Γράφει ο Όμηρος Τσάπαλος
Η Νέα Δημοκρατία έδωσε έναν δύσκολο αγώνα εκλογικής επιβίωσης και βγήκε από αυτόν λαβωμένη, νικημένη αλλά σίγουρα όχι «τελειωμένη», όπως πίστευαν πολλοί με το άκουσμα των πρώτων αποτελεσμάτων. Κατάφερε να συγκρατήσει τα εκλογικά της ποσοστά στα ίδια σχεδόν επίπεδα με αυτά του 2012, έχοντας ασκήσει μια πρωτόγνωρη περιοριστική πολιτική και με ένα Μνημόνιο στις πλάτες της που μετρούσε ήδη δυόμιση χρόνια σκληρής δημοσιονομικής εφαρμογής. Κατάφερε δηλαδή, όντας Κυβέρνηση, να μην πάθει αυτό που το ΠΑΣΟΚ έπαθε τρία περίπου χρόνια πριν. Να καταποντιστεί χάνοντας τα 2/3 της εκλογικής του δύναμης.
Ωστόσο, τα ποσοστά αυτά δεν προήλθαν μόνο από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας αλλά από ανθρώπους του Κέντρου, της Κεντροαριστεράς και του λεγόμενου Φιλελεύθερου-Μεταρρυθμιστικού χώρου, οι οποίοι δεν επρόκειτο σε καμία περίπτωση να ψήφιζαν Δεξιά αλλά αναγκάστηκαν λόγω του φόβου της ανόδου στην εξουσία του απρόβλεπτου κ. Τσίπρα και του αβέβαιου ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, η εκλογική αυτή συγκράτηση των ποσοστών δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως μια καθαρή συντήρηση δυνάμεων της παράταξης αλλά ως το πρώτο μεγάλο βήμα προσέγγισης μέχρι σήμερα αντίθετων προς την Νέα Δημοκρατία ψηφοφόρων και ταυτόχρονα αφετηρία επαναπροσέγγισης των πολιτών εκείνων που σκόπιμα γύρισαν την πλάτη στο κόμμα που ψήφιζαν επί δεκαετίες.
Οι εκλογές τελείωσαν και η στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθηθεί από εδώ και στο εξής θα πρέπει να βασιστεί σε τρία ξεκάθαρα δεδομένα. Πρώτον, ότι η Νέα Δημοκρατία είναι η δύναμη εκείνη που σε όλο το πολιτικό φάσμα εκφράζει και εγγυάται πλέον καλύτερα και ισχυρότερα από τον οποιονδήποτε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Δεύτερον, ότι είναι η παράταξη η οποία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η ιδεολογική της κυριαρχία από κανέναν άλλον όμορο ιδεολογικό κομματικό φορέα της Κεντροδεξιάς, εντός ή εκτός Βουλής. Τρίτον, ότι η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να συσπειρώσει ένα μικρό ποσοστό πολιτών που μέχρι πρότινος ψήφιζαν Χρυσή Αυγή και Ανεξάρτητους Έλληνες, όπως και τον ΛΑΟΣ. Κατάφερε δηλαδή να «στεγανοποιήσει» σε μεγάλο βαθμό την δεξιά της πτέρυγα.
Με βάση αυτά τα τρία δεδομένα (που μπορούν να θεωρηθούν και προίκα της Νέας Δημοκρατίας από τις προχθεσινές εκλογές), η παράταξη θα πρέπει να ασχοληθεί όχι μόνο με την Δεξιά αλλά και με το Κέντρο της. Θα πρέπει να υιοθετήσει μια νέα πολιτική στρατηγική «ανοίγματος» προς το Κέντρο όπου θα βασίζεται όχι σε αμιγώς ιδεολογικά κριτήρια αλλά σε διακυβεύματα και εθνικούς στόχους που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το προσεχές διάστημα.
Ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής κατάφερε και γιγάντωσε την Νέα Δημοκρατία ακριβώς επειδή δεν σκέφτηκε στενά ιδεολογικά αλλά εθνικά. Επειδή πρόταξε την ανάγκη ενός ισχυρού κόμματος εξουσίας που να διασφαλίζει την εθνική ενότητα, την ομαλή μετάβαση στο δημοκρατικό πολίτευμα, την ομαλή λειτουργία των νεοπαγών μεταπολιτευτικών θεσμών και την αταλάντευτη πίστη στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Ενέπνευσε πλήθος πολιτικών προσωπικοτήτων και ανθρώπων των Γραμμάτων και των Επιστημών, διαφορετικών ιδεολογικών προελεύσεων, να τον ακολουθήσουν στο όραμα που ο ίδιος είχε προτάξει ως εθνική αναγκαιότητα. Και στο τέλος νίκησε και άφησε στους επόμενους μια ευρωπαϊκή παράταξη ικανή να κυριαρχήσει στον πολιτικό χάρτη για τα επόμενα τριάντα χρόνια.
Αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε και σήμερα. Μια ισχυρή παράταξη κεντροδεξιού μεν προσανατολισμού που θα εκφράζει Ευρώπη και Πατρίδα αλλά και που θα σηματοδοτεί την επιστροφή στην Κοινωνία. Μια παράταξη με ανανεωμένη νοοτροπία. Που να εμπιστεύεται νέους ανθρώπους, νέους επιστήμονες, νέους πολιτικούς που εκφράζουν τα διαφορετικά κομμάτια της κοινωνίας και που αποζητούν όμως πράγματα κοινά. Με ταυτότητα που οφείλει να εδράζεται στις βασικές αρχές του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, όπως τον εξέφρασε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, και που θα συστεγάζει εκπροσώπους από την πατριωτική δεξιά μέχρι της παρυφές της δημοκρατικής αριστεράς. Που θα ορίζει το κόμμα ως θεματοφύλακα των ευρωπαϊκών αξιών στην χώρα, θα τονίζει την λαϊκή του βάση και προέλευση, αλλά δεν θα ξεχνά και την σύγχρονη πραγματικότητα στην Ευρώπη.
Ένα ισχυρό κόμμα ευρωπαϊκού προσανατολισμού, με ένα σωστό μείγμα φιλελεύθερης και συντηρητικής πολιτικής και με ισχυρή λαϊκή βάση προερχόμενη όχι από τα συνδικάτα και τις κομματικές φατρίες αλλά από τα ίδια τα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας, είναι το ζητούμενο. Είναι το ζητούμενο για τον νέο ισχυρό, πολυσυλλεκτικό, δυναμικό κεντροδεξιό πόλο στην Ελλάδα, που θα δίνει προτεραιότητα στο μέλλον και όχι στην αυτιστική συντήρηση του παρελθόντος.
Η Νέα Δημοκρατία και ο Πρόεδρος της Αντώνης Σαμαράς έχουν την μοναδική ευκαιρία να συσπειρώσουν όλες τις υγιείς και παραγωγικές δυνάμεις αυτού του τόπου. Αρκεί να σκεφτούν εθνικά και όχι κομματικά και με οδηγό την πολιτική φιλοσοφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
