Ο Αντώνης Κανάκης και η παρέα του κλέβουν εκκλησία. Πόσο δύσκολο είναι να βρεις σουρεαλισμό σε αυτή τη νέα κανονικότητα που τίποτα δεν θυμίζει όσα ξέραμε ως βεβαιότητες. Και σου λένε τις αλήθειες εκείνες που φοβάσαι να παραδεχτείς στον εαυτό σου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: «ανακαλύπτουμε σιγά σιγά και στην Ελλάδα, τη σεξουαλική παρενόχληση. Τα ανακαλύπτουμε στον αθλητισμό, στους προπονητές, στα πανεπιστήμια, στο θέαμα, στην εργασία, πέφτουμε από τα σύννεφα πάντα γιατί στην Ελλάδα δεν γνωρίζουμε ότι γίνονται όλα αυτά παρά μόνο αν εμφανιστούν στην τηλεόραση».
Τον θαυμάζω χρόνια τον Αντώνη Κανάκη. Για έναν κυρίως λόγο. Κατάφερε να κάνει τηλεόραση με τους δικούς του όρους. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό για τη ψυχική του υγεία και πόσες φορές έχασε τον ύπνο του από το άγχος. Ξέρω ότι στα μάτια μιας μεγάλης μερίδας του κοινού που τον ακολουθεί πιστά έχει αποδείξει έμπρακτα ότι είναι αξιοπρεπής. Δεν έκανε τεράστια καραγκιοζιλίκια ποτέ για να μπει στα εξώφυλλα περιοδικών. Δεν πόζαρε με συντρόφους και παιδιά σε παπαρατσικές φωτογραφίες. Δεν έκανε ίντριγκες αλλά πορεύεται με την ίδια πάνω κάτω σύνθεση ομάδας εδώ και πολλά χρόνια. Είναι αυστηρός και πιθανότατα δύσκολος στη συνεργασία. Have I got news for you. Όλοι οι άνθρωποι που διευθύνουν μια ορχήστρα είναι δύσκολοι γιατί έχουν απαιτήσεις να παίζεις καλά, χωρίς να χάσεις νότα, πάντα στην ώρα σου.
Ο Κανάκης δεν είναι σελέμπριτι. Ούτε ενδύθηκε την επωνυμία του για να πουλήσει ινφλουενσιλίκι. Είναι παραγωγός τηλεοπτικού περιεχομένου και παρουσιαστής με μεγάλη εμπειρία σε ένα πράγμα, τη σάτιρα. Και μάλιστα κάνει σάτιρα που δεν έχει αντιγράψει από κάποιο σόου του Τζίμι Φάλον. Έχει τη σχολή που ξεκίνησε από το “Κομφούζιο”. Νομίζω δεν υπήρχε σχολείο της Θεσσαλονίκης που δεν πήγε στα στούντιο της ΕΡΤ3 να γελάσει με τον Κανάκη, τον Σωτήρη Καλυβάτση, τον Σωτήρη Βακάρο και τον Παραρά. Σκηνοθέτης ο Μιχάλης Λεάνης. Τα καλύτερα τους χρόνια. Γιατί τότε το παρείστικο χιούμορ από τις αλάνες και τις κατασκηνώσεις έσπαγε τον τέταρτο τοίχο και περνούσε στα σαλόνια μας. Οι τηλεθεατές ένιωθαν ότι κάποιος μιλάει τη γλώσσα τους. Έγιναν τόσο γνωστοί έξω από τον μικρόκοσμό τους που τους παρακαλούσαν τα κανάλια της Αθήνας για μεταγραφές. Τι βοήθησε τον Αντώνη Κανάκη να ξέρει τι θέλει ο κόσμος; Το ραδιόφωνο που το κάνει επαγγελματικά από το 1987 στον FM 100.
Οι Ράδιο Αρβύλα ήρθαν το 2008. Όλη αυτή η εισαγωγή «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργοι» γίνεται για τον εξής λόγο.
Στο κοινό που δεν τους παρακολουθεί τόσα χρόνια, τους μιλένιαλς και τους gen-z φαίνεται το χιούμορ των Ράδιο Αρβύλα σήμερα κάπως ok boomer, λίγο κάφρικο, λίγο ηθικοδιδακτικό, μπορεί και χιλιοπαιγμένο. Γιατί αν είσαι 25 -30 ετών σήμερα, σημαίνει ότι έχεις μεγαλώσει με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα τελευταία 10 χρόνια σίγουρα. Άρα, κάπως έχει εντυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο σου ότι οφείλεις στην κοινωνία να εκφέρεις άποψη για τα πάντα, να είσαι ειρωνικά καυστικός γιατί αυτό είναι τάση στο twitter και να θεωρείς τους 50άρηδες παρουσιαστές cringe.
Κοιτά να δεις τι έχεις χάσει όμως: τα προηγούμενα χρόνια η πολιτική σάτιρα υπήρχε στην ελληνική τηλεόραση. Είχε συγκλονιστική επιρροή γιατί δεν γινόταν από το τουίτ κάποιοι επιδραστικού αλλά από ένα κανάλι που είχε την τεράστια δύναμη να μπαίνει στα σπίτια εκατομμυρίων τηλεθεατών. Και να διαμορφώνει άποψη. Τι βλέπεις εσύ σήμερα στα 25 το βράδυ; Survivor, Masterchef, Bachelor. Υπήρχαν και στο παρελθόν ριάλιτι. Ευτυχώς, υπήρχε και η Μαλβίνα, ο Μητσικώστας. Αναδείκνυαν τα κακώς κείμενα. Έβαζαν τον τηλεθεατή σε προβληματισμό. Άνοιγαν δημόσιο διάλογο. Μακριά από την ανωνυμογραφία και τη ψευδωνυμογραφία του διαδικτύου. Δεν απέκρυπταν τις ταυτότητές του όταν τρόλαραν τους Πρωθυπουργούς.
Δεν έχουμε John Oliver στην ελληνική τηλεόραση. Αλλά όταν αποκτήσουμε επιτέλους, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε και τον Αντώνη Κανάκη που προετοίμασε το έδαφος. Γιατί μας βοήθησε να αντιληφθούμε ότι σάτιρα δεν είναι η εκπομπή συρραφής viral βίντεο, ο σχολιασμός των ρούχων γυναικών σε τοπικά κανάλια και gossip σεξιστικά αστεία για τις σχέσεις της Ιωάννας Τούνη. Ας απαιτήσουμε από την τηλεόραση να φέρεται με σεβασμό στη νοημοσύνη μας.
πηγή: playboy.gr /Ζωή Δημητρίου
