Η ταινία «Blue Jean» είναι ότι καλύτερο έχει να μας προσφέρει ο ανεξάρτητος κινηματογράφος αυτό το καλοκαίρι. Οι υπόλοιπες ταινίες μας διδάσκουν: Πόσο καμουφλάζ θα αντέξει ο μπαμπάς σου, γιατί οι ροκ σταρ όταν κάνουν σίκουελ έχουν κάτι από σκυλάδικο και γιατί η Όντρεϊ Χέπμπορν παραμένει εκθαμβωτική στη μεγάλη οθόνη.
Blue Jean
Σε μία από τις πρώτες σκηνές της ταινίας «Blue Jean», μία γυμνάστρια, εστιασμένη στην ολιστική υγεία ψυχής και σώματος των μαθητριών της, προσπαθεί να τους εξηγήσει τη σημασία του ενστίκτου, το δικό της ένστικτο όμως, αν και λειτουργεί άμεσα όταν θα έρθει σε επαφή με την καινούρια μαθήτρια της, δεν θα είναι ικανό ώστε να προβλέψει όσα θα ακολουθήσουν. Ένα βράδυ, σε ένα lesbian bar, εκείνη η νέα μαθήτρια της θα τη συναντήσει με την σύντροφό της. Και την επόμενη μέρα θα βρεθούν και οι δύο στην προπόνηση.
Η σεξουαλική ταυτότητα όμως της νέας κοπέλας έχει ήδη εκτεθεί στις συμμαθήτριες της και γίνεται αντικείμενο bullying. Σε μία αφοπλιστικά κακόγουστη φάρσα, το νεαρό κορίτσι θα πρέπει να αντιμετωπίσει την αποβολή και την συνωμοτική κατηγορία σεξουαλικής κακοποίησης. Θα έχει τα κότσια η δασκάλα της να την υπερασπιστεί ή η προγενέστερη ένταση μαθήτριας και δασκάλας θα την οδηγήσει σε λάθος επιλογές και για το νεαρό κορίτσι και για την ίδια; Το ημερολόγιο έγραφε 1988, τότε που η ελεύθερη σεξουαλική έκφραση ταυτότητας παρέμενε ταμπού, ιδιαίτερα στον εκπαιδευτικό χώρο. Σε μια εποχή που η Μάργκαρετ Θάτσερ, σε προσπάθεια να επενδύσει στην οικονομική υποστήριξη μη κρατικών φορέων, έφερε για ψήφιση έναν προσβλητικό για τους ομοφυλόφιλους νόμο.
Η ταινία «Blue Jean», διανεμήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στους κινηματογράφους και είναι από τις μεγάλες εκπλήξεις του ανεξάρτητου κινηματογράφου. Η Georgia Oakley σκηνοθετεί μια πολυδιάστατη ταινία που υπερβαίνει τις ταινίες genre. Σαρωτική και στην κόψη του ξυραφιού η ερμηνεία της Rosy McEwen. Λιτή και πολυεπίπεδη, ουσιαστική και ξέχειλη κριτικής σκέψης, το «Blue Jean» ίσως είναι αυτή η μικρή ταινία που θα βρει τη θέση της στις μεγάλες βραβεύσεις.
Στοιχειωμένο Αρχοντικό (Haunted Mansion)
Εμπνευσμένη από το κλασικό τρενάκι που βρίσκεται στο θεματικό πάρκο της Disneyland, η ταινία «Στοιχειωμένο Αρχοντικό» (Haunted Mansion) διηγείται την ιστορία μιας γυναίκας και του γιού της, οι οποίοι προσλαμβάνουν μια αταίριαστη ομάδα υποτιθέμενων ειδικών σε ζητήματα περί πνευμάτων, για να τους βοηθήσουν να ξεφορτωθούν τους υπερφυσικούς καταληψίες του σπιτιού τους.
Σε αντίθεση με την προηγούμενη ταινία, εδώ παρουσιάζεται μια φαρσική περιπέτεια κυρίως αφροαμερικανικού χιούμορ που εστιάζει στο παιδικό και εφηβικό κοινό που θέλει να… τρομάξει. Μόνο σε σημεία είναι πραγματικά διασκεδαστικό, όπως τα σημεία με τους guest και την παρουσία της Τζέιμι Λι Κέρτις.
Αυτό το «Στοιχειωμένο Αρχοντικό» έχει εμπνεύσει ήδη 3 ταινίες.
