Γράφει ο Κώστας Βουλγαράκης
Η παράσταση τελείωσε και έπεσε η αυλαία του θεάτρου μας!!
Τώρα, οι θεατές αποχωρούν, άλλοι είναι ικανοποιημένοι και χαρούμενοι, άλλοι είναι δυσαρεστημένοι και σκυθρωποί και άλλοι … χασμουριόνταν από τη βαρεμάρα!!
Ο «θίασος» -φορώντας ακόμα τα κουστούμια του ρόλου του- αποτραβήχτηκε και αυτός στα ενδότερα, έκαστος παίχτης αποκαμωμένος προς το καμαρίνι του!! Τώρα όλοι τους, μετρούν το χειροκρότημα που εισέπραξαν σε κάθε ατάκα τους και ΟΛΟΙ μαζί, περιμένουν να μάθουν τα νέα … πως πήγε το «ταμείο»!!
Σε λίγο, μόλις πάρουν μια-δυο βαθιές ανάσες χαλάρωσης, θα βγάλουν τις στολές του ρόλου τους και θα φορέσουν τα κουστούμια … της πραγματικότητας !! Αμέσως μετά, θα κινήσουν και θα βγουν διακριτικά, από την πλαϊνή πόρτα του θεάτρου, διότι δεν θέλουν να συναντηθούν με το κοινό τους και έτσι με τα τριμμένα κουστούμια που τώρα φορούν, να αλλοιώσουν τη λαμπερή εικόνα του ρόλου τους, που τους άφησαν πλουσιοπάροχα πίσω τους!!
Εσύ μάλιστα, θα περπατήσεις σκυφτά και βαριεστημένα, στο σκοτεινό και απόμερο σοκάκι που οδηγεί στο σπίτι σου, διότι γνωρίζεις ότι τώρα, που έσβησαν τα φώτα της σκηνής, έχασες μεν τη λάμψη σου, αλλά αυτός ο ευλογημένος οίστρος της έκφρασης του ρόλου σου, ακόμα δεν λέει να καταλαγιάσει και να σου επιτρέψει να ανακατευτείς, να χαθείς μέσα στο πλήθος και στην πραγματικότητα !!
Βαδίζεις λοιπόν βαρύς και σκεφτικός, με το μυαλό σου να ανακατεύονται ανεξέλεγκτα, οι νωπές παραστάσεις του λαμπερού ρόλου σου και οι αβάσταχτες εικόνες της θλιβερής καθημερινότητας σου. Την μια στιγμή βλέπεις τη σκηνή, πάνω στην οποία είσαι ο ήρωας πολεμιστής, γονατιστός μπροστά στην όμορφη βασίλισσα σου, για να σε χρίσει ιππότη και ευγενή στο πλάι της και την άλλη στιγμή, εμφανίζεται η οικογένεια σου, στο φτωχικό σου, με τα δυο παιδάκια σου, να σε περιμένουν κλαίγοντας στην αγκαλιά της μάνας τους, για να τους φέρεις το γάλα και μια-δυο καραμελίτσες … ίσως !!
Σε λίγο, θα περάσεις την πόρτα του φτωχικού «ανακτόρου» σου και ενώ θα κάθεσαι αποκαμωμένος στην άδεια πολυθρόνα που σε περιμένει, θα αντιληφθείς ότι οι δικοί σου, πρώτα θα κοιτούν τι κουβαλάς στις τσέπες σου και μετά –ανάλογα- μπορεί και να σε ρωτήσουν … «πως τα πήγες στην παράσταση σου»!!
Πώς να εξηγήσεις …. στα παιδιά, που παίζουν ανέμελα γύρω σου, σ’ αγκαλιάζουν και σε φιλούν με στοργή και σου εμπιστεύονται τη ζωή και το μέλλον τους, τι δυσκολίες έχει ο ρόλος σου, τι αντιμετωπίζεις από τον σκηνοθέτη σου και πόσο στρυφνός είναι ο θιασάρχης σου!? Αυτά, θέλουν τη ζωή τους, τη θέλουν τώρα και τη θέλουν ολάκερη και … όσες πιο πολλές είναι, οι όμορφες φωτογραφίες της παράσταση σου, που αυτάρεσκα τους δείχνεις, τόσο πιο λαμπερή θα ονειρεύονται και εκείνα τη ζωή τους !!
Η πραγματική παράσταση και ο ρόλος της ζωής σου, αρχίζει και τελειώνει στο σπίτι σου, με την οικογένεια σου, εκεί όπου πρωταγωνιστής, στιχουργός και σκηνοθέτης είσαι ΕΣΥ, εκεί όπου την ερμηνεία σου, δεν την καθορίζουν τα κείμενα και οι νότες, ούτε την αξιολογούν οι κριτικοί αναλυτές και οι θεατράνθρωποι, αλλά μόνο …το χρώμα στο βλέμμα των παιδιών σου!!
«Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα»….!!
