Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Το Σάββατο, πραγματοποιήθηκαν δύο συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας, που αθροιστικά περιείχαν αρκετό κόσμο. Σε χίλιους περίπου υπολογίστηκαν οι υποστηριχτές της Χρυσής Αυγής, που βγήκαν στους δρόμους για να «τιμήσουν;» να «γιορτάσουν;», θα σας γελάσω, την επέτειο των Ιμίων και άλλοι 6.000 περίπου υπολογίστηκαν οι άνθρωποι που παρευρέθηκαν στην αντιφασιστική συγκέντρωση που οργανώθηκε με αφορμή την πρώτη.
Όπως είναι ευνόητο, ο αναρχικός χώρος είχε έντονη παρουσία στην αντιφασιστική συγκέντρωση. Οι αστυνομικοί ελάχιστοι και άοπλοι, όπως είχε εξαγγείλει ο νέος πολιτικός προϊστάμενος των σωμάτων ασφαλείας, αναπληρωτής υπουργός προστασίας του Πολίτη, Γιάννης Πανούσης.
Το αποτέλεσμα σχεδόν μας έκανε εντύπωση. Ούτε μύτη δεν άνοιξε, δακρυγόνα δεν χρησιμοποιήθηκαν, δεν έσπασε τίποτα. Ο καθένας δίνει τη δική του εξήγηση με βάση την αφήγηση που έχει επιλέξει. Υποστηριχτές της κυβέρνησης, που ως αντιπολίτευση ανέκαθεν στηλίτευαν την αστυνομοκρατία, είπαν ότι με μια αστυνομία διακριτική, που δεν κάνει άσκοπη χρήση βίας και δεν ακολουθεί την πορεία σε στενό κλοιό, απεφεύχθη η οποιαδήποτε πρόκληση και η πορεία ήταν ειρηνική. Εκ των δεξιών η εξήγηση είναι ότι με το ΣΥΡΙΖΑ ως γνωστόν να «χαϊδεύει» τους κουκουλοφόρους, οι τελευταίοι δεν είχαν λόγο να δημιουργήσουν «έκτροπα», αφού πλέον βρίσκονται στην εξουσία. Και οι δύο προφανώς αναλύσεις χάνουν σε αλήθεια.
Οι πληροφορίες πάντως από κόσμο που συγκαταλέγεται στον αναρχικό χώρο, μιλούν για μια διαδήλωση με πραγματικά «πεσμένο ηθικό». Είναι βέβαια αρκετά καταχρηστικό να μιλάμε για κοινή «γραμμή» ή έστω «ανάλυση» της συγκυρίας από ένα χώρο που στην πραγματικότητα αποτελείται από πολλά διαφορετικά μεταξύ τους μέρη, αλλά και ούτε δεσμεύει ατομικά τον καθένα σε κάποια πολιτική τοποθέτηση.
Όμως δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι πολλοί από τους αναρχικούς βρίσκονται μάλλον σε ένα πολιτικό αδιέξοδο. Από τη μία η στάση τους απέναντι στην εξουσία και το κράτος, παραμένει ως έχει αφού πρόκειται για μια νόμιμη αλλαγή κυβέρνησης στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας. Από την άλλη, πολλά από τα πάγια αιτήματά τους ικανοποιήθηκαν άμεσα από την νέα κυβέρνηση, όπως η κατάργηση των φυλακών τύπου Γ και ο μερικός αφοπλισμός της αστυνομίας. Έτσι θα ήταν μάλλον λάθος να δράσουν με τρόπο που εκμεταλλεύονται αυτές τις αλλαγές, εναντίων της κυβέρνησης που μόλις τις υλοποίησε. Συνεπώς μιλάμε για ένα σοβαρό πολιτικό αδιέξοδο που θα κρατήσει το «εξτρεμιστικό» κομμάτι του «αντιεξουσιαστικού» χώρου, κάπως παγωμένο για αρκετό καιρό.
