Γράφει ο Πέτρος Χασάπης
Η κοινωνική σύγκρουση στη νέα μεταβιομηχανική εποχή που εισερχόμαστε είναι η σύγκρουση μεταξύ των λίγων που κατέχουν τα πολλά και τους πολλούς που κατέχουν τα λίγα. Δικαιολογημένα όμως θα πει κάποιος: «σιγά το νέο, από την αρχή της εμφάνισης του ανθρώπου στη γη, η μόνιμη διαμάχη είναι μεταξύ μιας μικρής ολιγαρχίας που κατέχει πλούτο και εξουσία και των πολλών, των υποτελών, που αγωνίζονται για την επιβίωση».
Ναι αυτό είναι αλήθεια, αλλά σήμερα, στη νέα εποχή που έχουμε εισέλθει, έχουν επέλθει δύο σημαντικές διαφοροποιήσεις σ’ αυτή τη διαμάχη. Αντίθετα τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε ανήκουν στο παρελθόν.
Η πρώτη διαφοροποίηση είναι το ότι, ενώ για παράδειγμα στην αμέσως προηγούμενη βιομηχανική εποχή, η διαμάχη αυτή οριοθετούταν και περιοριζόταν μέσα στα όρια ενός εθνικού κράτους, σήμερα και μετά την υποχώρηση των εθνικών κρατών απέναντι στην Παγκοσμιοποίηση, αυτή η διαμάχη έχει ξεφύγει από τα εθνικά όρια και έχει καταστεί παγκόσμια. Από το ένα μέρος έχουμε μια διεθνή οικονομική ελίτ και από το άλλο έχουμε αδύναμους και απροστάτευτους λαούς. Και στο ειδικότερο παράδειγμα της Ευρωζώνης, από το ένα μέρος έχουμε την ευρωπαϊκή ελίτ και από το άλλο τους αδύναμους και απροστάτευτους ευρωπαϊκούς λαούς.
Η δεύτερη διαφοροποίηση είναι το ότι άλλαξε η μορφή του παραδοσιακού καπιταλισμού που αναπτύχθηκε στην βιομηχανική εποχή. Σήμερα, η δύναμη δεν είναι στα χέρια παραδοσιακών εθνικών κεφαλαιούχων παραγωγών, αλλά στα χέρια μιας νέας διεθνούς τάξης καζινοκεφαλαιούχων, οι οποίοι με ένα enter στο πληκτρολόγιο ενός τερματικού, μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα ολόκληρων λαών.
Επομένως, τόσο τα παραδοσιακά εργαλεία που χρησιμοποιούν ακόμα η Δεξιά και η Αριστερά και τα οποία λειτουργούσαν μέσα σε μια κλειστή εθνική αγορά είναι παντελώς αναποτελεσματικά, όσο και η ιδέα του να αναδιανεμηθεί ο υλικός πλούτος από τους πλουσιότερους προς τους πιο αδύναμους οικονομικά, είναι παντελώς αδύνατη, αφού ο πλούτος που κατέχουν οι νέοι καζινοκεφαλαιούχοι είναι «αέρας κοπανιστός» και υπάρχει μόνο σαν ψηφιακές εγγραφές σε κάποιους τραπεζικούς λογαριασμούς. Με τις οποίες εγγραφές είναι συνδεδεμένες άμεσα οι ζωές μας και οι περιουσίες μας.
Για να το κατανοήσουμε αυτό, δεν έχουμε παρά να παρατηρήσουμε τον παραδοσιακό τρόπο με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Αυτή η προσπάθεια δεν πρόκειται να στεφθεί με επιτυχία, εκτός και αν, είτε βοηθηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από την ίδια τη διεθνή κυρίως (και όχι ευρωπαϊκή) οικονομική ελίτ για τους δικούς της λόγους, είτε καταφέρει να απειλήσει ευρύτερα προβλήματα στο ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα, πράγμα το οποίο φαίνεται να επιχειρεί τώρα, προκειμένου να αναγκάσει την ΕΕ σε συνδιαλλαγή. Ό,τι όμως και να γίνει θα είναι μια πρόσκαιρη λύση.
Η μόνιμη όμως και αποτελεσματική αντιμετώπιση της νέας παγκόσμιας (και φυσικά ευρωπαϊκής) μονοπολικής κατάστασης δεν μπορεί να επιτευχθεί με άμεσο κτύπημα της παγκόσμιας κορυφής, αλλά με κοσμογονικές αλλαγές σε επίπεδο επιμέρους ατόμων στη βάση και ενδυνάμωσή τους, πάνω στην αδυναμία των οποίων στηρίζεται και τα οποία χρησιμοποιεί η κορυφή για τα δικά της συμφέροντα. Το κύμα αυτό πρέπει από κάπου να ξεκινήσει για να γίνει στο τέλος τσουνάμι. Αυτός θα είναι ο αποτελεσματικός αντίπαλος πόλος στη σημερινή κατάσταση. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι στις στοχεύσεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς και εν προκειμένου του ΣΥΡΙΖΑ.
