Γράφει ο Νίκος Νικολόπουλος*
Και γι’ αυτό πρέπει να αντιμετωπισθεί ως εθνική, και μάλιστα «ειδικής πολιτικής και κοινωνικής βαρύτητας», ενεργοποιώντας όλες τις παραγωγικές δυνάμεις.
Οι πολίτες ανεξαρτήτως κόμματος συμφωνούν στην συντριπτική τους πλειοψηφία πως τα κόμματα και οι πολιτικοί πρέπει να ταυτισθούν στον στρατηγικό στόχο της παραγωγικής ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας στη βάση ενός βιώσιμου και δίκαιου μοντέλου ανάπτυξης μέσα από την ανάκτηση της χαμένης μας ανταγωνιστικότητας, με δημιουργία καινοτόμων επιχειρήσεων που θα παράγουν διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες, υψηλής προστιθέμενης αξίας και εντέλει που θα φέρει αύξηση της απασχόλησης.
Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, το κράτος μέσω του ΠΔΕ και της αξιοποίησης του πλούτου που διαθέτει πρέπει να συμμετέχει σε οποιαδήποτε αναπτυξιακή με όλα τα κατάλληλα εργαλεία όπως το ΕΣΠΑ, ο Αναπτυξιακός Νόμος, το υπό ίδρυση αναπτυξιακό ταμείο, και το ανακεφαλαιοποιημένο και διαρκώς σταθεροποιούμενο τραπεζικό σύστημα.
Ωστόσο, ενώ όλοι συμφωνούν, οι επιδόσεις μέχρι σήμερα είναι μηδενικές.
Η Ελλάδα γνωρίζει πρωτοφανείς, στην μεταπολεμική ιστορία της, ρυθμούς αύξησης της ανεργίας, και φαινόμενα νέας φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.
Οι πολιτικοί αρχηγοί επισημαίνουν λεκτικά την ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμιστικών τομών και εμφανίζονται «ονομαστικά να στέργουν τον «εκσυγχρονισμό» και τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η επικοινωνιακή απόπειρα δημιουργίας εντυπώσεων μιας «εικονικής οικονομικής διάσωσης», ενώ ταυτόχρονα η πραγματική οικονομία και οι υπαρκτές ανάγκες της αγοράς χειροτερεύουν επικίνδυνα και παρασιωπώνται για τις προτεραιότητες που υπαγορεύει η τραγική πρωτόγνωρη κοινωνική πραγματικότητα. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει;
Τι φταίει λοιπόν και έχουμε, όχι μηδενική αλλά αρνητική ανάπτυξη; Κάποιοι νεοφιλελεύθεροι είπαν και λένε ότι φταίνε κατά κύριο λόγο τα πολλά εργασιακά δικαιώματα και οι μεγάλοι μισθοί. Από τα εργασιακά δικαιώματα πλέον δεν υπάρχουν, ούτε τα πλέον στοιχειώδη, και, πολλά από αυτά βρίσκονται υπό αναθεώρηση μέχρι το Σεπτέμβριο, οι δε μισθοί διαμορφώθηκαν κάτω από το όριο διαβίωσης και βλέπουμε…
Και όμως ανάπτυξη δεν είδαμε. Μόνον η ανεργία καλπάζει ωθώντας τους νέους στο περιθώριο. Άρα δεν ευθύνονται τα εργασιακά και οι μισθοί που δεν υπάρχει ανάπτυξη.
Είναι η συνταγή λάθος, έλεγε ο Σαμαράς ή ακόμα και ο Στουρνάρας. Και τώρα πάλι τα ίδια. Τσίπρας και Μητσοτάκης φαίνεται πως δεν διαφωνούν ριζικά με μια σειρά μέτρων που μπορούν να τοποθετήσουν την χώρα στην αρχή μιας νέας αναπτυξιακής περιόδου ως αποτέλεσμα της συσσωρευμένης πια εμπειρίας.
Πρέπει να μπει επιτέλους τέλος σε όλα αυτά.
Δεν υπάρχουν «συνταγές θανάτου» που να… σώζουν!
