πατριώτη.
Έτσι ήδη απο το 1910 ο βασιλεύς Γεώργιος ο Α΄είχε ταυτιστεί με τον Βενιζέλο. Προβαίνοντας σε ευφυείς πολιτικούς ελιγμούς που επέτασσε η ιστορική ώρα, παραχώρησε ζωτικό έδαφος στο Βενιζέλο για να αναπτύξει ο γίγαντας πολιτικός τις εδαφικές του κινήσεις και να διπλασιάσει στην κυριολεξία την Ελλάδα. Με την ίδια άλλωστε πολιτική ευψυχία και μεγαλοσύνη είχε συμπεριφερθεί ο Γεώργιος ο Α΄ και το 1875 αναθέτοντας στον άλλο μεγάλο έλληνα πολιτικό Χαρίλαο Τρικούπη, την εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν διαπρύσσιος εχθρός του. Αλλά αντίστοιχη πολιτική ευκαμψία και ευφυία είχε επιδείξει ο Γεώργιος και μετά το 1909 πρός τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο, που με το κίνημά του στο Γουδί, είχε φέρει – σαν απο εθνική επιταγή – τον Ελευθέριο Βενιζέλο απο την Κρήτη στην Ελλάδα. Και τώρα ο Γεώργιος έπεφτε στη Θεσσαλονίκη απο δολοφονικές σφαίρες νεκρός, κλείνοντας με την απώλειά του μια χρυσή περίοδο της ελληνικής ιστορίας. Το ιστορικό μας ρολόι έγραφε 5 Μαρτίου του 1913.
Β. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ
Την ευλογημένη δυστυχώς όμως περίοδο της αρμονικής συνεργασίας του Βενιζέλου με τον βασιλιά Γεώργιο τον Α΄, ακολουθεί, λόγω της δολοφονίας, του μια ταραχώδης ιστορική μας φάση που θα οδηγήσει στην τραγωδία του εθνικού διχασμού, απο την οποία για να απαγγιστρωθεί η Ελλάς θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες. Στον θρόνο της Ελλάδος ανεβαίνει ο πρωτότοκος γιός του Γεωργίου πρίγκιπας Κωνσταντίνος ο Α΄. Άνθρωπος με σιδηρά θέληση, μεγάλες ικανότητες, αλλά και αβυσαλλέα ανθρώπινα ελαττώματα, όπως της φιλαυτίας και του εγωκεντρισμού. Ήδη και απο την γένησή του ο Κωνσταντίνος ο Α΄είχε προξενήσει σάλο στο εσωτερικό της χώρας, με την απονομή του τίτλου του «Δούκα της Σπάρτης» που του είχε δοθεί, αλλά και στην πορεία με τις αλεπάλληλες παρεμβάσεις του ως πρίγκιψ στο στράτευμα, είχε πολλές φορές δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα. Άλλωστε όπως ήδη έχουμε επισημάνει ένα απο τα βασικά αιτήματα του Στρατιωτικού Συνδέσμου ήταν η αποπομπή των πριγκίπων απο το στράτευμα. Ακόμα ο Κωνσταντίνος υπήρξε μοιραία και αμφίσημη φυσιογνωμία για την ελληνική ιστορία, αφού προξένησε με την πολιτική ακαμψία του τον τραγικό εθνικό διχασμό, απο τις ολέθριες συνέπεις του οποίου η Ελλάδα θα μπορέσει να απεγκλωβιστεί μόλις την τελευταία δεκαετία του 20-ου αιώνα.
Ο νέος βασιλεύς Κωνσταντίνος ο Α΄είχε την στρεβλή πεποίθηση και εμμονή ή κάτι που εφάρμοζε στην πράξη, ότι κατά το σύνταγμα υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική της χώρας ήταν ο ίδιος, ενώ η κυβέρνηση ήταν υπεύθυνη για το εσωτερικό. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο είχε φιλογερμανικό προσανατολισμό στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδος, ενώ αυτή την επιλογή του εξέφραζε και στις διεθνείς συναντήσεις του με άλλους ομόλογούς του βασιλείς, καθιστώντας την ουσιαστικά κυρίαρχη επιλογή και στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Ελλάδος. Συνεχίζεται …
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι υποψήφιος Βουλευτής της «Ένωσης Κεντρώων» στην Α΄ Αθηνών.
