Γράφει ο Α.Ε.Π*
Αναρωτιέμαι αν ανήκω σε μια μειοψηφία η οποία παρακολουθεί τα τελευταία χρόνια τα πολιτικά δρώμενα και το αντίστοιχο πολιτικό προσωπικό να αποδεικνύει ακόμα μια φορά, το απύθμενο θράσος που την χαρακτηρίζει ή αν υπάρχει μια πλειοψηφία που την απασχολεί το θέμα.
Όντας (όπως κάποιοι θα έλεγαν) τεχνοκράτης, αυτό που γνωρίζω είναι ότι αν είχα μια επιχείρηση, στην οποία θα όριζα κάποιον ως Γενικό Δ/ντή της, θα περίμενα από τον ίδιο να κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε η επιχείρησή μου να έχει θετικά οικονομικά αποτελέσματα και να παρουσιάζει αύξηση κύκλου εργασιών & κερδών. Σε καμία περίπτωση δεν θα ανεχόμουν αυτός ο Δ/ντής να εφαρμόσει το ρητό που λέει ότι «αν έχεις το βάζο με το μέλι, θα βάλεις και λίγο δάχτυλο» ή το χέρι μέχρι τον αγκώνα, εν προκειμένω.
Αναρωτιέμαι πως μπορεί κάποιος, ο οποίος έχει όλες τις ευθύνες για την κατάληξη της Ελλάδας σήμερα, να αναζητά σήμερα την ψήφο μου ισχυριζόμενος ότι «παλαιοκομματικές πρακτικές και το κράτος των πελατειακών σχέσεων και της ρεμούλας, ευθύνεται για το ότι μπήκαμε στο μνημόνιο» ή ότι «αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε, η πραγματικότητα την οποία έφτιαξαν οι συνδικαλιστές τελειώνει σήμερα».
Λες και αυτό το κράτος, με αυτά τα χαρακτηριστικά, προέκυψε από παρθενογένεση ή το έφτιαξα εγώ. Λες και δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια, πριμοδοτούσαν και στήριζαν αυτό το κράτος, λες και δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι που επενδύοντας σε αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά, «εκπαίδευσαν» γενιές Ελλήνων να τους απασχολεί μόνο το πώς θα πουλήσουν καλύτερα και ακριβότερα την ψήφο τους και το πώς θα «βολευτούν» οι ίδιοι και τα παιδιά τους στο κάθε λογής δημόσιο.
Αυτή ακριβώς η «εκπαίδευση», είναι και ένα από τα μεγαλύτερα λάθη του συγκεκριμένου πολιτικού προσωπικού αφού είναι μάλλον ουτοπικό να περιμένει κανείς από τον απλό ψηφοφόρο μεταξύ της «εύκολης» οδού που οδηγεί σε μια αξιοπρεπή διαβίωση (σύμφωνα με όσα του έχουν μάθει και ορίζει ο δυτικός τρόπος ζωής) και στην επιλογή της αξιοκρατίας και του ο «καθένας στον πάγκο του», να επιλέξει το δεύτερο. Απαιτείται ιδιαίτερα ανεπτυγμένο πολιτικό κριτήριο για μια τέτοια επιλογή αλλά στην Ελλάδα των τελευταίων 43 χρόνων που την γνωρίζω, η ανάπτυξη μιας τέτοιας φιλοσοφίας δεν «πριμοδοτείτε» από κανέναν, είτε φυσικό πρόσωπο είτε θεσμικό όργανο.
Αλλά και σαν τεχνοκράτης, θα έλεγα ότι αν η επιχείρησή μου πτώχευε θα όριζα κάποιον άλλο ως Γεν. Δ/ντή για την συνέχεια και όχι αυτόν που με έφερε εκεί, όσο και αν παραδέχονταν ότι έχει κάνει λάθη, όσο και αν «αναλάμβανε την πολιτική ευθύνη» (η οποία στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων δεν σημαίνει ούτε παραίτηση, ούτε ποινικές ευθύνες, ούτε απόσυρση από την πολιτική ζωή της χώρας, παρά μόνο σοβαροφανή μουτσούνες που κάνουν ανούσιες δημόσιες δηλώσεις.)
