Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Ένα είδος συντηρητικής πολιτικής κοινωνιολογίας ισχυρίζεται ότι είναι περίπου αρετή να αθετείς τις προεκλογικές σου υποσχέσεις. Ο Αλέξης Μητρόπουλος σε πρόσφατη δήλωσή του το ύψωσε στην περιωπή «ιστορικού νόμου» δηλώνοντας ότι «η Ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα ηγετών που αθέτησαν τις υποσχέσεις τους».
Το «θέσφατο» αυτό έχει δύο πλευρές. Σύμφωνα με την πρώτη, ο «άξιος ηγέτης» υπόσχεται προεκλογικά πράγματα που γνωρίζει ότι δεν μπορεί (ή ενδεχομένως και δεν θέλει) να υλοποιήσει, προκειμένου να νικήσει και μετά την «απομάκρυνση εκ του (εκλογικού) ταμείου», υλοποιεί αυτά που από πριν θεωρούσε ρεαλιστικά ή και σωστά. Σε αυτή την περίπτωση, προφανώς έχουμε να κάνουμε με συνειδητή εξαπάτηση. Κι όμως, αυτή η μέθοδος εξαπάτησης θεωρείται πλέον από κάποιους, εντελώς κυνικά, απαραίτητη «ικανότητα» για τον ηγέτη!!!
Αυτός ο κυνισμός είναι μία από τις πλέον ισχυρές ενδείξεις για την παρακμή της αστικής δημοκρατίας. Όταν είναι αρετή για τον ηγέτη να εξαπατά το λαό, αυτό σημαίνει ότι ο λαός «αξίζει» την εξαπάτηση, η οποία αναδεικνύεται έτσι σε «πολιτική αρετή» και απαραίτητο όρο για να κυβερνηθεί. Ο λαός ανακηρύσσεται σε «σκάρτο», που του αξίζουν «σκάρτες» μέθοδοι διακυβέρνησης.
Η άλλη πλευρά αφορά στο γεγονός πως ο ηγέτης υπόσχεται πράγματα προεκλογικά, που στη μετεκλογική περίοδο διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να υλοποιήσει. Αν όμως τα πίστευε και τα πιστεύει πραγματικά, θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να ξεπεράσει τις δυσκολίες, διότι απλούστατα οι στόχοι του δεν είναι ψεύτικοι, οι προεκλογικές του υποσχέσεις δεν ήταν απατηλές.
Οι Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος το 2012 έθεσαν προεκλογικά κάποιους στόχους που μετεκλογικά εξαερώθηκαν – αντ’ αυτών, ήρθε το σκληρό δεύτερο μνημόνιο. Είναι βέβαιο ότι γνώριζαν εκ των προτέρων πως είναι μη ρεαλιστικοί.
Στην περίπτωση του ηγέτη Αλέξη Τσίπρα, υπάρχουν δύο ουσιώδεις διαφορές που δεν επιτρέπουν έτσι εύκολα να ισχύσουν τα θέσφατα της συντηρητικής πολιτικής κοινωνιολογίας.
Η πρώτη: είναι ηγέτης της Αριστεράς, όχι απλώς ενός εκλογικού ρεύματος στη συνήθη διαδικασία εναλλαγής των αστικών κομμάτων στη διακυβέρνηση, αλλά ενός λαϊκού ρεύματος που δεν περιμένει νε ευεργετηθεί από την επέκταση του κομματικού πελατειακού κράτους αλλά ακριβώς από την υλοποίηση των προεκλογικών υποσχέσεων.
Η δεύτερη: ανάμεσα σ’ αυτόν και το λαό παρεμβάλλεται ένα κόμμα που δεν είναι ένα «συνηθισμένο» κόμμα. Σε αυτό το κόμμα, τα στελέχη και τα μέλη του εννοούν το πρόγραμμα και τους στόχους – δεν συμπληρώνουν ιλουστρασιόν τετρασέλιδα ίσα ίσα για να πάρουν τις εκλογές και ύστερα να ισχύσει το «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου…».
Με την περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: αν αθετήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις, αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον θα διασπαστεί. Διότι είναι πολλοί αυτοί που εννοούσαν την κατάργηση των μνημονίων και που δεν μπορούν να φανταστούν τους εαυτούς τους να υπογράφουν ένα νέο μνημόνιο ή να είναι μέλη ενός κόμματος που στηρίζει μια μνημονιακή κυβέρνηση. Διότι θεωρούν την κυβερνητική εξουσία μέσο και όχι σκοπό.
Από την άποψη της συντηρητικής πολιτικής κοινωνιολογίας που προαναφέραμε, αυτό είναι οπωσδήποτε «παραξενιά», ένδειξη «ανωριμότητας», «λαϊκισμός» – μα να επιμένουν στις προεκλογικές τους υποσχέσεις;.. Επειδή όμως στον ΣΥΡΙΖΑ είναι συγκεντρωμένη πολλή τέτοια «παραξενιά», «ανωριμότητα» και «λαϊκισμός», ή απλώς τιμιότητα και πολιτική κουλτούρα ότι στην Αριστερά είμαστε για να υπηρετήσουμε το λαϊκό συμφέρον και όχι για να κάνουμε πολιτική καριέρα εις υγείαν των εξαπατημένων, το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη. Και μην εκπλαγεί κανείς αν την πει με εκκωφαντικό τρόπο.
Ήδη, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, στη χθεσινή Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα έστειλε ένα μήνυμα προς όλους τους πιθανούς αποδέκτες: δεν θα υπογράψουμε ατιμωτική συμφωνία μνημονιακού τύπου – η Κ.Ε. του κόμματος θα συνεδριάσει πριν από οποιαδήποτε συμφωνία για να έχει τον τελευταίο λόγο. Οι «μηχανικοί της εξουσίας» του μνημονιακού χώρου θα φρίξουν με αυτά: είναι δυνατόν το ανώτερο όργανο του κόμματος να ζητεί να καθορίσει την πολιτική της κυβέρνησης; Στο μυαλό τους τα κόμματα είναι ιδιοκτησία του «αρχηγού», που αποφασίζει, υλοποιεί, διαγράφει ανεξέλεγκτα – μέχρι να τον διαδεχθεί ένας άλλος «αρχηγός» που θα κάνει ακριβώς τα ίδια. Είναι μηχανισμοί συμφερόντων και επιχειρηματικών οικογενειών που στόχο έχουν να πάρουν τις εκλογές για να συμμετάσχουν στην καθιερωμένη «νομή» της εξουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι «περίεργο ζώο»… Και το δράμα της διαπραγμάτευσης δεν θα τελειώσει αν αυτός δεν πει την τελευταία του λέξη. Πλησιάζει η ώρα που θα την πει. Και τότε, το πανελλήνιο μπορεί να εκπλαγεί με τις «αυτοκτονικές» διαθέσεις αυτών που, προκειμένου να εξαπατήσουν το λαό, θα προτιμήσουν να ρισκάρουν την παραμονή τους στους κυβερνητικούς θώκους που μόλις κατακτήθηκαν…
Η Ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα όπου οι ηγέτες αθέτησαν τις υποσχέσεις τους, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «μια άλλη ιστορία»…