Πρέπει να μπει ένα τέλος στα μνημόνια που θυσίασαν το εθνικό μέλλον στην «ευκολία» της υποταγής στο θέλημα των ξένων δανειστών. Το αποτέλεσμά τους το πλήρωσε ο τόπος ακριβά. Ευκαιρίες χάθηκαν, δυνατότητες έμειναν αναξιοποίητες, πολύτιμοι πόροι κατασπαταλήθηκαν. Ο τόπος μας χάνοντας το παρόν, άρχισε να νοσταλγεί το παρελθόν και δεν έχει καμία τύχη στο μέλλον.
Φτάνει πια.
Χωρίς ανάπτυξη δεν θα έχουμε μείωση της ανεργίας. Χωρίς ανάπτυξη δεν θα έχουμε νέες θέσεις εργασίας, μισθούς και εισοδήματα. Η Ελληνική οικονομία πρέπει να προσελκύσει επενδυτές αφού σπεύσει να προσφέρει ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, ένα χαμηλό γραφειοκρατικό κόστος και ένα ποιοτικό παραγωγικό και καλά αμειβόμενο εργατικό δυναμικό.
Πρέπει να υπογραμμισθεί και πάλι ότι οι δραστικές οριζόντιες περικοπές μισθών και οι αναίτιες ή ανούσιες επεκτάσεις των ευέλικτων μορφών εργασίας δεν βοηθούν στην ανταγωνιστικότητα, ούτε φυσικά «γεννούν» θέσεις εργασίας.
Επιβάλλεται μείωση του μη μισθολογικού κόστους, επενδύσεις στην ποιότητα, στην κατάρτιση του Εργατικού Δυναμικού, στην προσαρμοστικότητα και κινητικότητα.
Πρέπει επιτέλους να κάνουμε όσα πρέπει και γρήγορα ώστε να φέρουμε επενδύσεις και να «αγκαλιάσουμε» τους επενδυτές. Πρέπει να νικήσουμε τις ιδεοληψίες και να αλλάξουμε την «λανθασμένη» συνταγή της υπερφορολόγησης.
Τα «προγράμματα διάσωσης» που δεν βγαίνουν και που οδηγούν σε μια περιπέτεια χωρίς τέλος με την ολοσχερή καταστροφή της παραγωγικότητας και της ανάπτυξης, χωρίς ελπίδα για το αύριο.
Αυτό πρέπει να αλλάξει, όπως επίσης είναι ώρα να κατανοήσουν όλοι ότι ανάπτυξη χωρίς ιδιωτικά κεφάλαια δεν μπορεί να υπάρξει.
Η χώρα και η ανάπτυξη χρειάζονται άμεσα ένα Εθνικό Σχέδιο ανασυγκρότησης με εθνική συνεννόηση όλων των πολιτικών δυνάμεων ώστε το 2021, που θα κλείνουν 200 χρόνια από την εθνική παλιγγενεσία του 1821 να γιορτάσουμε την Εθνική Αναγέννηση.
Τώρα, ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να αλλάξει πνεύμα και τρόπο διακυβέρνησης, βελτιώνοντας σημαντικά τις επιδόσεις της, ανανεώνοντας το δυναμικό της κυβέρνησής του, να προχωρήσει ταχέως στα μέτρα και στις μεταρρυθμίσεις που θα δώσουν ώθηση στην οικονομία, με τη διοχέτευση ρευστότητας στην αγορά και με την προώθηση των βαλτωμένων έως σήμερα επενδύσεων.
Είναι ένας οδικός χάρτης που μπορεί να φέρει μια νέα ελπιδοφόρα κατάσταση πραγμάτων στη χώρα, που θα γυρίσει επιτέλους σελίδα.
Η επανεκκίνηση της οικονομίας και η επιστροφή στην ανάπτυξη προϋποθέτει την ύπαρξη και εφαρμογή ενός ιδιόχειρου εθνικού σχεδίου οικονομικής ανασυγκρότησης.
*Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος Βουλευτής Αχαΐας και Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος
