Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπαλτάς
Ας με συγχωρήσει ο αγαπητός αναγνώστης που επανέρχομαι στο ΄ζήτημα των θρησκευτικών. Είναι ωστόσο ανάγκη να το κάνω διότι για άλλη μία φορά η συζήτηση στην Ελλάδα εξελίσσεται με τον πλέον αντιπαραγωγικό τρόπο, όπως συνήθως άλλωστε.
Έχουμε διαρκώς ένα ντιμπέιτ στην Ελλάδα μεταξύ δύο άτυπων μπλοκ. Εκείνο των συντηρητικών που ξεχνούν πόσο καλτ έχει γίνει το μάθημα των θρησκευτικών στην αντίληψη του κάθε μαθητή, ακόμη και εκείνων που έχουν σχέση με την ορθόδοξη πίστη, ίσως κυρίως αυτών και επιμένουν στη διατήρηση μέσω της εκπαίδευσης των πατρίων ιερών και οσίων. Και εκείνο των ξενομανών προοδευτικών που οτιδήποτε αφορά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά μίας πολιτιστικής ιδιοπροσωπίας, της οποίας αναπόσπαστο στοιχείο είναι η ομολογία το θεωρούν σκοταδιστικό ενώ ταυτόχρονα πιστεύουν σε έναν τυφλό επιστημονισμό τον οποίο η ίδια η ιστορία της επιστήμης με τις πολλές αυτοακυρώσεις της μέσα στην εξέλιξή της απορρίπτει.
Η αντίδραση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου άλλωστε επικεντρώθηκε στο καθαρά θεσμικό πλαίσιο της κριτικής στη δήλωση της αναπληρώτριας υπουργού Παιδείας, Σίας Αναγνωστοπούλου, σημειώνοντας ότι υπάρχει Σύνταγμα, με συγκεκριμένες επιταγές και δεν μπορεί ο καθένας τις προσωπικές του ιδέες να τις εξαπολύει χωρίς έναν αντίστοιχο έλεγχο.
Στη δημόσια συζήτηση που διεξάγεται χρησιμοποιείται διαρκώς από τη μία πλευρά το επιχείρημα της διατήρησης των αξιών της χριστιανικής πίστης των μαθητών, από ανθρώπους που δεν αναγνωρίζουν ότι οι περισσότεροι από τους μαθητές δεν αναγνωρίζουν κανένα κύρος σε αυτό το μάθημα και ευχαρίστως θα αντάλλασσαν μία ώρα διδασκαλίας του με την επιλογή να παίξουν στο προαύλιο, ανεξαρτήτως θρησκευτικών αντιλήψεων.
Από την άλλη πλευρά οι κλασικοί κρυφο κομπλεξικοί με οτιδήποτε δεν τους θυμίζει την προηγμένη πολιτισμικά Ευρώπη, (ναι, εκείνη που ρίχνει χημικά στους μετανάστες στα σύνορα), διατυμπανίζουν διαρκώς το δικαίωμα του μαθητή στην αυτοδιάθεσή του. Μόνο που η Ευρώπη που έχουν στο μυαλό τους είναι μία φαντασίωση. Τα θρησκευτικά διδάσκονται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, εκτός της Γαλλίας από το 1905.
Συγκεκριμένα σε ανάρτηση του Τριαντάφυλλου Σερμέτη, ανθρώπου με γνώση στο αντικείμενο, αναφέρεται ότι «και εκεί (στη Γαλλία) όμως τα τελευταία χρόνια γίνεται μια δημόσια συζήτηση για επαναφορά των θρησκευτικών εξαιτίας του ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην γαλλική κοινωνία κατανόησης συμπεριφορών από άλλες εθνότητες λόγω του θρησκεύματος τους.
Γενικά στην Ευρώπη, πέρα από τις μικρές διαφοροποιήσεις σε κάθε χώρα, διδάσκονται με δύο τρόπους:
– Στην πρώτη περίπτωση το μάθημα είναι ομολογιακό. Και σε αυτούς που δεν θέλουν να το διδάσκονται υποχρεωτικά διδάσκονται κάτι παρεμφερές: ή θρησκειολογία ή ηθική ή φιλοσοφία, μαθήματα που τα κάνουν πάλι θεολόγοι.
– Στη δεύτερη περίπτωση το μάθημα είναι πιο ανοιχτό, μη ομολογιακό και το διδάσκονται όλοι οι μαθητές.
Κοινή συνισταμένη είναι η υποχρεωτικότητα του μαθήματος.
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν μπορούμε να συζητήσουμε σοβαρά, παρά μόνο συνθηματικά και ανάλογα με τις ιδεολογικές εμμονές του καθενός εκφράζονται αντιλήψεις ρηχές. Με συνέπεια το ζήτημα των θρησκευτικών να αναδεικνύει για ακόμα μία φορά την πνευματική κατάπτωση και κατά συνέπεια και την κρίση της ελληνικής κοινωνίας που βιώνουμε σήμερα.»
