Τρία χρόνια αφότου έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κέρδισε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην πάλη, η Helen Maroulis πληροφορήθηκε πως επρόκειτο να εισαχθεί σε ψυχιατρική κλινική λόγω σκέψεων αυτοκτονίας τις οποίες είχε.
«Δεν θυμάμαι τίποτα μετά από αυτό, ήμουν απολύτως φυσιολογική και ξαφνικά με βάζουν σε ψυχιατρείο», δήλωσε στο CNN η παλαίστρια για την εισαγωγή της, προσθέτοντας μάλιστα πως πήρε εξιτήριο λίγες ημέρες αργότερα.
Η ιστορία της Helen Maroulis όσο και οι αγώνες της και εντός αλλά και εκτός του ταπί -με τους «αγώνες» της να επιστρέψει στο αγαπημένο της άθλημα αφού πέρασε ουκ ολίγες «καταστροφικές» διασείσεις- αποτέλεσε έμπνευση για πολλούς και μάλιστα για τον ηθοποιό Chris Pratt, ο οποίος πρόσφατα έκανε παραγωγή ταινίας με θέμα τα σκαμπανεβάσματα στην καριέρα της 31χρονης πλέον παλαίστριας.
Η «είσοδος» της στο άθλημα της πάλης ήρθε στην ηλικία των επτά ετών και μάλιστα τυχαία, καθώς είχε αντικαταστήσει τον παρτενέρ του μικρού της αδερφού, επειδή δεν υπήρχαν αρκετά παιδιά στην ομάδα του.
«Η μητέρα μου δεν ήθελε να τον αναγκάσει να εγκαταλείψει εκείνη την χροιά, οπότε μου είπε να βγάλω τα παπούτσια μου και να μπω μέσα. Να είμαι σαν μια «κούκλα», δήλωσε.
Μετά από δύο εβδομάδες προπόνησης στην πάλη με τα αγόρια, ήξερε μέσα της πως ήθελε να αγωνιστεί και όχι μόνο ως «κούκλα». Ο πατέρας της τότε της είπε πως αν κέρδιζε σε έναν αγώνα, θα μπορούσε να συνεχίσει το άθλημα. Νίκησε σε έναν αγώνα που τον αποκάλεσε «μοιραίο», καθώς άλλαξε όλη της την ζωή.
Μέχρι το κολέγιο, η Maroulis ήταν 4 φορές πρωταθλήτρια της World Class Wrestling Association, κερδίζοντας μάλιστα μετάλλια για τις ΗΠΑ σε διάφορες ηλικιακές κατηγορίες αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο. Η μεγαλύτερή της διάκριση ήρθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016, όπου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην πάλη -η πρώτη Αμερικανίδα που καταφέρνει κάτι τέτοιο- κερδίζοντας την Ιαπωνίδα Saori Yoshida, η οποία ήταν 13 φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια της πάλης.
Όμως όταν προπονούταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2019, για να διεκδικήσει ακόμη ένα χρυσό μετάλλιο, η ζωή της άλλαξε δραστικά.
Ένας τραυματισμός «φάντασμα»
Μέσα σε δύο χρόνια, η Maroulis υπέστη τρεις διασείσεις, οι οποίες της «στοίχησαν» την κορυφή του «κόσμου» της πάλης.
Η διάσειση είναι ένας τραυματισμός του εγκεφάλου που συμβαίνει μετά από ένα χτύπημα είτε στο κεφάλι είτε στο σώμα, που έχει ως αποτέλεσμα ο εγκέφαλος να κινείται εμπρός-πίσω μέσα στο κρανίο.
Τα συμπτώματά της περιλαμβάνουν αίσθημα ζάλης και υπνηλίας, πονοκέφαλο, ναυτία και εμετό, ενοχλήσεις από φώτα και θορύβους και προβλήματα συγκέντρωσης και μνήμης.
Οι γυναίκες μπορεί να είναι πιο επιρρεπείς στη διάσειση και αντιμετωπίζουν χειρότερα συμπτώματα μετά τον τραυματισμό τους από τους άνδρες, λόγω βιομηχανικών και ορμονικών διαφορών.
«Είχα κυριολεκτικά αλλαγές προσωπικότητας, στιγμές ζαλάδας και ιλίγγους. Ήταν πραγματικά δύσκολο να τα διαχειριστώ όλα αυτά.
Με ρωτούσαν αν έπεσα νοκ-αουτ, αν λιποθύμησα, αν έκανα εμετό και πάντα έλεγα πως όχι, τίποτα από όλα αυτά. Τους έλεγα πάντα πως η διάσειση ήταν ένας τραυματισμός «φάντασμα».
Ένιωσα πως υπήρξε μια περίοδος που δεν ταυτιζόμουν με τίποτα, δεν ήξερα ποια ήμουν. Είχα μια εσωτερική «μάχη» με το να είμαι φυσιολογική. Ήταν «μεγαλύτερο» από το άθλημα. Έλεγα μέσα μου, Θεέ μου, απλά θέλω να είμαι και πάλι φυσιολογική», είπε η παλαίστρια.
Παρόλο που κάθε μία από τις τρεις διασείσεις που υπέστη διαγνώστηκε από γιατρό, η αντιμετώπιση των συμπτωμάτων τους αποδείχθηκε πολύ δύσκολη.
Η παλαίστρια πάλευε με άγχος και μετατραυματικό στρες για αρκετά χρόνια, παρά το γεγονός πως ήταν κάτι είχε αρχίσει να διαχειρίζεται πριν τους τραυματισμούς της.