Ο Θεός είναι μια σφαίρα (God Is a Bullet)
Όταν δείτε το «Ο Θεός είναι μια Σφαίρα», στην πραγματικότητα θα ανακαλύψετε εκ νέου ένα πρόχειρα φτιαγμένο taken που παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα (και στο βιβλίο του Boston Teran). Στην πραγματικότητα είναι ένα άρρυθμο, ανιαρό και συχνά αμήχανο δημιούργημα, δια χειρός Νικ Κασσαβέτη, που ψάχνοντας την ταυτότητα του, χάνει το κοινό του στο “ανάμεσα”.
Προσπαθώντας να πάρει εκδίκηση για την απαγωγή της κόρης του αλλά και για όσα έγιναν στη γυναίκα του (δολοφονήθηκε βίαια από τους ίδιους ανθρώπους), ο εθισμένος με τη δουλειά του αστυνομικός θα ενταχθεί σε ένα θρησκευτικό cult που ίσως ευθύνεται για τα παραπάνω περιστατικά. Τις πληροφορίες θα πάρει από πρώην ηρωινομανή και επαγγελματία ψεύτρα, που παλιότερα ανήκε σε αυτή την αίρεση, την οποία και θα ακολουθήσει στην περιπέτεια.
Θέλει να είναι περιπέτεια της σειράς αλλά και ανθρωποκεντρική ταινία ταυτόχρονα, δυστυχώς είναι λίγη και για τις δύο αντίθετες ομάδες στις οποίες θα επιθυμούσε να ανήκει. Με τα είδη να εισχωρούν και να χάνονται, την country φυσαρμόνικα να σβήνει στα ηχητικά εφέ των σφαιρών και την ατμόσφαιρα πάρα την ένταση να μην είναι στιγμή ηλεκτρισμένη, η ταινία δυστυχώς καθορίζεται από την αμηχανία της.
Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, για αυτό θα φέρω ένα παράδειγμα: Η σκηνή με το φίδι που πετάγεται από το ντουλαπάκι του οχήματος, σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια. Δεν ξέρω αν το είπα: η ταινία ΔΕΝ είναι κωμωδία… άρα αρκετά από αυτά που συμβαίνουν και στοχεύουν κάπου, τελικά καταλήγουν να εξυπηρετούν κάτι άλλο.
Στην αρχή της τελευταίας πράξης, σε μια σεκάνς όπου οι σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι, (και ο) τραυματισμένος καλλιτέχνης αναστενάζει, (όπως ορίζει και ο τίτλος της ταινίας του Αλευρά), απλά και μόνο για να υπάρχει μια κορύφωση. Το αίσθημα τις δικαιοσύνης τελικά δεν αφορά κανένα από τους συμμετέχοντες, ούτε καν τον θεό που περιμένει εκείνη τη σφαίρα για να κερδίσει την ελευθερία του από τον τίτλο της ταινίας.
Τμήμα Απωλεσθέντων Μαδρίτης
Ο “Καθηγητής” (El Profesor) του “Casa de Papel” πρωταγωνιστεί σε μια δυνατή περιπέτεια. Ο Μάριο είναι ένας μοναχικός αποθηκάριος στο Τμήμα Απωλεσθέντων της Μαδρίτης. Στον ελεύθερο χρόνο του, προσπαθεί να ιχνηλατήσει την προέλευση κάποιων αντικειμένων, ώστε να τα επιστρέψει στους κατόχους τους. Όταν μια βαλίτσα με μακάβριο περιεχόμενο, που ανασύρθηκε από ένα ποτάμι, φτάνει στην αποθήκη, η ζωή του θα αλλάξει. Περισσότερα σύντομα στο ertnews.gr.
Μπαμπάς να σου πετύχει (About My Father)
Είναι από τη Σικελία, μεγαλωμένος στην Αμερική με πατέρα κομμωτή. Ερωτεύεται την Έλι, που, είναι καλλιτέχνης και το 100% αντίθετο του. Ο Σεμπάστιαν Μανισκάλο υποδύεται τον εαυτό του στην εμπνευσμένη από τον πατέρα του κωμωδία «Πατέρας να σου πετύχει». Φαρσική κωμωδία με ένα πολύ ξενέρωτο ζευγάρι (ο Σεμπαστιάν και η Λέσλι είναι αταίριαστοι) να κατευθύνει το «πάντρεμα» οικογενειών με διαφορετική κουλτούρα. Ο Ντε Νίρο, η Κατράλ και ο Ρας δεν σώζουν τις αμηχανίες. Η ταινία στην Αμερική διανεμήθηκε σχεδόν ταυτόχρονα στους κινηματογράφους και σε ψηφιακή πλατφόρμα. Στην Ελλάδα βρίσκει διανομή κατευθείαν στους θερινούς κινηματογράφους.
