Γράφει ο Γιώργος Κοκκόλης
Ήλθε, είδε και ενίκησε. Αυτή θα ήταν μια ευσύνοπτη και περιεκτική πρόταση για να περιγράψει αυτό που πέτυχε ο Εμανουέλ Μακρόν την Κυριακή, αν δεν τον είχε προλάβει ο Ιούλιος Καίσαρας 1970 χρόνια πριν.
Σήμερα όμως είναι Δευτέρα. Συμπτωματικά είναι και η μέρα της Συμμαχικής Νίκης στην Ευρώπη. Όσο γράφονται αυτές οι λέξεις ο νικητής των εκλογών μαζί με τον Φρανσουά Ολάντ παρακολουθούν τις εκδηλώσεις μνήμης. Δεν έχουν περάσει πολλές ώρες από τότε που οπαδοί του Brexit, του Trump αλλά και τυπικοί ευρωσκεπτικιστές αναρτούσαν στο Twitter πρωτοσέλιδα με την παράδοση της Γαλλίας το 1940 σχολιάζοντας πως αυτή τη φορά εξοικονόμησαν καύσιμα και σφαίρες στους Γερμανούς.
Παρά τις περισπούδαστες αναλύσεις για το ποσοστό της Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου, το αποτέλεσμα ήταν καθαρό, όπως και αυτό που πέτυχε ο Μακρόν – τη συντριβή του παλαιού πολιτικού κόσμου και των παραδοσιακών κομματικών μηχανισμών. Ακούγεται πομπώδες αλλά δεν συμβαίνει πρώτη φορά στην πολιτική – όταν όμως συμβαίνει είναι αξιοπρόσεκτο. Και είναι σίγουρα αξιοπρόσεκτο ότι η Δεξιά και η Αριστερά βρέθηκαν εκτός νυμφώνος από έναν 39χρονο.
Όμως πάμε στο δίπολο. Οι δυο τους θυμίζουν ένα μακάβριο «ζευγάρι» της Παλαιάς Διαθήκης.
Ο ήρωάς μας, είναι τυπικός Ολοφέρνης – νέος, ωραίος, φέρελπις με φιλοδοξίες και πλέον πρόεδρος μιας πυρηνικής δύναμης. Τι μας φέρνει; Μια ατζέντα pro-business, φαίνεται να έχει αντιληφθεί το πρόβλημα του παραγωγικού μοντέλου της Γαλλίας και υπό τις νότες της 9ης του Μπετόβεν έδειξε τις διαθέσεις του προς την άλλη πλευρά του Ρήνου. Πιστεύει πως θα κάμψει τη γερμανική εμμονή στη δημοσιονομική πειθαρχία και μαζί με τους καρπούς των εσωτερικών μεταρρυθμίσεων θα καταστήσει πάλι ισότιμη τη Γαλλία στον άξονα Βερολίνου-Παρισίων. Θεωρεί ότι ο ίδιος διαπερνά τις παλαιές κομματικές γραμμές και αναζητά φρέσκους ανθρώπους ακόμα και εκτός πολιτικής.
Η Μαρίν Λεπέν ως άλλη Ιουδήθ «εκαλλωπίσθη σφόδρα εις εξαπάτησιν οφθαλμών». Καλλιέργησε μεν ένα σκληρό προφίλ σε ότι αφορά την αντιευρωπαϊκή ατζέντα και τη μετανάστευση, έκανε την απαραίτητη συμβολική πατροκτονία, παραιτήθηκε από το κόμμα για τον β’ γύρο και τώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Να κάνει το Εθνικό Μέτωπο κυρίαρχο κόμμα στην αντιπολίτευση. Δεν θα είναι μια εύκολη διαδικασία – το αποτέλεσμα της δείχνει πως δεν αρκεί μόνο η καταγγελία, ούτε μια αντι-ελιτ προσέγγιση. Οι φωνές εναντίον της –τόσο οικογενειακά όσο και κομματικά – αρχίζουν και συνασπίζονται.
Το πρώτο τεστ για τον Μακρόν είναι οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου που θα δείξει και τα όριά του. Θα διεμβολίσει το πολιτικό σκηνικό ή θα ανακαλύψει τα όρια της διακυβέρνησης πριν καλά-καλά εγκατασταθεί στο Μέγαρο των Ηλυσίων; Από την άλλη υπάρχει ο ελέφαντας στο δωμάτιο – η ατζέντα της Λεπέν δεν είναι φαντασιακή, υπάρχει εκεί έξω. Κι αν το Εθνικό Μέτωπο ήταν και είναι ένα κόμμα αντισημιτικό, ακροδεξιό, αντιευρωπαϊκό αυτό δεν σημαίνει πως μπορεί κανείς να αγνοεί πως όσο περνά ο καιρός διαμορφώνεται μια σαφής τάση -όχι μόνο στη Γαλλία – που μπορεί να μην επικροτεί μεν αυτά τα χαρακτηριστικά αλλά «παίρνει» το πακέτο. Εκατομμύρια άνθρωποι εκεί έξω σιωπηλά νιώθουν ότι η μετανάστευση αλλοιώνει την εθνική τους ταυτότητα, αντιλαμβάνονται την Ευρώπη σαν ένα γερμανικό διευθυντήριο και νιώθουν ξένοι στη χώρα τους. Στη Γαλλία ειδικά αν σκεφτεί κανείς όλα τα παραπάνω συνδυασμένα με το αποικιοκρατικό παρελθόν και τον τρόπο διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών μπορεί εύκολα να συλλάβει το μέγεθος της πρόκλησης.
Δεν τρελάθηκαν όλοι ξαφνικά. Υπάρχει πρόβλημα και το δράμα είναι ότι το πολιτικό προσωπικό της Ευρώπης κάνει ότι δεν το βλέπει ακόμα και τώρα που αρχίζει να το πληρώνει εκλογικά- αντί να σχεδιάσουν λύσεις χλευάζουν όποιον το εντοπίζει. Σήμερα πολλοί εξ αυτών θα βάλουν πιο βαθιά το κεφάλι στην άμμο θεωρώντας πως οι μήνες από το Brexit και τις αμερικανικές εκλογές ήταν ένα κακό όνειρο- η Ολλανδία και η Γαλλία έδωσαν σκληρή ανταπάντηση, τον Σεπτέμβριο είναι η σειρά της Γερμανίας και όλα καλά.
Πράγματι, ο Μακρόν ήταν μια κρίσιμη βαθιά ανάσα για τη Γαλλία και την Ευρώπη. Κρίσιμη αλλά προσωρινή μέχρι την επόμενη μάχη.
Η βιβλική εμπειρία μεταξύ των δύο «ηρώων» δείχνει ότι κάποιος χάνει το κεφάλι του. Ας ελπίσουμε ότι ο Μακρόν ξέρει την κατάληξή της.
