Γράφει ο Σπύρος Μπόικος
Καθώς η ανθρώπινη κοινωνία εξελίσσεται μέσα στο χρόνο, νέες, πιο σύνθετες μορφές έρχονται να αντικαταστήσουν παλιότερες και απλούστερες. Στη θέση του παλιού εμπόρου, του χονδρεμπόρου και του αποικιοκράτη που αποσπά τις πρώτες ύλες έρχεται η αλυσίδα σούπερ μάρκετ να αντικαταστήσει και τους τρεις και να τους μετατρέψει σε υπαλλήλους, ταμίες, αποθηκάριους, λογιστές, πωλήτες κ.ο.κ. Στη θέση του ενεχυροδανειστή, ο οποίος έστηνε την (ξύλινη) τράπεζα του στο δρόμο, έρχεται η (σύγχρονη) τράπεζα, μια εθνική ή διεθνής εταιρία με εκατοντάδες στελέχη, υπαλλήλους και πελάτες. Στην πολιτική, η τάση αυτή μετατρέπει τα κόμματα από συμβούλια πολιτικών ανδρών που απολαμβάνουν την υποστήριξη των οπαδών τους σχεδόν σε εταιρίες, οι οποίες προσμετρούν -μέσω ειδικών- το (πολιτικό) κέρδος και την (πολιτική και αυτή) ζημία, μέσω άλλων ειδικών σχεδιάζουν επικοινωνιακές εκστρατείες κ.ο.κ.
Τα παραπάνω αφορούν κυρίως τα κόμματα του κέντρου και της δεξιάς. Η αριστερά , τουλάχιστον μέχρι τώρα και σε ότι αφορά την Ελλάδα, στηριζόταν στην προσφορά και τη συμμετοχή των μελών και των οπαδών των κομμάτων της. Τώρα, για πρώτη φορά στη χώρα μας, ένα αριστερό κόμμα, προκειμένου να ανταπεξέλθει στις κυβερνητικές απαιτήσεις είναι υποχρεωμένο να αναδιατάξει και να ξαναμετρήσει τις δυνάμεις του. Πράγμα λογικό, δεδομένου ότι το κυβερνητικό έργο απαιτεί δυνάμεις και διαθεσιμότητες πολύ σημαντικότερες αυτών που απαιτεί η αντιπολίτευση. Ένας τέτοιος κομματικός “εκσυγχρονισμός” όμως δεν έρχεται χωρίς κόστος και εν προκειμένω το κόστος φαίνεται να προσμετράται σε πολιτική φυσιογνωμία, ήτοι αριστεροσύνη.
Ο αντιπολιτευτικός ρόλος συχνά είναι καταγγελτικός, και ως τέτοιος, έχει μεγαλύτερη σχέση με την αλήθεια από ό,τι ο αντίστοιχος κυβερνητικός, ο οποίος προσπαθεί συνήθως να διαχειριστεί καταστάσεις οι οποίες πρόκειται να δημιουργήσουν πολιτική ζημία, με πρώτο θύμα συχνά την αλήθεια στον δημόσιο πολιτικό λόγο. Οι ειδικοί που αναφέραμε παραπάνω σε αυτό ακριβώς εξειδικεύονται. Διαχείριση κρίσεων, πολιτική επικοινωνία, δημόσιες σχέσεις. Τί σχέση έχουν όλα αυτά με την αριστερά; Μικρή προφανώς.
Η συμμετοχή των πολιτών στις πολιτικές αποφάσεις, η ενεργή συμμετοχή τους στην εφαρμογή τους μέσω της εσωτερικής πειθαρχίας και φυσικά, η απαραίτητη προϋπόθεση αυτών, η πλήρης ενημέρωση για τα πολιτικά ζητήματα αποτελούν ζητήματα φυσιογνωμίας της αριστεράς και βασικούς στόχους της κοινωνίας που η αριστερά επαγγέλεται.
Εδώ λοιπόν εντοπίζεται ένα πρόβλημα για τις σύγχρονες κυβερνήσεις της αριστεράς: αν όντως είναι αδύνατο να έρθει σε πέρας το κυβερνητικό έργο στηριζόμενο μόνο σε κομματικές δυνάμεις, αν είναι όντως απαραίτητοι οι επ’ αμοιβή ειδικοί, δεν θα πρέπει να διαφεύγει από τα πολιτικά πρόσωπα ότι οι ειδικοί έχουν ειδικευτεί στην υποστήριξη πολιτικών πρακτικών άσχετων με την κουλτούρα και τους στόχους της αριστεράς: ως γνωστόν η έννοια του τεχνοκράτη, όπως και του γραφειοκράτη, είναι ασύμβατη με όποια αριστερή παράδοση.
Στο αυριανό άρθρο θα προσπαθήσουμε να εξειδικεύσουμε τα παραπάνω στη συγκυρία της Ελλάδας σήμερα…
