Ήταν παραμονές εκλογών του 2015.
Με πλησίασε ένας φίλος μου, αριστερός αλλά αξιόλογος και αντικειμενικός, καλλιεργημένος πνευματικά, αλλά όχι κομματικοποιημένος, με δικές του στήλες σε διάφορα έντυπα.
“Θα χάσετε (η ΝΔ) με μεγάλη διαφορά”, μου λέει.
Εγώ ήξερα βέβαια που πάει το πράγμα, αλλά του έπιασα κουβέντα για να τον ακούσω.
“Αποκλείεται” του λέω, η ΝΔ έχει μεγάλη και συμπαγή κομματική και ιδεολογική βάση και δεν μπορεί να απειληθεί από έναν “χθεσινό” ΣΥΡΙΖΑ.
“Την χάσετε, στην συγκυβέρνηση”, μου λέει και μάλιστα και οι δυο πρώην μεγάλοι.
“Ο Τσίπρας είναι η ευκαιρία του μικροαστού να εκδικηθεί”…
Η ελπίδα του..του έδωσε ελπίδα.
Ήταν σαφές τότε, το κενό ιδεολογικής πολιτικής της ΝΔ και σε δεύτερο πλάνο του ΠΑΣΟΚ, το οποίο εκμεταλλεύτηκε ο Τσίπρας μαεστρικά και αριστοτεχνικά.
“Η ελπίδα έρχεται”, όταν το άκουσα, τρελάθηκα.
Η κεντροδεξιά τι έλεγε ; τίποτα. Τα είχε βάλει με όλη την μεσαία τάξη και δεν έλεγε τίποτα.
“Δεν μπορούμε να κάνουμε και να πούμε τίποτα”, μου είχε πει ένα επιτελικό στέλεχος του Σαμαρά.
Ότι και να πούμε, θα κάνει ρελάνς ο Τσίπρας.
Θα ήταν επική η ήττα.
Τελικά, που βρεθήκαμε;
Η ελπίδα δεν ήρθε ποτέ, τα ψέμματα αποκαλύφθηκαν και όλα κατέρρευσαν.
Πολλοί λένε, ότι ο Τσίπρας θα επανέλθει, είναι λαοφιλής, θα το γυρίσει, είναι ηγέτης επικοινωνιακά.
Αμφιβάλλω. Εξόντωσε και αποτελείωσε την ελπίδα του μικροαστού και της μεσαίας τάξης.
Έβαλε ταφόπλακα.
Αυτοί λοιπόν θα στραφούν σε πιο σίγουρες λύσεις και όχι στον Τσίπρα που είναι αμφιλεγόμενη πολιτική προσωπικότητα και ασταθής.
Μάλιστα σε λίγο καιρό ο κόσμος θα θυμάται μόνο ποιος έβαλε την ταφόπλακα και όχι τους ηθικούς αυτουργούς του θανάτου και θα πέσει όλο το ανάθεμα στον Τσίπρα.
Ευκαιρία της κεντροδεξιάς να ανασυγκροτηθεί και να δώσει όραμα.
Έρχεται η ηγεμονία της.
Ο πολιτικός χρόνος του Τσίπρα τελείωσε και ο ίδιος θα μπει στο περιθώριο από τους πολίτες και μάλιστα δραματικά γρήγορα.
