Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Δεν εννοεί να συνειδητοποιήσει ο απερχόμενος πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ότι δεν έχασε με μια μικρή διαφορά απο τις παρούσες κυβερνητικές δυνάμεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά συνετρίβη με την ταπεινωτική διαφορά των επτά μονάδων. Αποζητά έτσι τις εαρινές χίμαιρές του – και σωσίβιο επιβίωσης σ΄αυτές -προσδοκώντας ότι η παρούσα κυβέρνηση θα είναι μια σύντομη πολιτική παρένθεση και γρήγορα θα επανακάμψει στην πρωθυπουργία. Πρόκειται για μα στείρα, εγωπαθή και αποστεωμένη πολιτική θεώρηση, που αδυνατεί να αποτιμήσει τα αντικειμενικά δεδομένα της σημερινής πολιτικής μας πραγματικότητας, πέραν της απύθμενης αλαζονείας που υποκρύπτει. Ο πλήρως απαξιωμένος Αντώνης Σαμαράς, δεν μπορεί να καταλάβει ότι η παταγώδης ήττα της «Νέας Δημοκρατίας», δεν είναι συγκυριακή, αλλα υποκρύπτει βαθιά δομικά προβλήματα. Πρόκειται για μια σοβαρή κρίση ταυτότητας, που συναρτάται με πελώρια ελλείμματα παραγωγής πολιτικής, αλλά και την εγγενή αδυναμία του Αντώνη Σαμαρά, να αντιληφθεί την κοσμογονία που συντελείται στο κοινωνικό πεδίο. Η εκτίμηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι «η Νέα Δημοκρατία» είναι ένα κόμμα γεροντων» λέει πολλά. Και η γήρανση αυτή δεν είναι μόνο ηλικιακή, αλλά και ιδεολογικοπολιτική, καθώς η Νέα Δημοκρατία, εμμένει αυτιστικά στην οικονομική θεολογία του φιλελεύθερου προτάγματος, πολύ πέρα και μακρυά, απο τον γοργό κοινωνικό βηματι-σμό στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Και βεβαίως το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η «Νέα Δημοκρατία» υπο τον Αντώνη Σαμαρά, δεν αντιμετωπίζεται με την θωρία της ρελάνς, αλλά με έναν κριτικό αναστοχασμό, πολιτικών, προσώπων και μεθοδολογιών. Πολύ περισσότερο μάλιστα που η «Νέα Δημοκρατία», δεν έχει να αντιμετωπίσει σήμερα μόνον την οδυνηρή της αφαίμαξη απο την «Χρυσή Αυγή», αλλά και απο την σταθερά ανερχόμενη δύναμη των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», που και με την συμμετοχή τους στην κυβέρνηση, θα έχουν αναντίρρητα καταλυτική παρουσία στην αναδιάταξη και την πολιτική κινητικότητα των κεντροδεξιών ψηφοφόρων.
Δυστυχώς ο Αντώνης Σαμαράς, παντελώς αναχρονιστικός στα πολιτικά του βήματα, επεχείρησε να αντιμετωπίσει τον κατακερματισμό των κεντροδεξιών δυνάμεων, με την λογική της διάσπασης, όπως ο ίδιος είχε προσωπικά πράξει με την δημιουργία της «ΠΟΛΑΝ». Εγχείρημα που δεν άντεξε σε εύρος χρόνου, ενώ παταγωδώς απέτυχε και η αλαζονική προσπάθεια του καταρρέοντος αρχηγού της Ν.Δ., να καταστήσει την «Νέα Δημοκρατία», κόμμα εξουσίας ως κλωνοποιημένο αντίγραφο της «ΠΟΛΑΝ». Ήταν πολύ μικρή και σε πολιτικό ήθος, αλλά και σε παραγωγή ιδεολογίας η «ΠΟΛΑΝ», για να χωρέσει, τα οράματα, τους στόχους, αλλά και τις πολιτικές προσδοκίες του αστικού κόσμου. Το σοβαρό μάλιστα έλλειμμα πολιτικού ήθους του Αντώνη Σαμαρά, με την ΜΗ παράδοση της πρωθυπουργίας στον δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, πλήγωσε αφάνταστα τον αστικό κόσμο και του υπέμνησε το μικρό πολιτικό ύψος του Αντώνη Σαμαρά, που αποζητά στην λογική της «παρένθεσης»-του ΣΥΡΙΖΑ- μικρόψυχα την πολιτική επβίωσή του. Προφανώς με όλα αυτά η «Νέα Δημοκρατία» εισέρχεται σε μια βαθιά κρίση εσωστρέφειας, με κίνδυνο να ακολουθήσει την ελευθέρα πτώση του θνησιγενούς ΠΑΣΟΚ.
