Γράφει ο Όμηρος Τσάπαλος
Follow @OmirosTsapalos
Τους τελευταίους 5 μήνες, από την στιγμή της επίσπευσης της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, η αποτυχία εκλογής και η συνακόλουθη προκήρυξη εθνικών εκλογών, δημιούργησαν επιπλέον ανασφάλεια και φόβο στους Έλληνες πολίτες για τις δουλειές, τις καταθέσεις, τα επιχειρηματικά τους ρίσκα.
Από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και μετά, η κατάσταση χειροτέρεψε. Η αδυναμία επίτευξης συμφωνίας με τους δανειστές, η κυβερνητική ασυνεννοησία και η έλλειψη ξεκάθαρης στρατηγικής, έχουν δημιουργήσει συνθήκες αποσύνθεσης της αγοράς και της οικονομίας. Είναι ενδεικτικό πως το πρώτο τρίμηνο του 2015, ο δείκτης οικονομικού κλίματος έφτασε στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 16 μηνών, όπως ανακοίνωσε το ΙΟΒΕ. Την ίδια στιγμή επιχειρήσεις σε όλους τους κλάδους αδυνατούν να αντλήσουν την απαραίτητη ρευστότητα για να κινηθούν, επειδή οι στρόφιγγες χρηματοδότησης έχουν κλείσει και οι κοινοτικές χρηματοδοτήσεις δίνονται με το σταγονόμετρο έως ότου υπάρξει συμφωνία. Σύμφωνα δε με την τελευταία έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, η τρέχουσα κατάσταση έτσι όπως έχει εξελιχθεί «απειλεί και τις επιχειρήσεις που άντεξαν στα χρόνια της κρίσης, επένδυσαν, συγκράτησαν μισθούς, κατέβαλαν φόρους απέφυγαν απολύσεις. Απειλεί δηλαδή την ίδια την υγιή επιχειρηματικότητα».
Οι εκροές για τον μήνα Απρίλιο έφτασαν στα 5 δις. ευρώ. Ποσό εξωφρενικό για ένα τραπεζικό σύστημα όπου σε πέντε χρόνια έχει απολέσει 100 δις ευρώ καταθέσεων και τώρα, μέσα σε ένα μόλις μήνα, χάνει άλλα 5! Φυσικά, αυτές οι εκροές δεν είναι όλες αποταμιεύσεις των πολιτών αλλά και αποθεματικά των δημοσίων φορέων που αξιοποιήθηκαν για την πληρωμή μισθών και συντάξεων στο τέλος του Απριλίου. Η ζημιά όμως για το τραπεζικό σύστημα είναι η ίδια, ίσως και μεγαλύτερη, αν αναλογιστεί κανείς το ψυχολογικό κόστος και την αβεβαιότητα που προκαλούν εικόνες δεκάδων συνταξιούχων στα ATM’s να περιμένουν πότε θα μπουν τα λεφτά για να τα σηκώσουν όλα υπο τον φόβο χρεοκοπίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε εχθές μια μεγάλη πολιτική απόφαση. Έστω και διστακτικά, αποφάσισε να ανοίξει το θέμα των κόκκινων γραμμών και με κοινή του δήλωση με τον Πρόεδρο της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούγκερ, να θίξει μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό και να μιλήσει για πρώτη φορά για αξιολόγηση στο Δημόσιο. Οι κόκκινες γραμμές από κόκκινες, σιγά σιγά γίνονται λευκές και στο τέλος …πράσινες, δίνοντας έτσι το πράσινο φως για την εκταμίευση των δόσεων και για την παροχή της απαραίτητης ρευστότητας στην αγορά.
Το πρόβλημα όμως της αποκατάστασης της εμπιστοσύνης των ίδιων των πολιτών στην εθνική οικονομία θα επιλυθεί με την εκταμίευση των δόσεων που απομένουν; Προφανώς και όχι. Αυτό που απαιτείται είναι μια μακροπρόθεσμη διασφάλιση ότι τουλάχιστον για τους επόμενους 36 μήνες θα υπάρξει από τώρα μια συμφωνημένη διαδικασία μεταρρυθμίσεων που θα μεταφράζεται και σε εκταμίευση ανάλογων δόσεων. Θα πρέπει επιτέλους να λυθεί το ζήτημα του χρέους, γιατί μόνο και μόνο μένοντας ανοικτό, δημιουργεί τις ψεύτικες ελπίδες ότι κάποτε θα διαγραφεί εντελώς ενώ αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Θα πρέπει να παρθεί άμεσα απόφαση για ρεαλιστική απομείωση του προς όφελος της εθνικής οικονομίας. Γιατί αυτή είναι η μόνη λύση.
Οι επόμενες ημέρες είναι οι πιο κρίσιμες της διαπραγμάτευσης. Μέχρι την ερχόμενη Τετάρτη θα έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα για το που πάει το πράγμα. Η Κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να βρει μια άμεση λύση για τα 7 δις που της λείπουν για τον μήνα Μάιο και Ιούνιο, θα πρέπει όμως να βρει και μια συνολική λύση συμπόρευσης με τους θεσμούς για τα επόμενα χρόνια. Χωρίς μπλόφες και με καθαρές προθέσεις. Πέραν των δικών της «κόκκινων γραμμών», υπάρχουν και οι «κόκκινες γραμμές» της επιβίωσης των επιχειρήσεων και των ανθρώπων που ζουν από αυτές.
Η ημέρες των μεγάλων πολιτικών αποφάσεων ήλθαν για τον Αλέξη Τσίπρα. Και από αυτές περιμένει η αγορά να πάρει και πάλι μπρος.
Υ.γ. Μιλάμε για ανάπτυξη και αγορά, όμως ο κύριος Κατρούγκαλος πέτυχε κάτι που θα ζήλευαν συνάδελφοι του διεθνώς! Να επαναδιοριστούν οι απομακρυθέντες από το Δημόσιο πελάτες του. Όπως και να το κάνουμε, πρόκειται για κατόρθωμα σε μια «δυτική κοινωνία». Κατόρθωμα, όχι για τον επαναδιορισμό, αλλά γιατί συνεχίζει να είναι ακόμη στη θέση του.
