Γράφει ο Νίκος Νικολόπουλος*
Η κατάφωρα “αμυντική” πολιτική, αναποτελεσματική πολλές φορές, έναντι της Τουρκίας έχει αποδειχθεί ότι δεν εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα.
Ένα πρόσφατο άρθρο του γνωστού καθηγητή Άγγελου Συρίγου, που αναφέρεται στους τρόπους που μπορούμε ν’ ακυρώσουμε τους Τούρκικους λεονταρισμούς και συνολικά την πολιτική της Άγκυρας έναντι της Ελλάδας, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Από την ώρα που συνειδητά και παρατεταμένα ο Ερντογάν αμφισβητεί το νομικό καθεστώς στο Αιγαίο, είναι υποχρέωσή μας να επικαλεσθούμε και να αξιώσουμε την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου.
Με άλλα λόγια είναι καιρός να μιλήσουμε για το μεγάλο ταμπού της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής:
Την αύξηση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Πρόκειται για αδιαμφισβήτητο δικαίωμα που δίνει το διεθνές δίκαιο και έχει ασκηθεί από όλα σχεδόν τα παράκτια κράτη στον κόσμο (148 συνολικά), πλην της Ελλάδος. Με την αύξηση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια οι περισσότερες από τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο θα τερματισθούν ή θα καταστούν άνευ σημασίας.
Στο παρελθόν δεν προχωρήσαμε σε αύξηση των χωρικών υδάτων για διαφόρους λόγους. Μετά το 1974 προείχε η ένταξή μας στην ΕΟΚ. Στη συνέχεια δεν είχαν ολοκληρωθεί οι διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην υιοθέτηση της συμβάσεως για το δίκαιο της θάλασσας ή μετά το 1999 δόθηκε σημασία στην εμπλοκή του ευρωπαϊκού παράγοντα στις ελληνοτουρκικές διαφορές.
Η μεγάλη σκιά πίσω από την αδράνεια ήταν πάντα η απειλή πολέμου εκ μέρους της Τουρκίας. Παράνομη μεν, αλλά δεν μπορούσε να μη ληφθεί υπ’ όψιν.
Αυτή είναι και η ουσιαστική πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσει η ελληνική εξωτερική πολιτική. Εκεί που έχουν (έχουμε) φτάσει τα πράγματα, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε αύξηση αύριο το πρωί. Πρέπει να προηγηθεί συστηματική ενημέρωση των παραγόντων της διεθνούς πολιτικής σκηνής που χρησιμοποιούν το Αιγαίο είτε εμπορικά είτε στρατιωτικά και να βρεθούν σύμμαχοι. Στον σχεδιασμό πρέπει να περιλαμβάνεται η παροχή διευκολύνσεων για τη ναυσιπλοΐα (που θα περιλαμβάνουν και την Τουρκία), τυχόν προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για το θέμα αλλά και η πρακτική αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων.
Αρκετοί θα σκεφτούν πως είναι ουτοπικό. Είναι πράγματι; Μήπως δεν ήταν ουτοπικές τη δεκαετία του 1970 η ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ ή τη δεκαετία του 1990 η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Όταν δουλεύουμε με συγκεκριμένο στόχο, συνήθως τα καταφέρνουμε.
Η χάραξη, λοιπόν, εξωτερικής πολιτικής οφείλουμε να διακατέχεται από ρεαλισμό αλλά και από αυτοπεποίθηση, όροι που εξέλειπαν από την Ελληνική πλευρά εδώ και δεκαετίες. Με συμφωνία της πλειονότητας των μεγαλυτέρων πολιτικών σχηματισμών της χώρας πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει ο σχεδιασμός της εξωτερικής πολιτικής σε σχέση με την Τουρκία.
Ευρωπαϊκή Πορεία για τη χώρα αυτή δεν πρόκειται να υπάρξει όσο θα την κυβερνά το κόμμα του Ερντογάν κι όχι μόνο, μιας που και η Τουρκική αντιπολίτευση είναι το ίδιο προκλητική. Ας αφήσουμε την καταστρεπτική πολιτική του κατευνασμού κι ας δουλέψουμε εντός ΝΑΤΟ και Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την επίτευξη του στόχου της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, πράγμα που δικαιούται η χώρα μας βάσει του Διεθνούς Δικαίου.
*Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος βουλευτής και πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος.
