Της Θεοδώρας Αυγουλίδου
«Πάω να ζέψω», έλεγε ο παππούς μου ο ταξιτζής κι όταν τέλειωνε η βάρδια όλοι τον ρωτούσαν «που πάς, Αποστόλη;», «πάω να ξεζέψω», έλεγε. Μ’αυτά τα λόγια και με σκληρό αγώνα, η οικογένεια έβγαλε οικονομολόγους, καθηγητές συνταγματικού δικαίου κι εμένα που είμαι ταξιτζής 3ης γενιάς», μου είπε με περηφάνια σήμερα ο κύριος Απόστολος ο ταξιτζής και μ’αυτή του την κουβέντα κατάφερε σχεδόν μαγικά να ξεκολλήσει το βλέμμα μου από τους δείκτες του ρολογιού. Σε μια μέρα ακόμη μιας απεργίας, κι αφού λόγω κίνησης ήμουν καταδικασμένη ν’αργήσω στο ραντεβού μου, ένιωσα να με ελκύει η στάση ζωής του συμπαθέστατου αυτού ταξιτζή.
Φυσιογνωμία, βγαλμένη λες κι από κόμικς, με το γκρίζο στα μαλλιά να δίνει το στίγμα του χρόνου και τα-μάλλον-γαλάζια μάτια του να κρύβονται πίσω από ένα παμπάλαιο ζευγάρι γυαλιά πρεσβυωπίας: «Σαράντα χρόνια είμαι στο τιμόνι αλλά τα τελευταία χρόνια είμαι πολύ πικραμένος. Στην αρχή το διασκέδαζα. Τώρα δεν είναι πια καλό επάγγελμα. Ούτε στο πανεπιστήμιο πήγα. Και να σου πω γιατί δεν πήγα; Είσαι και μικρή, βέβαια, και δε θα έχεις ακούσει για τον Πατακό. Ούτε πρόκα από τις τάβλες δε μπορούσαμε να βγάλουμε τότε, δεσποινίς μου. Έπρεπε να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Αλλά και τι να το έκανα; Εδώ έμαθα πιο πολλά. Με τι ασχολείστε, αν επιτρέπετε;»
«Είμαι πολιτικός επιστήμων», του απαντώ.
«Και γιατί δεν ασχολείστε με την πολιτική; Θα είστε η πιο ευγενική, έξυπνη κι όμορφη βουλευτής»
Στην απάντησή μου ότι υπάρχουν ήδη όμορφες γυναίκες πολιτικοί, άρχισε να τις θυμάται: «Α ναι, η Ράπτη. Η Συλβάνα. Ωραία γυναίκα! Κι η άλλη. Η Έλενα. Μόνο εκείνη την άλλη–πώς την λένε-της Νέας Δημοκρατίας, που το παίζει έξυπνη δε χωνεύω. Σας λέω, δεσποινίς μου, ασχοληθείτε με την πολιτική, είστε έξυπνη και το χρειάζεται η χώρα. Ποια χώρα δηλαδή… Η χώρα των λωποδυτών είναι. Κάποτε πλησίασα ένα ζητιάνο να του δώσω κάτι κι όταν τον ρώτησα γιατί ζητιανεύει μου απάντησε:
‘Και τι να κάνω; Ζητιάνος και πολιτικός είναι τα καλύτερα επαγγέλματα.’ «Δίκιο δεν είχε;», με ρώτησε και πριν προλάβω να του πω την άποψή μου περί λωποδυτών και λοιπών «ευγενών» φυσιογνωμιών που, φυσικά, είναι φαινόμενο παγκόσμιο και δεν περιορίζεται σε ένα και μόνο χώρο, με προλαβαίνει: «Φτάσαμε Χαλάνδρι, δεσποινίς μου. Καλή χρονιά και καλή επιτυχία! Εγώ πάω να ξεζέψω!»