Καμουφλάζ (Mascarade)
Ηθοποιός που είχε μια κάποια λάμψη αρκετές δεκαετίες πριν, πέφτει στα νύχια ενός δίποδου γύπα που θέλει να της αποσπάσει ένα ακριβό κόσμημα. Μια μυστηριώδης γυναίκα που θα εμφανιστεί ένα βράδυ στο πάρτυ της, θα αλλάξει τις ζωές και των δύο. Το «Καμουφλάζ» ξεκινάει με τις καλύτερες των προθέσεων που τις καμουφλάρει πίσω από πολλές υπο-ιστορίες που περιπλέκουν το μυστήριο αυτάρεσκα. Η σκηνή που η ηρωίδα την οποία υποδύεται η Ανζανί έρχεται αντιμέτωπη με το φόβο των γηρατειών και το επίπλαστο της αξίας της υποκριτικής είναι μια σπίθα δημιουργίας άξια αναφοράς. Η υπόλοιπη ταινία αξίζει μόνο σε σημεία.
Διακοπές στη Ρώμη (Roman Holiday)
Νεαρή πριγκίπισσα επαναστατεί από το πρωτόκολλο της οικογένειάς και ζει μια μοναδική περιπέτεια με έναν δημοσιογράφο στη Ρώμη. Όταν η βέσπα απέκτησε βασιλικό γκλάμουρ και η εξ-αμερικανο-ποιημένη Ρώμη ύμνησε την τουριστική ομορφιά. Ο βραβευμένος με 3 Όσκαρ Γουίλιαμ Γουάιλερ έφτιαξε ένα instant classic. Αξιοποιώντας την απαράμιλλη αριστοκρατική φινέτσα της Όντρεϋ Χέπμπορν και ακολουθώντας κατά γράμμα το μελετημένο σενάριο του Ντόναλντ Τράμπο, η πάλη των κοινωνικών τάξεων, η εφηβική ασφυξία από τα «πρέπει» και η διαφθορά για τη διεκδίκηση της αποκλειστικότητας, σαν κρασί καλής απόσταξης βγάζουν τα αρώματα μιας εφηβικής ρομαντικής περιπέτειας.
Λούστρο Παπουτσιών (Sciuscià)
Το «Λούστρο Παπουτσιών» ήταν η πρώτη ξενόγλωσση ταινία που τιμήθηκε με Όσκαρ. Διεισδύοντας στον παιδικό ψυχισμό και κάνοντας ευρέα γνωστό το είδος του Ιταλικού Νεορεαλισμού, η ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα καταγράφει την εποχή της πληγωμένης Ιταλίας και των αντίστοιχων ονείρων της νέας γενιάς. Θέλοντας οι δύο λούστροι να αποκτήσουν ένα άλογο, άθελα τους θα εμπλακούν σε παράνομες δραστηριότητες και θα τιμωρηθούν για αυτές. Μια ταινία για τη ματαίωση που εμπνέεται από αληθινά γεγονότα.
Είμαι η Κούβα (Soy Cuba)
Η εξαθλιωμένη Κούβα του Μπατίστα και η επανάσταση που ακολουθεί, παρουσιάζεται σε αυτό το κινηματογραφικό επίτευγμα που αρχικά θα έβγαινε αυτή την εβδομάδα αλλά… απρόοπτα εμφανίστηκε μια εβδομάδα νωρίτερα. Η ταινία επιβίωσε της καταστροφής από την αγάπη των Κόπολα και Σκορσέζε που αποκατέστησαν την -για πολλά χρόνια χαμένη- πλήρη έκδοση της. Μοναδικό επίτευγμα η διεύθυνση φωτογραφίας του Sergey Urusevskiy (φωτογράφου του «Όταν Πετούν οι Γερανοί»), με ακατανόητο τεχνικά το μονοπλάνο που η κάμερα περιδιαβαίνει σε ένα ρετιρέ και βυθίζεται στην πισίνα.
Πηγή: ertnews.gr
