Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Πολλές φορές, όταν πεθαίνει ένας στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας και ξεσπά ένα κύμα συγκίνησης και αναγνώρισης για την προσφορά του, αναρωτιέμαι πώς βιώνουν την αποστολή τους τα ίδια τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.
Έμαθα από μικρός στο σπίτι μου, από έναν άνθρωπο των Ενόπλων Δυνάμεων, τον παππού μου, ορισμένες βασικές αξίες Το «αιέν αριστεύειν, αιέν υψιπετείν», το θυμάμαι ακόμα σαν ποιηματάκι. Μου πήρε κάποια χρόνια να το αποκωδικοποιήσω ως μήνυμα. Για παράδειγμα, το σύνθημα της Πολεμικής Αεροπορίας είναι το «αιέν υψικρατείν», δηλαδή «πάντοτε να κυριαρχείς στα ύψη». Και πάντα, οι Έλληνες πιλότοι των μαχητικών μας αεροσκαφών επιδεικνύουν μια απαράμιλλη αυταπάρνηση, όταν καλούνται να κάνουν τη δουλειά τους.
Γιατί, γι’ αυτούς η δουλειά τους είναι η ασφάλεια της πατρίδας. Αυτές, δε, τις μέρες που η ψυχραιμία απουσιάζει δυστυχώς από τα ΜΜΕ και παίζουμε πολλές φορές εικονικό πόλεμο με την Τουρκία, τραβωντας πολλές φορές από τα μαλλιά την υπαρκτή ένταση, οι πιλότοι της πολεμικής μας αεροπορίας γνωρίζουν τις πραγματικές διαστάσεις της κρίσης. Γνωρίζουν πότε τα πράγματα είναι σοβαρά και πότε οι γείτονες προκαλούν για να προκαλέσουν. Δεν κάνουν, όμως, τη δουλειά τους με μεγαλύτερη ή λιγότερη αυταπάρνηση και σοβαρότητα, ανάλογα με την περίσταση. Εφαρμόζουν αυτά τα δόγματα, με τα οποία γαλουχούνται από τις πρώτες μέρες τους στο στράτευμα και υπηρετούν μια έννοια που για πολλούς είναι δύσκολο να συλλάβουν: την πατρίδα.
Η υπηρεσία τους είναι δείγμα απτής προσφοράς. Είναι οι άνθρωποι που μπαίνουν στην εμπροσθοφυλακή της αποτροπής ή της καταστολής, αν χρειαστεί, εχθρικών ή προκλητικών ενεργειών. Δεν το σκέφτονται δύο και τρεις φορές, γνωρίζουν απλά τι πρέπει να κάνουν. Είναι η έννοια του καθήκοντος που τους κινητροδοτεί και τους καθοδηγεί, συνδυαστικά με την εξαιρετική τους εκπαίδευση και κατάρτιση. Αν, δε, ήταν και ο εξοπλισμός μας στην κατάσταση που θα έπρεπε για μια χώρα σαν τη δική μας, οι Ένοπλες Δυνάμεις μας θα είχαν ακόμα μεγαλύτερες δυνατότητες, πάντα αποτρεπτικά και ποτέ επεκτατικά.
Δυστυχώς, τιμή στη θυσία την ώρα του καθήκοντος δεν αποτίεις με ένα tweet. Δεν χρειάζεται να είσαι υπουργός Άμυνας για να το γνωρίζεις αυτό, το ξέρει και ένας πρωτάρης επικοινωνιολόγος. Ιδίως, δε, όταν αφορά το στράτευμα, με τους ιδιαίτερους κανόνες και κώδικές του. Ευτυχώς, η προσήλωση στο καθήκον του νεκρού Σμηναγού της Αεροπορίας υποσκελίζει τον ατυχέστατο τρόπο που επέλεξε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου να κοινοποιήσει τον θάνατό του.
Τα tweets, όμως, κάποια στιγμή θα ξεχαστούν-και ας μείνουν ως ψηφίδα ενός ευρυτερου, δύσπεπτου ψηφιδωτού-. Θα μείνει η θυσία του πιλότου μας ως μήνυμα προς τους άνδρες και τις γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων ότι η δουλειά που κάνουν, το καθήκον που επιτελούν, είναι από τα πιο δύσκολα. Ίσως κάποιοι να νομίζουν ότι η προσφορά τους αναγνωρίζεται μόνο, αν τύχει και πεθάνουν την ώρα του καθήκοντος. Δεν είναι έτσι, όμως, και οι πρώτοι που το γνωρίζουν είναι τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεών μας: πρωτίστως, τους ενδιαφέρει η ευημερία και η διασφάλιση της άμυνας της πατρίδας. Η ατομική αναγνώριση έρχεται τελευταία.
Ο Σμηναγός Γιώργος Μπαλταδώρος πρέπει να μην ξεχαστεί, όπως δεν πρέπει και η πολιτεία να ξεχάσει την οικογένειά του. Όσο για εμάς τους υπόλοιπους, ας θυμόμαστε ότι, ακόμα και σε καταστάσεις επικοινωνιακής υπερβολής και νευρικότητας, υπάρχουν πολλοί άνδρες και γυναίκες που κάνουν τη δουλειά τους εν γνώσει όλων των κινδύνων. Γιατί, αυτό ακριβώς είναι στον πυρήνα της αποστολής τους: η ατομική τους ευημερία υπόκειται σε αυτή της πατρίδας.
Ελαφρύ το χώμα!
