Πρόσφατα διάβασα πως με το χρέος μας απέναντι στον έρωτα ξεμπερδεύουμε με τον θάνατό μας. Όσο χτυπάω ξύλο εύχομαι να ισχύει αυτό, αλλά και πως το χρέος αυτό φαίνεται να έχει μπει στην παύση. Για να ερωτευτείς πρέπει να εκτεθείς, και μάλιστα σε μια χρονική συγκυρία που παντρεύει την έκθεση αυτόματα με τον κορωνοϊό. Να ξεχρεώσω με τον έρωτα, κύριοι, αλλά πώς;
Με τα κρούσματα να έρχονται σε ποσότητα τετραψήφιου πια αριθμού, την απαγόρευση κυκλοφορίας από τις δώδεκα και μισή και το άγαρμπο κλείσιμο της εστίασης στις δώδεκα ακριβώς, η ζωή αρχίζει να θυμίζει δυστοπικό θρίλερ, αλλά το χρέος απέναντι στον έρωτα μένει ακόμα, γιατί ζούμε ακόμα διάολε. Το φλερτ είναι το απαραίτητο βήμα για να φτάσει κανείς στον έρωτα και το έχουμε χάσει. Το γκομένισμα δεν έχει πια ένα «θέατρο επιχειρήσεων». Ποιος προλαβαίνει να σκεφτεί να φλερτάρει σε ένα μπαρ όταν μετά βίας έφτασε με την υπόσχεση να προλάβει να πιει ένα ποτό και να πει δυο κουβέντες, μέχρι να ανάψουν τα φώτα στο πιο άβολο κλείσιμο αυλαίας και να κληθεί ευγενικά να αδειάζει τη γωνιά;
Η φημολογία για ακόμα μια καραντίνα έχει πάρει φωτιά και σε μια τέτοια περίπτωση το σεξ θα γίνει για ακόμα μια φορά δραστηριότητα μιας ξεχασμένης ανεμελιάς
Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν single άνθρωποι εκεί έξω που θα ρίσκαραν ένα one-night-stand εν μέσω πανδημίας, χάνουν όλα τα εύσημα του θάρρους τους με την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Τις προάλλες ο Θάνος Ασκητής συμβούλευε σε εκπομπή του Mega να σταματήσουμε το περιστασιακό σεξ, για να μείνουμε ασφαλείς. Και να θέλαμε να το ρισκάρουμε, δε μπορούμε, γιατρέ μου. Γιατί που να το πας το ευκαιριακό σου σεξ όταν τρέχεις να προλάβεις να φτάσεις στο σπίτι σου χωρίς πρόστιμο; Πού να το κοιμήσεις στο σπίτι σου όταν τα θέματα οικειότητας απασχολούν σοβαρά τους ανθρώπους εκεί έξω;
Οι άνθρωποι μπορούν να φλερτάρουν παντού σε κανονικές συνθήκες. Από το γυμναστήριο μέχρι και το σούπερ μάρκετ. Μα δε βρισκόμαστε σε κανονικές συνθήκες. Κυκλοφορούμε με τη μάσκα σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους και έχουμε χάσει και το πιο εύκολο χαρτί μας να γίνουμε πιο προσιτοί. Αυτό το χαμόγελο που απανταχού δύσκολοι στα χαμόγελα τύποι φτάσαμε να εκτιμήσουμε το 2020.
Η φημολογία για ακόμα μια καραντίνα έχει πάρει φωτιά και σε μια τέτοια περίπτωση το σεξ θα γίνει για ακόμα μια φορά δραστηριότητα μιας ξεχασμένης ανεμελιάς. Διαβάζω στο Glamour πως το corona cuffing αρχίζει να γίνεται τάση. Μέχρι πριν λίγο καιρό οι σχέσεις ήταν ένα χειμωνιάτικο σπορ, για όσους μεταφράζουν τον έρωτα σε Netflix μαραθώνιους κάτω από ζεστές κουβέρτες. Τώρα τα πράγματα σοβαρεύουν. Αναζητούνται εραστές για να περάσουμε την πανδημία. Τώρα που το casual sex δέχεται το ένα εμπόδιο μετά το άλλο, ένας μόνιμος γκόμενος μοιάζει με την ιδανική ευκαιρία να ξεφύγουμε λίγο από το virtual φλερτ και σεξ. Γιατί μια ακόμα μοναχικοί καραντίνα που μετριέται σε ερωτήσεις για το αν πηδάει κανείς εκεί έξω, θα ήταν μια τραγική απόδειξη πως ζήσαμε και το μάθημά μας δεν το πήραμε.
Πρόσφατα διάβασα πως το χρέος μας απέναντι στον έρωτα τελειώνει όταν πεθάνουμε. Εγώ ζω προς το παρόν. Και όσο χτυπάω ξύλο σκέφτομαι πως θέλω να συνεχίσω αυτό το νταλαβέρι. Άρα πρέπει να βρω τον παρτενέρ μου στο έγκλημα του Corona Cuffing. Το μόνο που με προβληματίζει είναι πώς στέλνεις κάποιον για Covid-test χωρίς τη θέλησή του, όταν προσπαθείς να τον φλερτάρεις παράλληλα.
Πηγή: playboy.gr
