Γράφει η Κατερίνα Ιωάννου
Όλοι φοβόμαστε την αλλαγή και τα ρίσκα που φέρνει. Ειδικά σε μια κοινωνία βαθιά συντηρητική όπως η ελληνική, που τα πάντα πρέπει πάση θυσία να μένουν ως έχουν, αυτός ο φόβος γίνεται ακόμη μεγαλύτερος. Όμως ο καθένας μας αν κοιτάξει προς τα πίσω τη ζωή του θα διαπιστώσει – ίσως και με έκπληξη – πως τα πιο σημαντικά που έχουμε βιώσει περιελάμβαναν μέσα τους την αλλαγή. Αυτό δεν είναι συμπτωματικό και τυχαίο. Είναι η ψυχή μας που θέλει να αναπτυχθεί, να ωριμάσει και να δώσει τους αληθινούς καρπούς της. Μένοντας στο γνωστό, μόνο και μόνο επειδή είναι γνωστό, ανταποκρινόμαστε αυτόματα στον φόβο της αποτυχίας, ο οποίος όμως δεν υποστηρίζει την ανάπτυξή μας και υπονομεύει τα όνειρά μας.
O Δαρβίνος στην εξελικτική θεωρία του, υποστήριξε πως ανάμεσα στους ζωντανούς οργανισμούς αυτός που επιβιώνει δεν είναι ούτε ο δυνατότερος, ούτε ο εξυπνότερος αλλά αυτός που ανταποκρίνεται αποτελεσματικότερα στην αλλαγή. Διαχείριση της αλλαγής σημαίνει προσαρμογή στις νέες συνθήκες. Αλλά αυτό δεν είναι απλό. Η προσαρμογή δεν είναι μια απλή και παθητική διαδικασία του τύπου «κάνω ό,τι μου λένε και προσαρμόζομαι». Αυτή είναι μια μίζερη και αδιέξοδη διαχείριση της αλλαγής, την οποία δυστυχώς υιοθετούν εύκολα όσοι δεν έχουν μια θετική στάση απέναντι στη ζωή.
Προσαρμογή σημαίνει «αν η ζωή μου πετάει λεμόνια, τότε θα φτιάξω μια τέλεια λεμονάδα». Αντί της εύκολης και βολικής μεμψιμοιρίας πως «όλα πάνε ανάποδα», χρειάζεται η τόλμη και το θάρρος να βάλει κανείς τη δική του προσωπική σφραγίδα στη δική του ζωή.
Σίγουρα δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Είναι όμως μια αληθινή εκπαίδευση. Διότι ας μη γελιόμαστε. Η πραγματική μάθηση δεν έχει να κάνει με τα τυπικά προσόντα που βεβαιώνει το τυπικό εκπαιδευτικό σύστημα. Η πραγματική μάθηση έρχεται μέσα από τη συνειδητοποίηση της προσωπικής εμπειρίας και είναι αυτή η συνειδητοποίηση που κάνει και τα μάτια και τα μυαλά να ανοίγουν. Για αυτό και στο τέλος αυτού του «ταξιδιού», ο καθένας μπορεί να βρει τον εαυτό του όχι μόνο πιο ώριμο αλλά και πιο κοντά στα όνειρά του!
