Γράφει η Μαρία – Μαγδαληνή Τσίπρα*
Ένα από τα πλέον φλέγοντα ζητήματα στην ατζέντα της Κυβερνήσεως εδώ και δύο χρόνια είναι οι απολύσεις προσωπικού από το Δημόσιο, στοχεύοντας με τον τρόπο αυτό κατά τα συμφωνηθέντα στα επάλληλα Μνημόνια, στην περιστολή των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού.
Άσχετα από την άποψη, που μπορεί να εκφράσει ο καθένας μας, σχετικά με την αποδοτικότητα ή την χρησιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, στην πραγματικότητα, πιστεύω, ότι υπάρχει ένα κεντρικό σημείο σύγκλισης και συμφωνίας όλων μας: το Δημόσιο, υφίσταται για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του πολίτη, να παρέχει υπηρεσίες, όπως η παιδεία, η υγεία, η δικαιοσύνη και εν γένει τα βασικά κοινωνικά αγαθά, που χρειάζεται κάθε άνθρωπος για να ζήσει με αξιοπρέπεια.
Οποιαδήποτε παρέμβαση στην οργάνωση και την λειτουργία του Δημοσίου, πρέπει, συνεπώς, να αποσκοπεί στην βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών και την εξυπηρέτηση του πολίτη και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκρύπτει άλλες πολιτικές, οικονομικές ή άλλου είδους βλέψεις. Και βέβαια, κανείς δεν θα αρνηθεί την ύπαρξη γραφειοκρατίας, διαφθοράς και τις δυσλειτουργίες εν γένει του Δημοσίου, οι οποίες πρέπει κάποια στιγμή να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά. Αναρωτιέται, όμως εύλογα κανείς: οι μέχρι σήμερα απολύσεις προσωπικού και όσες πρόκειται να λάβουν χώρα στο μέλλον θα απαντήσουν ουσιαστικά στα προβλήματα του Δημοσίου ή απλώς θα οδηγήσουν για μια ακόμα φορά στην διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών και την καταταλαιπώρηση του πολίτη, στερώντας του υπηρεσίες, που καθίστανται πολυτιμότερες εν μέσω κρίσης; Και τελικώς, ποια είναι η ειλικρινής στόχευση πίσω από τις πομπώδεις εξαγγελίες της Κυβέρνησης περί κάθαρσης και αναδιάρθρωσης;
Η προσωπική μου άποψη είναι, ότι στην πραγματικότητα έχουμε τον λύκο και ψάχνουμε τα χνάρια του. Το μεγαλύτερο κομμάτι της κακοδαιμονίας του Δημοσίου οφείλεται στην πολυνομία και στην διαρκή πολιτική παρέμβαση στην λειτουργία του σε όλα τα επίπεδα, η διαφθορά ξεκινάει από το κεφάλι, που συστηματικά παραμένει ατιμώρητο ενώ η σπατάλη του δημοσίου χρήματος και η αναποτελεσματικότητα, που ευνοεί φαινόμενα διαφθοράς, έχουν συνήθως μεγάλες και ισχυρές πλάτες.
Ό,τι και εάν συζητάμε περί αναδιάρθρωσης στην εποχή του Μνημονίου στην πραγματικότητα, ξεκινάει από λανθασμένη στόχευση: μείωση προσωπικού, όταν αυτή δεν εκκινεί από ενδελεχή μελέτη της λειτουργίας των υπηρεσιών, από θέσπιση στόχων, από βελτίωση των διαδικασιών, συνεπάγεται μείωση της παραγωγικότητας και συνακόλουθα απώλεια εσόδων και όχι αύξηση τους. Εφαρμογή οριζόντιων κριτηρίων για την επιλογή του προσωπικού, που θα απολυθεί (όπως η ηλικία, τα έτη υπηρεσίας, η θέση, στην οποία υπηρετούν) δεν εξασφαλίζει, ότι θα παραμείνουν οι καλύτεροι υπάλληλοι ή ότι οι υπηρεσίες θα συνεχίσουν να λειτουργούν ομαλά. Και πάνω απ’ όλα, όταν έχεις εκ των προτέρων αποφασίσει πόσες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι θα απολυθούν, είναι αδύνατον να πείσεις τελικά οποιονδήποτε, ότι τα μέτρα, που λαμβάνεις είναι αντικειμενικά και αποσκοπούν στην βελτίωση και όχι στην χειροτέρευση της κατάστασης.
Και για να εξηγούμαστε: το πρόβλημα της «αναδιάρθρωσης» του δημοσίου, δεν είναι σε καμία περίπτωση συντεχνιακό. Είναι ένα πρόβλημα, που αφορά κάθε έναν από εμάς, αφού όλοι μας είμαστε πελάτες των δημοσίων υπηρεσιών, εξαρτόμαστε από αυτό για την κάλυψη βασικών μας αναγκών και τελικώς είμαστε αυτοί, που θα στερηθούν βασικών κοινωνικών αγαθών, όπως είναι η υγεία, η παιδεία και η κοινωνική ασφάλιση.
* Η Μαρία – Μαγδαληνή Τσίπρα είναι Δικηγόρος – Εργατολόγος.