Ποιόν όμως «Γεν. Δ/ντή» να ορίζει κανείς και για ποια συνέχεια?
Ανάμεσα σε ένα παρωχημένο δίπολο, της Ν.Δ. & του ΠΑΣΟΚ ή στο σημερινό δίπολο της «Ν.Δ. & Αφοί» & του ΣΥΡΙΖΑ του «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», σίγουρα δεν επιλέγω κανέναν. Όσο για την υβριδική αριστερά της ΔΗΜΑΡ, την παράνοια της Χ.Α. ή τον οπορτουνισμό των ΑΝΕΛ τα σχόλια περιττεύουν. Για τους παραπάνω (αλλά και για κάποιους από τους παρακάτω) η όποια συνέχεια δεν διαφέρει από ότι ζήσαμε μέχρι τώρα, μην έχει κανείς αυταπάτες. Αν κανείς θέλει να δει άλλη συνέχεια, θα πρέπει να προκρίνει πραγματική ρήξη και δραματικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα.
Υπάρχουν βέβαια και άλλες επιλογές όπως ο ΓΑΠ & το νέο του κίνημα, η σοβαρότητα & το (για κάποιους) απαρχαιωμένο όσον αφορά τις απόψεις του, ΚΚΕ ή η «χύτρα» μέσα στην οποία όλοι χωράνε, του Ποταμιού. Η επιλογή είναι προσωπική και αντηχεί την φιλοσοφία, το πολιτικό κριτήριο και τις αντιλήψεις του καθενός.
Σε κάθε περίπτωση όμως, όλοι θα πρέπει να σκεφτούν επιτέλους σοβαρά, με αλτρουισμό, ρεαλισμό & με το βλέμμα στο μέλλον στις επερχόμενες εκλογές. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει «ψήφος διαμαρτυρίας» (αυτή, έτσι όπως περιγράφεται και πλασάρεται από τους εκπροσώπους αυτού του πολιτικού συστήματος, είναι μόνο προϊόν πολύ ψαγμένου marketing. Ενός marketing πολύ καλά δομημένου & εφαρμοσμένου σε ότι αφορά τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ετών, αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε όλοι). Δεν υπάρχει «λευκό», δεν υπάρχει «άκυρο», δεν υπάρχει αποχή, δεν υπάρχει ψήφος στο όποιο «μικρό» και με λίγες πιθανότητες κόμμα ή κίνημα έτσι, επειδή «όποιον και να ψηφίσεις, το ίδιο είναι». Όχι, δεν είναι το ίδιο & δεν επιφέρει τα ίδια αποτελέσματα. Υπάρχει μόνο συνειδητοποιημένη ψήφος, ψήφος πραγματικών «πολιτικών όντων», στοχευμένη και με ξεκάθαρες επιδιώξεις.
Και όποια και αν είναι η επιλογή μας, θα πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι όταν έρθει εκείνη η ώρα κατά την οποία η τετράχρονη σήμερα κόρη μου (κόρη μας) θα θέλει να με ρωτήσει «και εσύ τι έκανες για όλα αυτά» θα μπορεί να απευθύνει το ίδιο σκληρό ερώτημα εκτός από τον καθένα μας ξεχωριστά και σε εκείνους τους οποίους έχουν τις πραγματικές ευθύνες και πρέπει να απαντήσουν.
Ελπίζω, μαζί με την ερώτηση, αυτή η μελλοντική γενιά να μπορέσει κάποια στιγμή να αποδώσει και την τιμωρία που αξίζει σε αυτούς που πρέπει.
*Ανώνυμος Έλληνας Πολίτης