Αλλά οδυνηρά προβλήματα κρίσης πολιτικής ταυτότητας, αντιμετωπίζει και το υπολειπόμενο πλέον ΠΑΣΟΚ. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος πλήρως απομονωμένος και με μια βαριά ήττα στην πλάτη του, θα παραδώσει την αρχηγία στο προσεχές συνέδριο του κόμματος, χωρίς καμιά προοπτική και πολιτικό όραμα, μέσα στα πολιτικά ερείπια του χώρου που έχουν απομείνει. Η ελληνικλη κοινωνία τιμώρησε αμείλικτα τις εφεκτικές μνημονιακές επιλογές του Β. Βενιζέλου και την πλήρη υποταγή του στον γερμανικό ηγεμονισμό και την τεχνοδομή των Βρυξελλών και τον έστειλε στα αζήτητα της πολιτικής μας ζωής. Έτσι ενώ προσπαθεί ο Β. Βενιζέλος να αποτινάξει απο το κόμμα του, το φάντασμα-σκελετό του Ιωάννη Ζίγδη, οπότε και διελύθη η άλλοτε κραταιά«Ένωση Κέντρου», το φάντασμα της διάλυσης, είναι στο ΠΑΣΟΚ, πανταχού παρόν ! Ο «νεότευκτος» κομματικά Γεώργιος Παπανδρέου με το «Κίνημα Δημοκρατών – Σοσιαλιστών», δεν κατέγραψε στις εκλογές κάτι αξιόλογο και ελπιδοφόρο και επομένως δεν μπορεί να ελπίζει σε ένα ουσιαστικό πολιτικό come back. Το δε «Ποτάμι» του «πτωχοαλαζώνος»-κατά Παπαδιαμάντη- Σταύρου Θεοδωράκη, μετεωρίζεται μεταξύ των κρυφομνημονιακών επιλογών του, αλλά και του ηδυπαθούς του «λάιφ στάϊλ», χωρίς να κομίζει κάποιο σοβαρό πολιτικό όραμα στην βυθισμένη σε βαθιά κρίση ελληνική κοινωνία, συνεπώς σταδιακά θα εξανεμίζεται το πολιτικό του κεφάλαιο και θα αναδεικνύεται η μεγάλη πολιτική του ένδεια-γύμνια.
Μεεξαίρεση τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», που γρήγορα αφουγκράστηκαν τα μηνύματα της ελληνικής κοινωνίας και στάθηκαν έμπρακτα με τις ρηξικέλευθες πολιτικές παρεμβάσεις του στο πλευρό του χειμαζόμενου ελληνικού λαού, ο υπόλοιπος κεντροδεξιός χώρος, είναι βαθιά κατακερματισμένος, ενώ έχει σοβαρότατο πρόβλημα πολιτικής αναγέννησής του, δοθείσης της μεγάλης αναξιοπιστίας του ηγετικού στελεχιακού του δυναμικού, που εγκλωβισμένο στα δίχτυα του μνημονίου και στις αντιλαϊκές πολιτικές της τεχνοδομής των Βρυξελλών, δεν μπορεί να αφουγκραστεί την κλαγγή της κοινωνίας και να κάνει τους επιβαλλόμενους εξυγιαντικούς ανακαθορισμούς. Αναλώνεται έστι στην χίμαιρα της δήθεν «παρένθεσης» του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να ξεκινήσει έναν μακρύ και γόνιμο εκσυγχρονιστικό διάλογο με την κοινωνία, των πολιτικών του προταγμάτων. Ενώ αποδείχνεται παράλληλα και επικίνδυνος για την χώρα, όταν στηρίζει την πολιτική του ύπαρξη, σε ενδεχόμενη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, που θα είναι όμως με τα σημερινά δεδομένα, αποτυχία της Ελλάδας.
Τέλος σε ότι αφορά τονΣΥΡΙΖΑ, το έκδηλο διεθνές ενδιαφέρον απο υψηλούς αξιωματού-χους για την κυβέρνησή του, τεκμηριώνει τόσο τις δυσκολίες που έχει μπροστά του, αλλά και τις τεράστιες δυνατότητες συνάμα, να αναδειχθεί σε μια κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Η κυβέρνηση «εθνικού σκπού» που έχει συνδιαμορφώσει μαζί με τους «Ανεξάρητους Έλληνες» ο ΣΥΡΙΖΑ, διαθέτει την δυνατή πολιτικά και φρέσκια λαϊκή εντολή, ενώ μέρα με την ημέρα γονιμοποιεί το κύρος της, με την αυξανόμενη κοινωνική στήριξη που εκδηλώνεται σ΄αυτήν. Για δε την «Νέα Δημοκρατία» τέλος, είναι οδυνηρό να αποθέτει τις ελπίδες της πολιτικής της επιβίωσης, μέσα απο την υπονόμευση της εθνικής προσπάθειας ανασυκγρότησης, η οποία ξεκίνησε την επαύριο της συντριπτικής ήττας της απο τουςΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Είναι ώρες ευθύνης για την πάλαι ποτέ κραταιά συντηρητική παράταξη. Αλλά έχει όμως το απαιτούμενο πολιτικό ανάστημα και το πολιτικό ήθος ο Αντώνης Σαμαράς, να ξεκινήσει έναν ειλικρινή διάλογο μεταμέλειας με την ελληνική κοινωνία, όταν δεν είχε την στοιχειώδη αστική ευγένεια και παιδεία, ως δημοκρατικά ηττημένος, να παραδώσει την πρωθυπουργία;
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