«Μεταξύ του 2012 και του 2016, έκανα τόση δουλειά στον εαυτό μου για να το ξεπεράσω αυτό. Πραγματικά ένιωθα πως δεν παλεύω πια με αυτό και ήμουν πολύ περήφανη. Μετά αφότου έπαθα τις διασείσεις, ένιωσα ότι πολλά από αυτά τα πράγματα ξαναγύρισαν πίσω σε μένα.
Αισθανόμουν σαν τρελή, βρισκόμουν στα όρια της τρέλας».
Ήταν μετά από ένα φρικτό ατύχημα το 2019, κατά το οποίο χτυπήθηκε στο αυτί, που οδήγησε την παλαίστρια στο ψυχιατρείο.
Στα δύο επόμενα χρόνια, προσπάθησε να κρύψει το πόσο επηρεασμένη ήταν από τα εγκεφαλικά τραύματα.
«Ως αθλήτρια, δεν πρέπει να δείχνεις καμία αδυναμία. Ήξερα πως υπήρχαν πολλές προσδοκίες από εμένα σε αυτό το σημείο της καριέρας μου.
Ένιωθα πως πρέπει να ανταποκριθώ σε αυτές τις προσδοκίες περισσότερο από ότι θα έπρεπε, μάλλον επειδή έχω περάσει όλη μου την ζωή σαν κορίτσι σε αυτό το άθλημα. Όμως η σχέση μου με την πάλη αισθανόταν τόσο κατεστραμμένη και διαλυμένη».
Είχε φτάσει σε σημείο που δεν μπορούσε καν να μπει σε γυμναστήρια πάλης επειδή αμέσως είχε κρίσεις πανικού, κάτι που ήταν αποτέλεσμα της κατάθλιψης και του μετατραυματικού στρες.
Η «μεγάλη» επιστροφή
Στο τέλος, η Maroulis συνειδητοποίησε πως πίεζε τον εαυτό της πάρα πολύ, κάτι που επιβάρυνε την υγεία της.
«Συνειδητοποίησα πως είσαι αντικαταστάσιμος για όλους, εκτός από τον εαυτό σου. Σκέφτηκα πως δεν ήταν δυνατόν να το κάνω αυτό στον εαυτό μου πια. Δεν μπορώ να ζητήσω από το σώμα μου να παλέψει σε έναν αγώνα για να κάνω άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους».
Πήρε μισό χρόνο άδεια για να αναρρώσει, επιστρέφοντας στις αρχές του Φεβρουαρίου του 2020, για να παλέψει στο παναμερικανικό τουρνουά προκριματικών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ έκανε και αρκετές θεραπείες.
Εκτός από ένα τεστ SCAT και την συνεχής παρακολούθηση των συμπτωμάτων, η παλαίστρια υποβλήθηκε σε οφθαλμική και ακουστική εκπαίδευση αλλά και σε θεραπεία βιοανάδρασης. Χρησιμοποίησε μάλιστα γυαλιά πρίσματος για την διόρθωση των ματιών της, ενώ χρησιμοποίησε και θάλαμο υπερβαρικού οξυγόνου και υποβλήθηκε σε νευροψυχολογία.
«Ήθελα να επιστρέψω γιατί αγαπώ την πάλη και θέλω να ζητήσω το καλύτερο από τον εαυτό μου. Θέλω να «ξαναφτιάξω» την σχέση μου με την πάλη και να την απολαύσω ξανά όπως έκανα όταν ήμουν μικρό παιδί».
Όταν σκέφτηκε να επιστρέψει, συμβουλεύτηκε ειδικούς γιατρούς, ρωτώντας τους αν διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο διάσεισης.
Οι γιατροί κατέληξαν στο συμπέρασμα πως «όχι» και ότι η δεύτερη διάσειση που είχε υποστεί ήταν ασυνήθιστη και δεν «αντανακλούσε» σε διάσειση που μπορεί να συμβεί σε έναν αγώνα πάλης.
Τελικά πήρε άδεια να επιστρέψει στον «κόσμο» της πάλης από το ιατρικό προσωπικό του Ολυμπιακού Προπονητικού Κέντρου, τον νευροψυχολόγο της και τους προπονητές της, ενώ φυσικά παρακολουθείται η κάθε της κίνησης στην διάρκεια της επιστροφής της.
«Είμαι μία από τις πολύ τυχερές και «ευλογημένες» περιπτώσεις. Υπάρχουν τόσες πολλές φορές που έχω βρεθεί «στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή». Έχω γνωρίσει μάλιστα έναν ειδικό στις διασείσεις εκτός του δικτύου βοήθειας που μου παρείχαν και αυτός ο άνθρωπος μπόρεσε και με βοήθησε πάρα πολύ», δήλωσε η 31χρονη.
Η Maroulis πιστεύει πως πρέπει να παρέχεται περισσότερη υποστήριξη στους νεαρούς αθλητές που βιώνουν διάσειση, ιδίως σε αυτούς που καθυστερούν να αναζητήσουν υποστήριξη λόγω φόβου ένδειξης αδυναμίας.
«Είμαι χρυσή Ολυμπιονίκης και δίνω «μάχη» με αυτό. Οπότε δεν μπορώ να φανταστώ ένα παιδί που είναι ακόμα στο λύκειο, το οποίο ξεκινάει την πορεία του, «κυνηγάει ακόμα το όνειρο» να το περνάει αυτό. Μην θέλοντας να νομίζει πως είναι αδύναμος ο προπονητής του, οι γονείς του αλλά και οι συναθλητές του».
Τώρα, η παλαίστρια προπονείται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι το 2024 και για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Πάλης στο Βελιγράδι της Σερβίας τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.
Πηγή: CNN
Πηγή: ertnews.gr
