Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Οι αποκαλύψεις συνεχίζουν… καταιγιστικές και αηδιαστικές.
Η χώρα βρίσκεται σε ένα περίεργο vortex για τη μελλοντική της πορεία, εντούτοις είναι τόσο αποτρόπαια αυτά που ακούμε και διαβάζουμε που το καταδικαστικό δημόσιο αίσθημα είχε υπερνικήσει την όποια ανάγκη τεχνοκρατικής ερμηνείας του πόσο δύσκολο είναι να δρομολογήσει κανείς με όρους ρεαλισμού το άμεσο μέλλον της χώρας που πράγματι κινδυνεύει όπως όλος πλανήτης.
Κάπου εκεί λοιπόν και ενώ αναρωτιέμαι γιατί δεν κινήθηκε αυτεπάγγελτα η εισαγγελία με τις πρώτες δημόσιες κατηγορίες και έπρεπε να περιμένει την κατάθεση μήνυσης, δημιουργήθηκε τουλάχιστον στο διαδίκτυο η αίσθηση ότι δρομολογείται μια μεγάλη συγκάλυψη, ενώ ουσιαστικά κανείς δεν είχε την πραγματική εικόνα παρά μόνο οι άμεσα εμπλεκόμενοι.
Και εκεί με όρους εξαιρετικά κακού timing η άπειρη Υπουργός Πολιτισμού «ανόρθωσε ανάστημα» προσπαθώντας να διορθώσει το λάθος, της μέχρι τότε αμηχανίας.
Τι έκανε; Απάντησε με λάθος στο λάθος.
Κάποια πράγματα στην ελληνική κοινωνία έχουν απαντηθεί με βάση συγκεκριμένες παραδοχές που όσο σκληρές και αν ακούγονται σε κάποιες περιπτώσεις είναι ξεκάθαρες: δεν μπορεί την ευθύνη, του τι κάνει ο καθένας στην κρεβατοκάμαρα του επειδή τυχαίνει να είναι δημόσιο πρόσωπο να την αναλαμβάνει κάποιος τρίτος. Το απάντησε πριν δεκαετίες ο JFK για τα σενάρια περί σχέσης με τη Monroe και το υιοθέτησε όλος ο πλανήτης.
Η κυρία Μενδώνη έπρεπε να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την επιλογή του κου Λιγνάδη και να τον απομακρύνει. Έτσι έγινε. Η αφελής παρατήρηση ότι ξεγελάστηκε όμως ήταν το μεγάλο λάθος.
Ενίοτε η αφέλεια και η βλακεία τιμωρείται αδίκως ή όχι.
Όμως την κα. Μενδώνη θέλω να τη δω να φεύγει για πολιτικούς λόγους. Ο κος Λιγνάδης δεν είναι πολιτικός λόγος. Εάν υπήρχε πολιτικό κόστος για λόγους αφέλειας ή βλακείας φοβάμαι πολύ ότι εδώ και δεκαετίες θα είχαμε ελλιπές υπουργικό συμβούλιο και πιθανά το κοινοβούλιο θα είχε συρρικνωθεί κατά το ήμισυ.
ΥΓ: Σε όσους επιχειρούν την στρεβλή ιδεολογικοποίηση του ζητήματος για λόγους εντυπώσεων κάνουν το ίδιο λάθος να πιστεύουν ότι η απεργία πείνας του Κουφοντίνα μπορεί να συγκινήσει κάποιους. Το ζήτημα αυτό πέραν του στενού ιδεολογικού του χώρου, έχει ευρύτερα κριθεί.
Και επειδή η συζήτηση αφορά τη Λίνα Μενδώνη, θέτω το εξής ερώτημα: γιατί δεν έχω δει κανέναν με κοινωνικά κριτήρια, όχι νομικά, να ζητάει την παραίτηση του Νίκου Βούτση για τη συμπεριφορά του γιου του;
Εάν κρίνουμε τις πολιτικές αποφάσεις ανάλογα με τις υποκειμενικές διαθέσεις καταλύεται η έννοια της πολιτικής.
Στην Ήπειρο λέμε κάτι που αντιπροσωπεύει τη σημερινή κατάσταση και είναι το εξής: «τα έχουμε κάνει όλα γιαούρτι» και από ότι φαίνεται ήρθε η ώρα του άσπρου και του μαύρου.
