Αλλοπρόσαλλες λοιπόν εικόνες για την ¨Αμερική¨ γέμιζαν καθημερινά τον ελληνικό τύπο. Από τον επίγειο παράδεισο, όπου ο κάθε φτωχός μπορούσε με σκληρή δουλειά να βγάλει πακτωλό δολαρίων, φοβερές ανακαλύψεις που άλλαζαν την καθημερινότητα των ανθρώπων, αλλά και διαφημιστικές υπερβολές, σε συνδυασμό με εικόνες της καθημερινής ζωής, που ξεπερνούσαν κάθε έννοια σοβαρότητας, τουλάχιστον όπως ήταν διαμορφωμένη στη συντηρητική κοινωνία μας.
Διάλεξα λοιπόν για σήμερα ένα χρονογράφημα –ασφαλώς ο τίτλος του θα σας ξενίσει-, για να σας δείξω πως ένας καταξιωμένος λογοτέχνης – ο Αλέκος Σακελλάριος (1939)- αντιμετώπιζε μια διαφημιστική υπερβολή του καιρού του.
«Εις μίαν των Αθηναϊκών εφημερίδων εδημοσιεύθη η εξής, πραγματικώς ενδιαφέρουσα, είδησις:
¨Τα Αμερικανικά λουκάνικα, τα περίφημα ¨Πιτ-Ντίγκς¨, έχουν αποκτήσει δόξαν διεθνή από τότε που ο Σαρλώ τα εχρησιμοποίησε σ΄ένα από τα περίφημα φιλμ του, την ¨Ζωή του αλήτου¨.
Αλλ΄οι Αμερικανοί βιομήχανοι δεν αρκούνται εις την δόξαν αυτήν. Όπως γράφει ο αμερικανικός Τύπος, απηύθυναν αίτησιν προς τον Βασιλέα της Αγγλίας και του ζητούν να απονείμη εις το προϊόν των ένα τίτλον ευγενείας, εις τρόπον ώστε να μπορούν να το ονομάζουν… ¨σερ¨. Επικαλούνται μάλιστα και ένα ιστορικόν προηγούμενον: Ο Βασιλεύς Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας είχεν απονείμη την προσωνυμίαν του ¨σερ¨ εις το… ροστ-μπιφ! Αφού λοιπόν υπήρχε το ¨σερ ροστ-μπιφ¨ γιατί να μην υπάρχη και το ¨σερ λουκάνικον¨;
Τι σου είναι, τέλος πάντων, αυτοί οι Αμερικανοί! Εδώ πέρα χαλάει ο κόσμος, κι΄αυτοί ασχολούνται εις το να κάνουν το λουκάνικον ¨σερ¨. Το αν η Ευρώπη, και ο κόσμος ολόκληρος εκινδύνευσε και κινδυνεύει να αιματοκυλισθούν, αυτό δεν τους ενδιαφέρει…
Μπορεί να γίνη το λουκάνικο ¨σερ¨; Αυτό το ζήτημα απασχολεί τους φίλους Αμερικανούς και μ΄αυτό διασκεδάζουν την πλήξιν της ευτυχίας των.
***
Φαντασθήτε όμως, αλήθεια, αν η προσπάθειά τους αυτή επιτύχη και το λουκάνικον γίνει εν τέλει ¨σερ λουκάνικον».
Τότε ασφαλώς και τα άλλα φαγιά θα εγείρουν αξιώσεις και στο τέλος θα κατορθώσουν κι΄αυτά να πάρουν από ένα τίτλον ευγενείας.
Τότε ο χαλβάς θα γίνη… μαρκήσιος, ο μπακαλιάρος… κόμης και η παλαμίδα… δούκισσα.
Την εποχήν εκείνην, που θα συμβούν όλα αυτά τα διασκεδαστικά πράγματα, η κάθε ¨καθώς πρέπει¨ κυρία δεν θα καταδέχεται, φυσικά, να φάη μίαν πληβεία ντοματοσαλάτα. Αν δεν είναι μαρκησία δεν θα την τρώη.
-Γκαρσόν…
-Διατάξατε.
-Έχετε αστακόν;
-Μάλιστα.
-Φέρε μου ένα αστακόν βαρώνον.
-Οι βαρώνοι, δυστυχώς, σωθήκανε. Τους είχαμε, βλέπετε, από χτες.
-Τι άλλον αστακόν έχετε;
-Έχω ένα δούκα φρεσκότατον.
-Α, όχι δούκα, όποτε έφαγα δούκα με πόνεσε το στομάχι μου.
-Τότε να σας φέρω ένα αστακόν μαρκήσιον, που είναι πολύ ελαφρός.
-Ωραία.Φέρτε μου, λοιπόν, ένα μαρκήσιον με μπόλικο λαδολέμονον.
***
Μη νομίζετε ότι είναι λίγο πράμμα το να μπορείτε να καταβροχθίσετε ένα ολόκληρον μαρκήσιον! Φαντασθήτε χαρά που θα έχη το στομάχι σας και υποδοχή που θα του ετοιμάση.
Γιατί ένας μαρκήσιος δεν μπορεί παρά να μπη θριαμβευτικώς έστω και αν πρόκειται περί στομάχου. Τα δόντια σας, η γλώσσα σας και το στόμα σας, και όλα αυτά, τέλος πάντων, που θα έρθουν εις επαφήν με τον φαγώσιμον μαρκήσιον, πρέπει απαραιτήτως να ξέρουν απ΄έξω κι΄ανακατωτά τους κανόνας της εθιμοτυπίας, για να του φερθούν όπως αρμόζη.
Και ασφαλώς όσοι και όσες σκέπτονται να φάνε μαρκησίους θα προπονηθούν προηγουμένως καταλλήλως. Είπαμε… Η είσοδος του μαρκησίου εις τον στόμαχον πρέπει να είναι θριαμβευτική, και θα είναι!».
(«Ασύρματος», 1939, Αλέκος Σακελλάριος)
Θωμάς Σιταράς, Συγγραφέας-Αθηναιογράφος, FB: Σιταράς Θωμάς
Πηγή: protothema.gr
