Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Το τμήμα φεμινιστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ έστειλε επιστολή προς το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο εκφράζοντας έντονη αντίδραση για την τηλεοπτική σειρά “Fatmagul” που διαφημίζει και προβάλει το MEGA.
Από την επιστολή διαβάζουμε απόσπασμα του διαφημιστικού σποτ της σειράς που αναρωτιέται για το «αν θα ερωτευόταν μια γυναίκα-θύμα τον βιαστή της». Η κριτική που γίνεται για την συγκεκριμένη αναφορά είναι σφοδρή. Αναφέρεται ότι «Η βία κατά των γυναικών δεν μπορεί παρά να είναι απολύτως καταδικάσιμη. Ο βιασμός είναι κακούργημα».
Στο τμήμα Φεμινιστικής Πολιτικής «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου» για τηλεοπτικά προϊόντα τα οποία προβάλουν «με οποιοδήποτε μέσο μια κουλτούρα που χρησιμοποιεί το γυναικείο σώμα με απαξιωτικό και προσβλητικό (τουλάχιστον) τρόπο».
Η επιστολή έκλεινε με το αίτημα από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ να ληφθούν από το ΕΣΡ όλα τα μέτρα που «αρμόζουν για την προστασία της επίτευξης της ισότητας των φύλων, που τουλάχιστον νομικά είναι κατοχυρωμένη στη χώρα μας».
Διαβάζοντας την επιστολή και ο ίδιος αισθάνθηκα κάποιον αποτροπιασμό για το θέμα μιας τέτοιας καθημερινής τηλεοπτικής σειράς, η οποία μάλιστα φαίνεται να έχει εκπληκτική ακροαματικότητα. Και ομολογώ πως και δεν έχω ιδέα για την κουλτούρα και την ποιότητα που το εν λόγω προϊόν φέρει αλλά και ούτε θέλω να τη διαπιστώσω. Από την άλλη δεν είμαι σίγουρος ποια μπορεί να είναι τα μέτρα που το ΕΣΡ θα μπορούσε να πάρει για αυτό το ζήτημα εκτός ίσως από το να επιβάλει την προβολή της σειράς σε νυχτερινή ώρα ώστε να αποθαρρυνθεί το εφηβικό και παιδικό τηλεοπτικό κοινό.
Πάντως μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό, ενθυμούμενος τις ντροπιαστικές στιγμές με αγριεμένους παλαιοημερολογίτες και μέλη της χρυσής αυγής έξω από τον χώρο που παιζόταν η θεατρική παράσταση corpus Christi στο πρόσφατο παρελθόν ή το δημόσιο κάψιμο αντιτύπων του βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη «Μ εις την ν» αρκετά παλαιότερα. Κάθε κοινωνική και πολιτική ομάδα συνδέεται σχεδόν πάντα με μια λιγότερο ή περισσότερο άγραφη ηθική που αφορά την κοινωνία στην οποία θα ήθελε να ζει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σταθερά υποστηρίξει την ελευθερία του λόγου σε περιπτώσεις ακραίων αντιδράσεων σαν τις παραπάνω. Φυσικά δεν επιχειρώ καμία ταύτιση της καθόλα θεσμικής κίνησης αυτής της επιστολής με βανδαλισμούς, βία και υστερίες αλλά κάτι μου λέει πως βαθύτερα εκκολάπτεται ή ίδια αντίληψη επιβολής αξιών στην κοινωνία ΚΥΡΙΩΣ ΠΕΡΑ από το θεσμικό επίπεδο. Αλλά περισσότερο στο επίπεδο της ‘διάπλασης των παίδων’ αλλά και των μεγαλυτέρων αυτών.
