Γράφει η Σπυρούλα Δαβιδ
Αγαπημένοι μου φίλοι
Θέλω να σας ενημερώσω για ένα δράμα που εξελίσσεται στη ζωή μου και στις ζωές πολλών άλλων ανθρώπων από το χωριό Άσσια, το χωριό με τους περισσότερους αγνοούμενους 83 στον αριθμό.
Εδώ και 40 χρόνια ζούμε το απίστευτο δράμα να περιμένουμε τη διερεύνηση της τύχης των αγαπημένων μας. Αν μπήκατε στον πειρασμό να σκεφτείτε «μα σαράντα χρόνια περιμένετε ακόμα?» απαντώ ευθαρσώς στη σκέψη σας. Ναι ακόμα περιμένουμε. Με τη λογική μας ξέρουμε ότι δεν ζουν. Εδώ και αρκετά χρόνια, έχουμε πολλές πληροφορίες για την άδικη και εν ψυχρό εκτέλεση των ανθρώπων μας. Δυστυχώς τα σημερινά ευρήματα τεκμηριώνουν το εν λόγω έγκλημα. Είναι ένα καθαρό έγκλημα πολέμου. Έγινε εν ψυχρό εκτέλεση 70 ανθρώπων και πετάχτηκαν σε δύο πηγάδια στην περιοχή Oρνίθι, λίγο έξω από το χωριό μας. 33 άνθρωποι ρίχτηκαν σε ένα πηγάδι και 37 σε άλλο. Επιπλέον σε μια προσπάθεια συγκάλυψης αυτού του εγκλήματος οι δύο αυτοί τάφοι συλήθηκαν και τα οστά μετακινήθηκαν σε άγνωστη τοποθεσία.
Αυτή η αλήθεια δεν έχει να κάνει τίποτα με τη λογική. Αυτή είναι μια αλήθεια που την ξέραμε, τη ζούσαμε, ήταν μια πληγή που αιμορραγούσε για πολλά χρόνια. Και φτάσαμε στο σήμερα. 40 χρόνια μετά. Αφού κυβέρνησαν όλοι αυτό τον τόπο, και οι μεν και οι δεν, και οι δήθεν διαφορετικοί, αποφάσισαν ότι το ανθρωπιστικό θέμα των αγνοουμένων πρέπει να κλείσει. Ακριβώς αυτό, όχι να ολοκληρωθεί με σεβασμό, απλά να κλείσει, γιατί μάλλον τους είναι βραχνάς. Και κλείνουν την υπόθεση Άσσια. Αυτό το φθινόπωρο του 2014 έχουν ταυτοποιήσει όλα τα υπολείμματα από τα λείψανα των 70 ανθρώπων που ήταν σε αυτά τα δύο πηγάδια, και καλούν τις οικογένειες μία, μία να παραλάβει τον αγαπημένο της άνθρωπο.
Αγαπητοί μου, ήμουν 7 χρονών και είμαι σαράντα επτά. Εδώ και σαράντα χρόνια περίμενα να μάθω στην αρχή, και αργότερα απλά να καλωσορίσω, νεκροφιλήσω τα κόκαλα του πατέρα μου. Πριν λίγες μέρες γράφτηκε για μένα άλλη μια τραγική ιστορία. Καλεστήκαμε να δούμε, αναγνωρίσουμε τα οστά του πατέρα μας που ανεβρέθηκαν στο πηγάδι με τους 37 άλλους ανθρώπους. Αντικρίσαμε το πιο θλιβερό θέαμα της ζωής μας. Όλα τα οστά που ανεβρέθηκαν χωρούν σε μια χούφτα, δεν γεμίζουν ούτε ένα μικρό πιάτο προγεύματος. Όλοι του η ζωή και η δική μας σε μια μικρή χούφτα. Αυτή είναι η διαλεύκανση της τύχης του αγνοούμενου Φραγκόπουλου Δαυϊδ, του Πατέρα μου. Το κράτος έκανε τη δουλειά του. Με πόνο ψυχής πήραμε την απόφαση να μην παραλάβουμε τα οστά του Πατέρα μας σαν μοχλό πίεσης προς το κράτος. Αποφασίσαμε να δώσουμε άλλη μια μάχη για χάρη του, γιατί είναι φανερό ότι αν δεν παλέψουμε εμείς για εκείνον, δεν θα το κάνει κανείς. Για το κράτος το θέμα έκλεισε. Μας έχουν φέρει σε ένα απάνθρωπο και απίστευτα βαρύ και ασήκωτο δίλημμα. Να δεχτούμε να κηδέψουμε τα λιγοστά ή όχι. Σαν οικογένεια πήραμε την απόφαση να παλέψουμε, αλλά ένα νέο κύμα πόνου ξεκίνησε. Από εκείνη την ημέρα αιμορραγώ, γιατί τώρα «είδα» τον Πατέρα μου και τον εγκατέλειψα. Με έχουν κάνει συνυπεύθυνη στην παράταση του μαρτυρίου του.
Ελάτε, ενωθείτε μαζί μας να δείξουμε τη διαμαρτυρία μας για την τραγική αντιμετώπιση που βιώνουμε από το κράτος. Ελάτε βοηθήστε μας να υψώσουμε τη φωνή μας, να πιέσουμε το κράτος να πιέσει όποιους πρέπει, για να μας αποκαλύψουν και επιστρέψουν τα υπόλοιπα οστά. Αυτό μόνο ζητούμε. Να μας παραδώσουν ολόκληρους τους ανθρώπους μας για να προχωρήσουμε σε μια αξιοπρεπή Χριστιανική ταφή.
Ελάτε ανάψτε μαζί μου ένα κεράκι για όλες τις 83 ψυχές {και όχι μόνο} που χάθηκαν τόσο άδικα. Μετά τον εσπερινό του Αγ. Σπυρίδωνα την Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014 θα κάνουμε μια πορεία με τα φωτεινά κεριά μας για όλες τις ψυχές και ένα άδειο φέρετρο {γιατί και οι οικογένειες που κηδεύουν, ένα άδειο φέρετρο κηδεύουν} προς το προεδρικό όπου θα δηλώσουμε με την σιωπηλή παρουσία μας την αγανάκτηση και τη διαμαρτυρία μας.
Αγαπημένοι μου φίλοι. Η σημερινή πολιτισμένη κοινωνία μας, παρακολουθεί με αγωνία και δυσφορεί για τη σύληση του τάφου της Αμφίπολης και για τον νεκρό που φιλοξενεί. Αναρωτιέμαι μπορεί να δείξει την ίδια ευαισθησία για 70 αθώους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν το 1974 ή τελικά είμαστε απλά «δήθεν» πολιτισμένοι?
