Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Όντας το κυριότερο ζήτημα τις τελευταίες ημέρες, η συνεδρίαση των Υπουργών Οικονομικών, όσο περνούν οι ημέρες δείχνει να μας φανερώνει επί του πρακτέου ολοένα και περισσότερα θολά σημεία.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Τα ξημερώματα της 25ης Μαϊου, έπειτα από πολύωρες συζητήσεις είχαμε και το κοινό ανακοινωθέν για πρώτη φορά όλων των θεσμών το οποίο δόθηκε υπό την μορφή συνέντευξης τύπου στους παρευρισκόμενους δημοσιογράφους. Εκεί, από τις πρώτες κιόλας στιγμές, είχαμε χαμόγελα και αλλά και έντονη αμηχανία εκ μέρους μερικών, κυρίως εξ Ατλαντικού μεριά, με πρωτεργάτη το ΔΝΤ το οποίο ναι μεν πέτυχε για πρώτη φορά να αναγνωριστεί από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη το γεγονός πως το Ελληνικό χρέος δεν είναι πλέον βιώσιμο και ίσως ποτέ και να μην ήταν (αίσθηση αυτοκριτικής), παρόλα ταύτα δεν έκρυψε και την αγωνία του τόσο για την πορεία συμμετοχής του στο πρόγραμμα όσο και την δυνατότητα της πρακτικής και πιστής εφαρμογής του από την ελληνική κυβέρνηση.
Μία πιθανή εξήγηση θα μπορούσε να αναζητηθεί φυσικά και στο ποιόν των μέτρων τα οποία υιοθετήθηκαν, τα οποία όπως ανέφερε και τις προηγούμενες ημέρες κυρίως ζητήθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση. Υπό αυτό το πρίσμα, και, αν θέλετε, καλύτερα αυτός ήταν και ο λόγος ο οποίος με προβλημάτισε όλην την εβδομάδα που διανύουμε και αποφάσισα να γράψω το σημερινό μου άρθρο.
Τα γκρίζα σημεία
Σε συνέχεια των όσων ανέφερα πιο πάνω, θα προσπαθήσω πάντα υπό την δική μου προσωπική και σκωπτική ματιά να σκιαγραφήσω αυτά τα σημεία, τα οποία θεωρώ που αξίζουν τόσο προσοχής όσο και αποσαφήνισης, προκείμενου να έχουμε όχι μόνο μία γραπτή συμφωνία για την Ελλάδα αλλά και εφαρμόσιμη συνάμα.
Συμπληρωματικό Μνημόνιο
Ίσως και να μην έχει δοθεί η απαιτούμενη προσοχή, αλλά δεν ξέρω αν καταλάβατε πως έχουμε επί τάπητος ένα ακόμη Μνημόνιο το οποίο και αυτήν φορά θα πρέπει να περάσει με την σειρά του από τα Κοινοβούλια των εκάστοτε χωρών που με την σειρά τους θα πρέπει να αποδεσμεύσουν χρήματα για ένα μεσοπρόθεσμο πακέτο μέτρων. Το συγκεκριμένο κείμενο θα αναφέρει ότι μετά την ολοκλήρωση της υιοθέτησης όλων των προαπαιτούμενων (θα αναλυθούν αργότερα) και υπό την προϋπόθεση ότι θα εγκριθούν από τα εθνικά κοινοβούλια, τα διοικητικά όργανα του ESM αναμένεται να αποδεχθούν το συμπληρωματικό Μνημόνιο και να εγκρίνουν την εκταμίευση της δεύτερης δόσης, βάσει του προγράμματος.
Το θέμα των δανείων
Εδώ είναι που θα παιχτεί σκληρό πόκερ μεταξύ των εταίρων και της ελληνικής κυβέρνησης, με άγνωστο μέχρι στιγμής ποιο θα είναι το τελικό απότοκο της μεταξύ τους αντιπαράθεσης. Αξίζει να σημειωθεί και να ερμηνευθεί η δήλωση του Κλάους Ρένγκλινγκ ο οποίος έκανε λόγο για μια πορεία που θα ωθεί «πώληση όλων των δανείων στα ξένα funds» ως μια από τις αλλαγές που θα πρέπει να υπάρξουν, προκειμένου να προχωρήσει η εκταμίευση της δόσης.
