Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός,
Τη μία χοντράδα μετά την άλλη ξεστομίζει ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ αναφερόμενος στην ελληνική πολιτική επικαιρότητα. Ουσιαστικά ο πρόεδρος της Κομισιόν, αναφέρει δημόσια ποια πρόσωπα θα προτιμούσε στο τιμόνι της ελληνικής κυβέρνησης ενώ κουνάει το δάχτυλο στους έλληνες με την απειλή ότι «ξέρουν πολύ καλά τι θα σήμαινε ένα λάθος εκλογικό αποτέλεσμα».
Φαίνεται πως μέσα στον οίστρο καταστροφολογίας στον οποίο τις τελευταίες μέρες επιδίδονται τα διεθνή media, η ελληνική κυβέρνηση αλλά και οι ενδείξεις που λαμβάνουμε από τις χρηματαγορές, ο Γιούνκερ μάλλον χαλάρωσε και χρησιμοποίησε εκφράσεις που είναι εντελώς απαράδεκτες για δημόσιο πρόσωπο της Ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής.
Το eurobserver μεταδίδει την υπόδειξη του Γιούνκερ προς τους έλληνες να μην εκλέξουν «ακραίες δυνάμεις» και την προσωπική του προτίμηση σε «οικεία πρόσωπα στην ελληνική κυβέρνηση». Με τρόπο εξόφθαλμο ο πρόεδρος της Κομισιόν παρεμβαίνει στην ελληνική πολιτική ζωή ξεκαθαρίζοντας ποια κυβέρνηση πρέπει να επιλέξουν οι έλληνες για να τον ευχαριστήσουν αλλά και με απειλητικό τόνο προς τους έλληνες υπενθυμίζει: «Νομίζω ότι οι Έλληνες -οι οποίοι έχουν μια πολύ δύσκολη ζωή- ξέρουν πολύ καλά τι θα σήμαινε ένα λάθος εκλογικό αποτέλεσμα για την Ελλάδα και την Ευρωζώνη».
Στην ερώτηση για το αν θεωρεί το ΣΥΡΙΖΑ «ακραία δύναμη» απαντά: «Θα ήθελα η Ελλάδα να κυβερνάται από ανθρώπους που έχουν το βλέμμα και την καρδιά τους στραμμένα στους πολλούς αδύναμους ανθρώπους και που μπορούν να κατανοήσουν τις ανάγκες των ευρωπαϊκών διαδικασιών.» Αυτή η απάντηση θα μπορούσε να θεωρηθεί διπλωματική, αν δεν είχε προηγηθεί η παραπάνω δήλωση.
Πάντως είναι πλέον καθαρό στους Ευρωπαίους Αξιωματούχους αλλά και στις κυβερνήσεις χωρών όπως η Γερμανία, ότι το «ξαναζεσταμένο φαγητό δεν τρώγεται εύκολα». Η συνταγή της τρομολαγνείας επηρεάζει όλο και λιγότερους. Σίγουρα, στο ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών η μάχη θα δοθεί μέχρι τελικής πτώσης, και η ψαλίδα ανάμεσα στα δύο πρώτα κόμματα θα μειωθεί δραματικά. Υπάρχει λοιπόν η σημαντική πιθανότητα, οι υποστηριχτές της πολιτικής σταθερότητας τότε να δουν τον εαυτό τους να έχει ουσιαστικά προκαλέσει ζήτημα ακυβερνησίας, με τα δύο κόμματα να προσπαθούν να βρουν συμμάχους για να αποκτήσει η χώρα κυβέρνηση.
