Γράφει ο Βασίλης Φεύγας
Παρακολούθησα χθες βράδυ τη συνέντευξη του Σταύρου Θεοδωράκη. Ήταν εμφανής η έλλειψη επιχειρημάτων όσον αφορά τη στήριξη της όποιας συμφωνίας φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και το λέω καλοπροαίρετα γιατί ταυτίζομαι σε πολλά με Το Ποτάμι και ο Θεοδωράκης μου είναι συμπαθής.
Προφανώς και δεν αρκεί το επιχείρημα “θα ψηφίσουμε τη συμφωνία για να σωθεί η χώρα”. Δεν είναι αρκετό για να πείσει πια κανέναν. Όταν ασκείς τόσο δριμεία κριτική (και ορθά) για τα προεκλογικά “Θα” του ΣΥΡΙΖΑ, τον τρόπο της διαπραγμάτευσης, για την επιδείνωση της σημερινής οικονομικής κατάστασης, αλλά και για μια σειρά από ζητήματα όπως αυτό της εκπαίδευσης (Μπαλτάς στην Παιδεία), για την εθνολαϊκίστικη προσέγγιση της κυβέρνησης, για το μεταναστευτικό, τη διεθνή απομόνωση της χώρας, πως μπορείς να δώσεις άνευ όρων ψήφο εμπιστοσύνης στην παρούσα κυβέρνηση στο θέμα της συμφωνίας.
Στο ίδιο λάθος δεν πρέπει να πέσει και η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ. Οι υπόλοιπες δηλαδή ευρωπαϊκές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου. Πρώτα θα πρέπει να επιδιώξουν και να υπάρξει ένας έντιμος συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ και στο εσωτερικό. Να βάλει νερό στο κρασί του και να υιοθετήσει μεταρρυθμιστικές πολιτικές τόσο στην οικονομία αλλά και σε ευρύτερα θέματα. Και να υπάρξουν και αλλαγές σε πρόσωπα που έχουν προκαλέσει με τη συμπεριφορά τους (π.χ Κωνσταντοπούλου) και τις πολιτικές που υλοποιούν (π.χ Μπαλτάς). Ίσως να απαιτηθεί και μια νέου τύπου κυβέρνηση. Κυβέρνηση συνεργασίας; Εθνικής ενότητας; Ας ονομαστεί όπως θέλει. Μόνο κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις θα υπάρξει προοπτική σωτηρίας της χώρας. Η ιστορία των προηγούμενων πέντε ετών έχει αποδείξει ότι το βάρος, αυτής που άλλοι ονομάζουν μνημονιακή πολιτική, άλλοι μεταρρυθμιστική πολιτική, δεν μπορεί να την σηκώσει ένας. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να την σηκώσει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά αυτοί που έχουν υποσχεθεί λαγούς και πετραχήλια. Έντιμος συμβιβασμός λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνηση εθνικής ενότητας και εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων. Αυτός πρέπει να είναι ο νέος οδικός χάρτης.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί αν δεν υπάρξουν σαρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς, όσα χρήματα και να μας δώσουν, όσα πακέτα διάσωσης και να υπάρξουν, πάντα θα είμαστε αντιμέτωποι με τη χρεοκοπία. Συνεχώς θα επιστρέφουμε στο σημείο μηδέν.
