Γράφει ο Γιώργος Κοκκόλης
Μπορεί λόγω της ΔΕΘ τα βλέμματα να έπεσαν στον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη ήρθε όμως η ώρα που το πολιτικό ενδιαφέρον μετατοπίζεται ξανά στις διαδικασίες συγκρότησης της Κεντροαριστεράς και στην ανάδειξη αρχηγού που θα διεκδικήσει τη δημιουργία τρίτου πόλου.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς πότε εκεί στην ευρύτερη Κεντροαριστερά θα αποφασίσουν οριστικά ως προς τον τρόπο διεξαγωγής της ψηφοφορίας και θα μπουν στο προκείμενο, που δεν είναι τίποτε άλλο από το ιδεολογικό στίγμα και το πρόγραμμα των υποψηφίων. Παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες για ντιμπέϊτ και θέσεις, ο χρόνος περνά και αντί για μια σοβαρή ιδεολογική πάλη- όπως θα ανέμεναν και οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του χώρου- βλέπουμε να αναδεικνύονται όλα εκείνα τα στοιχεία που αντί να προκαλούν το ενδιαφέρον της κοινωνίας, κάνουν τους πολίτες να κοιτάζουν αδιάφορα -αν όχι να περιγελούν- ένα τόσο σημαντικό εγχείρημα.
Στην τρέχουσα απόπειρα ανασυγκρότησης υπήρξαν στοιχεία πρωτοτυπίας και υψηλού ρίσκου. Από μια διαδικασία συζήτησης για δημιουργία ενός ενιαίου φορέα, οδηγηθήκαμε ξαφνικά σε μια διαδικασίας εκλογής προέδρου από μια βάση η οποία δεν ξέρουμε ακόμα τι χαρακτηριστικά έχει, με ένα ιδεολογικό στίγμα εντελώς ασαφές και στην ουσία με μια σειρά «υποσχετικών» από τους εμπλεκόμενους οτι θα συστρατευθούν την επόμενη ημέρα. Αν και η διαδικασία ήταν κόντρα σε κάθε παραδοσιακή πολιτική λογική, το πείραμα αποδείχθηκε εν πρώτοις επιτυχημένο -κατάφερε και κέρδισε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Με δεδομένη την πολιτική εξαϋλωση του χώρου του ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια αυτό δεν είναι μια ασήμαντη κατάκτηση.
Φτάσαμε όμως σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Οι εβδομάδες πριν από τις κάλπες λιγοστεύουν και δεν έχουμε δει μια ουσιαστική πολιτική ζύμωση, πλην μιας χοντροκομμένης προσπάθειας από την πλευρά του Γιώργου Καμίνη να διεκδικήσει την πατρότητα του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα και του Γιάννη Ραγκούση να αποδείξει πόσο φλογερός μεταρρυθμιστής είναι έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μεταξύ των υποψηφίων όμως, ούτε είδαμε ούτε ακούσαμε λόγο, επιχειρήματα, θέσεις αναφορικά με το στίγμα του νέου φορέα αλλά και το πως οραματίζονται οτι θα διεκδικήσει τη «θέση του στον Ήλιο» του πολιτικού συστήματος. Προς στιγμήν εκπέμπεται το μήνυμα οτι οι υποψήφιοι κάνουν positioning για την επόμενη μέρα, αντί να έχουν κάτι ουσιαστικό να συνεισφέρουν.
Είναι προφανές πως το 2017 πρέπει να γίνει κάθε χρήση μέσου που θα επιτρέπει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή και διαφάνεια. Είναι επίσης κρίσιμο να μην υπάρξουν φαινόμενα μαζικής εισροής «φίλων» οι οποίοι θα προέρχονται από άλλα κόμματα και θα ψηφίσουν αυτόν που θα κρίνουν ως καλύτερο αντίπαλο για την επόμενη ημέρα. Άλλωστε δεν αποτελεί μυστικό πως οι δύο κεντρικοί πολιτικοί σχηματισμοί παρακολουθούν πολύ προσεκτικά τις διεργασίες στο χώρο.
Το πρόβλημα για τους εμπλεκόμενους αλλά και τους οπαδούς της Κεντροαριστεράς είναι οτι τόσο ο πολιτικός όσο και ο πραγματικός χρόνος συρρικνώνονται επικίνδυνα. Αν όντως θέλουν να κάνουν το βήμα προς τα εμπρός, πρέπει να το καταλάβουν έγκαιρα, να αφήσουν τους τύπους και να επικεντρωθούν στην ουσία. Διαφορετικά η απαξίωση του εγχειρήματος θα είναι οριστική.
