Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Η επιστολική ψήφος στην Αυστρία μπορεί να έκρινε μεν το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών και να μην εξελέγη ο ακροδεξιός Νόρμπερτ Χόφερ, πλην όμως η «ανάσα» για την εκλογή του Πράσινου Βαν Ντερ Μπέλεν δεν πρέπει να ισοδυναμεί με εφησυχασμό. Στην Αυστρία συνέβη ό,τι και σε κάθε άλλη χώρα με αντανακλαστικά, πολίτες από όλο το φάσμα συνασπίστηκαν εναντίον ενός ακραίου υποψηφίου, ο οποίος όμως και πάλι πήρε το 50% της ψήφου, ενώ σε αυτούς που πήγαν στην κάλπη αναδείχθηκε και σαφώς νικητής. Αυτό, με απλά λόγια, σημαίνει πως, αν κανείς νομίσει πως ο ακροδεξιός κίνδυνος έχει απομακρυνθεί από την Ευρώπη, τότε κάνει τεράστιο λάθος. Απλώς, δεν κατάφερε να καταγάγει μια εμφατική νίκη.
Στην πράξη, η μεταναστευτική πολιτική της Αυστρίας π.χ. βρίσκεται πολύ περισσότερο στην κατεύθυνση που θα ήθελε ο Χόφερ, παρά ο Βαν Ντερ Μπέλεν. Φρόντισε γι’ αυτό ο προηγούμενος Αυστριακός Καγκελάριος Βέρνερ Φαϋμαν, υπό την πίεση του ακροδεξιού Κόμματος των Ελευθέρων του Στράχε και του κυβερνητικού του εταίρου, του Λαϊκού Κόμματος, το οποίο έχει ως σταρ των «πικρόχολο» υπουργό Εξωτερικών Σεμπάστιαν Κουρτς. Είναι ένα στοίχημα για τον νέο σοσιαλδημοκράτη Καγκελάριο Κρίστιαν Κέρν να μπορέσει να ανατρέψει τα δεδομένα και να δώσει νέο στίγμα στην αυστριακή πολιτική, καθώς και σαφή ταυτότητα στο κόμμα του, πλην όμως η Αυστρία έχει αναδειχθεί σε πειραματικό σωλήνα της Ακροδεξιάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με δεδομένο πως σε καμία άλλη χώρα δεν φαντάζει τόσο πιθανό το ενδεχόμενο η επόμενη κυβέρνηση να έχει ως βάση ένα ακροδεξιό, ξενοφοβικό και λαϊκιστικό κόμμα.
Το γεγονός πως δεν βγήκε πρόεδρος ο Νόρμπερτ Χόφερ, αλλά ο Αλεξάντερ Φαν Ντερ Μπέλεν είναι σαφώς μια θετική εξέλιξη, η οποία αποδεικνύει πως ακόμα υπάρχουν αντανακλαστικά και στην αυστριακή κοινωνία. Πλην όμως, ο Χόφερ πήρε ποσοστό 50%. Δεν ξεφούσκωσε, όπως ίσως κάποιοι περίμεναν, αλλά αντίθετα χτύπησε την πρωτιά έως το τέλος. Παράλληλα, το κόμμα από το οποίο προέρχεται είναι άνετα πρώτο και με μεγάλη διαφορά στις μετρήσεις στην Αυστρία και θα είναι σίγουρα από τους κυρίαρχους του πολιτικού σκηνικού το επόμενο διάστημα. Φυσικά, η Αυστρία δεν είναι η μόνη χώρα, όπου η Ακροδεξιά δείχνει τα δόντια της. Ακόμα και στην Κύπρο, όπου η κατάσταση βελτιώνεται, λόγω και της μείωσης της συμμετοχής (1/3 δεν πήγε στις κάλπες) και παρά τον διπλασιασμό του εκλογικού μέτρου (από 1,8% στο 3,6%), το μικρό αδελφάκι της Χρυσής Αυγής, οι πολιτικοί επίγονοι του δοτού προέδρου της Κύπρου Νίκου Σαμψών, κατάφερε να μπει στη Βουλή με σχετική άνεση και να εκλέξει 2 βουλευτές.
Την ίδια ώρα, το Front National στη Γαλλία δείχνει να κρατά την πρωτιά στη Γαλλία, αν και θεωρείται ιδιαίτερα δύσκολο το ενδεχόμενο να γίνει πρόεδρος η Μαρίν Λε Πεν, ενώ κυρίαρχος είναι και ο ισλαμοφοβικός και ακροδεξιός Ολλανδός Χερτ Βίλντερς. Όλα αυτά είναι προάγγελοι μιας σκοτεινής εποχής, είναι περίπου ο ορισμός της «εποχής των τεράτων» που είχε περιγράψει ο Γκάμσι.
Και μπορεί ο Πράσινος Βαν Ντερ Μπέλεν στην Αυστρία να συσπείρωσε γύρω τους αρκετούς δημοκρατικούς πολίτες και να μπήκε αυτός στο Χόφμπουργκ, η Ακροδεξιά στην Ευρώπη έχει έρθει όμως για να μείνει. Και τα mainstream πολιτικά κόμματα θα πρέπει να βρουν αυτά τις απαντήσεις που ζητούν οι πολίτες που στρέφονται σε αυτά τα κόμματα, πριν η Ακροδεξιά προλάβει να γίνει η ίδια mainstream.
