Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Σε πρόσφατη έρευνα του ΟΗΕ, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι το στρώμα του όζοντος στην ατμόσφαιρα δείχνει να ξαναπαχαίνει. Ερευνητές του World Meteorological Organisation και του Περιβαλλοντικού προγράμματος του ΟΗΕ, ήταν οι πρώτοι που έλαβαν τόσο θετικά αποτελέσματα από το 1987 οπότε και απαγορεύτηκε η χρήση συγκεκριμένων ανθρωπογενών αερίων που χαρακτηρίστηκαν ως τα κύρια αίτια διάλυσης τους στρώματος του όζοντος. Σήμερα βλέπουν με ενθουσιασμό ότι η διεθνής αυτή προσπάθεια πιάνει τόπο. Όχι μόνο αυξάνεται σταδιακά το πάχος του στρώματος αλλά φαίνεται να έχει σταματήσει η διεύρυνση της τρύπας του όζοντος πάνω από την Ανταρκτική. Σε μια δεκαετία αναμένεται και να αρχίσει να συρρικνώνεται.
Ο γενικός γραμματέας του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού, Michel Jarraud, δήλωσε ότι «Η διεθνής δράση για το στρώμα του όζοντος είναι μια σημαντική περιβαλλοντική επιτυχία…» Και όντως όταν το 1987 ψηφίστηκε το πρωτόκολλο του Μόντρεαλ, απαγορεύοντας τη χρήση των χλωροφθορανθράκων, οι οποίοι βρίσκονταν στα ψυγεία ή τα σπρέι μας, κανείς ίσως δεν ήταν βεβαίως ότι σε λιγότερο από 20 χρόνια θα έχουν σωθεί δύο εκατομμύρια περιπτώσεις καρκίνου του δέρματος. Παράλληλα, με αυτή την εξέλιξη μειώνεται η αρνητική επίδραση στην άγρια ζωή, την γεωργία, την υγεία των ανθρώπινων ματιών αλλά και του ανοσοποιητικού μας συστήματος.
Φαίνεται πως αυτό δεν είναι μόνο μια επιστημονική ή οικολογική επιτυχία. Είναι και μια τεράστια πολιτική επιτυχία όσων πίεσαν τη δεκαετία του ‘80 να ληφθούν παγκόσμια μέτρα για το αυξανόμενο πρόβλημα. Και όπως κάθε πολιτική επιτυχία, είναι λίπασμα για μια νέα πολιτική προσπάθεια που ενώ έχει πολλούς υποστηριχτές συναντά τεράστιες δυσκολίες. Αυτή είναι η προσπάθεια ενάντια στην κλιματική αλλαγή και την εξάλειψη των συμβατικών πηγών ενέργειας. Ο Michel Jarraud, δεν χάνει την ευκαιρία να σημειώσει ότι αυτή η επιτυχία πρέπει να μας ενθαρρύνει να επιδείξουμε παρόμοια δραστηριοποίηση και ενότητα στη δράση μας ενάντια στην κλιματική αλλαγή.
Οι αναλυτές ενεργειακής πολιτικής γνωρίζουν ωστόσο πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, καθώς στην περίπτωση των χλωροφθρανθράκων δεν ήταν ολόκληρες οικονομίες που στηρίζονταν στην παραγωγή τους όπως συμβαίνει με το πετρέλαιο, τα αντικρουόμενα γεωπολιτικά συμφέροντα δεν ήταν τόσο μεγάλα και το όλο σύστημα παραγωγής δεν ήταν τόσο ‘κλειδωμένο’ όπως στην παραγωγή ενέργειας από συμβατικές πηγές. Ωστόσο η αισιοδοξία είναι μεγάλη για μια προσπάθεια που χρειάστηκε παγκόσμιο συντονισμό και συνεργασία, ίσως για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία και που εν τέλει φαίνεται πως πετυχαίνει.
Φωτό και πληροφορίες αντλήθηκαν από Guardian.
