Συμπληρώθηκαν ογδόντα χρόνια από το θάνατο του Ελευθέριου Βενιζέλου. Ο μεγάλος ηγέτης πέθανε αυτοεξόριστος στη Γαλλία, όπου είχε καταφύγει μετά την αποτυχία του στρατιωτικού κινήματος της 1ης Μαρτίου 1936.
Στο Βενιζέλο και τους συνεργάτες του αναλογεί μεγάλο μερίδιο από την πραγματοποίηση του τιτάνιου έργου της εγκατάστασης περίπου ενάμισι εκατομμυρίου προσφύγων σε μια κατεστραμμένη χώρα με πληθυσμό μόλις και μετά βίας πέντε εκατομμυρίων.
Ο σπουδαίος πολιτικός, επίσης, παραμερίζοντας τις αντιδράσεις των προσφύγων, υπέγραψε το 1930 το «ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας», το οποίο έβαλε τέλος στις εχθρικές σχέσεις των δύο χωρών, ώστε η Ελλάδα να επιδοθεί απερίσπαστη στο έργο της οικονομικής της ανασυγκρότησης μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Σήμερα, είναι ανάγκη οι νεότεροι πολιτικοί να μελετήσουν σε βάθος την ιστορική διαδρομή του Ελευθέριου Βενιζέλου και να διδαχθούν από το παράδειγμά του. Η Ελλάδα βρίσκεται σε δύσκολο σταυροδρόμι, αντιμέτωπη όχι μόνο με την οικονομική δυσπραγία αλλά και με τα κύματα των προσφύγων που έχουν εγκλωβιστεί στο εσωτερικό της.
Σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία, η μελέτη της προσωπικότητας και του έργου που κληροδότησε στους επιγόνους του ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι εξαιρετικά χρήσιμη.
