Στην πολιτική, λένε, ότι ο μεγάλος ηγέτης φαίνεται από την μεγαθυμία του. Και από το πόσο ανοιχτός είναι να κάνει υπερβάσεις και να αναγνωρίζει τα θετικά των αντιπάλων του.
Είναι ένα στοιχείο αυτό που λείπει από τον Αλέξη Τσίπρα; Έτσι είπαν κάποιοι σύντροφοί του καθώς βάζοντας τίτλους τέλους στον Συνασπισμό -που αυτοδιαλύθηκε για να σχηματιστεί ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ- δεν βρήκε καν το κουράγιο να προφέρει τα ονόματα δύο σημαντικών προέδρων του κόμματος. Του Αλέκου Αλαβάνου και της Μαρίας Δαμανάκη. Το μόνο που κατόρθωσε να αναφέρει ήταν πως “δύο από τους πρώην προέδρους του ΣΥΝ έχουν διαλέξει ξεχωριστό δρόμο σήμερα, είναι κι αυτοί κομμάτι της ιστορίας αυτού του κόμματος”.
Και άντε, όταν η Δαμανάκη ήταν πρόεδρος και μάλιστα η πρώτη πρόεδρος του Συνασπισμού μετά την διάσπαση του ενιαίου Συνασπισμού ο Τσίπρας ήταν ακόμη απασχολημένος με τις καταλήψεις.
Για τον άνθρωπο που τον ανέσυρε από την αφάνεια της νεολαίας του ΣΥΝ και τον ανέδειξε πρόεδρο του Συνασπισμού, τον Αλέκο Αλαβάνο δεν βρήκε να πει ούτε μία κουβέντα. Διότι ως γνωστόν ο Αλαβάνος δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο. Ήταν εκείνος που με την εναλλακτική του πολιτική οδήγησε για πρώτη φορά τον ΣΥΡΙΖΑ στο δημοσκοπικό 18%, ασχέτως τού ότι μετά όταν πήρε την σκυτάλη ο Τσίπρας φρόντισε με την πολιτική του να καταποντίσει και πάλι τα ποσοστά του.
Αντιθέτως ο Αλέξης Τσίπρας αφιέρωσε τμήμα της ομιλίας του στον Μιχάλη Παπαγιαννάκη ξεχνώντας με μεγάλη ευκολία πως όταν ο ίδιος ήταν αρχηγός και ο Παπαγιαννάκης εσωκομματική αντιπολίτευση τον είχε στείλει στο πυρ το εξώτερον αδιαφορώντας για τις πολιτικές θέσεις του αείμνηστου πολιτικού της ανανεωτικής αριστεράς.