Και πού είναι το μεμπτό θα πει κάποιος; Μα φυσικά στο γεγονός πως ένας ακόμη συμβιβασμός της κυβέρνησης στο ζήτημα αυτό θα είχε μη προβλεπόμενα αποτελέσματα με διττές προεκτάσεις τόσο σε κοινωνικό επίπεδο (κοινωνικές εντάσεις) όσο και σε οικονομικό, καθώς θα πρέπει να θέσει σε δημόσιο διάλογο την άρση της προστασία της κατοικίας την οποία προστατεύει μόνο μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του 2017.
Πονοκέφαλος οι εξαγγελίες Τσίπρα για Ταμείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Ένα ακόμη θολό σημείο αποτελεί το γεγονός της εξαγγελίας από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, της δημιουργίας ενός ταμείου το οποίο θα χρησιμοποιηθεί προκειμένου να επιχειρήσει η κυβέρνηση να εξισορροπήσει την αντικατάσταση του ΕΚΑΣ. Στην συγκεκριμένη περίπτωση και με τα όσα γνωρίζουμε μέχρι στιγμής, οι διαφωνίες υπάρχουν και είναι ορατές, καθώς οι ανάγκες για άμεση και γρήγορη αλλαγή του ασφαλιστικού ενδέχεται να κλιμακώσουν τις πιέσεις των δανειστών.
Συνεχής επιτήρηση, Πλεονάσματα και Χρέος
Βέβαια, δεν θα μπορούσε να λείψει και το κερασάκι από την τούρτα, το οποίο δεν είναι άλλο από μία σειρά ενεργειών οι οποίες δείχνουν σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη το πόσο λίγο μας εμπιστεύονται οι ξένοι εταίροι μας. Δηλαδή, πέραν του γεγονότος των σκληρών μέτρων που υιοθετήθηκαν, αυτό το οποίο τονίσθηκε με περίσσια μετριοφροσύνη είναι πως η Ελλάδα θα συνεχίσει να βρίσκεται σε επιτήρηση και μετά την λήξη του προγράμματος το 2018. Ο λόγος; μα φυσικά το τρίτο σκέλος της παρένθεσης, το Χρέος.
Εκεί είναι που δυστυχώς σε ένα ακόμη Eurogroup δεν μπορέσαμε να εξασφαλίσουμε μία επιτέλους σαφή αναφορά και έναν οδικό χάρτη για το Χρέος της χώρας μας. Και εδώ είναι και το οξύμωρο, πως από την μια έχουμε δημοσιονομικές προβλέψεις για ένα χρέος το οποίο όλοι αναγνωρίζουν πως δεν είναι βιώσιμο, όμως κανένας για πολιτικούς κυρίως λόγους δεν αγγίζει. Με λίγα λόγια, αυτό το οποίο μας ξεκαθαρίστηκε μέσα σε λίγες γραμμές και πολλά παρασκηνιακά τηεφωνήματα είναι ‘’πως από το 2018 και βλέπουμε’’.
Συμπέρασμα
Πραγματικά, ουδείς μπορεί να γνωρίζει αλλά και να πει με βεβαιότητα το τι θα γίνει τις επόμενες ημέρες, εγώ δηλαδή είναι από τις λίγες φορές στην ζωή μου που δεν μπορώ ούτε καν να διανοηθώ τις βασικές προκείμενες στην σκέψη των κύριων δρώντων και αυτό γιατί όλοι παίζουν “απρόβλεπτα με προσοχή”, δηλαδή αινιγματικά και κυρίως χρησιμοποιώντας πολιτικά κριτήρια, αλλά με τον φόβο του πολιτικού κόστους να συνοδεύσει κάθε τους κίνηση.
