Το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης είναι ένα από τα πέντε Βραβεία Νόμπελ, που θεσπίστηκε από το Σουηδό βιομήχανο και εφευρέτη Άλφρεντ Νόμπελ. Με βάση τη διαθήκη του Νόμπελ το βραβείο αυτό πρέπει να δίνεται στη μεγαλύτερη συνεισφορά στην αδελφοποίηση των εθνών, στην κατάργηση ή τη μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων και στη διεξαγωγή και προώθηση ειρηνευτικών διαδικασιών. Είναι το μόνο από τα πέντε που απονέμεται στο Όσλο, πρωτεύουσα της Νορβηγίας, στις 10 Δεκεμβρίου, επέτειο του θανάτου του Νόμπελ, παρουσία του βασιλιά της χώρας.
Πρώτα απ’ όλα είμαι περίεργος να δω ποιος θα πάει να το πάρει. Διότι, σύμφωνα με τον γνωστό ειρωνικό σχόλιο «Ποια Ευρώπη; Ποιο είναι το τηλέφωνό της;» που αποδίδεται στον Χένρυ Κίσινγκερ, πάντα είναι ένα μείζον ερώτημα του ποιος εκπροσωπεί την Ευρώπη. Αλλά ας υποθέσουμε ότι θα πάει να το πάρει ο Ρομπέι, για να δικαιώσει και τη χρησιμότητα του θεσμού του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, και λοιπόν τι έγινε;
Υπηρετεί κάποια αλήθεια αυτό το βραβείο στις σημερινές συνθήκες; Σε ποια ακριβώς αδελφοποίηση συνεισφέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα, όταν βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση από συστάσεώς της, με το χάσμα μεταξύ του Ευρωπαϊκού Βορρά και του Ευρωπαϊκού Νότου, να μεγαλώνει όσο ποτέ άλλοτε; Πως υπηρετείται η αδελφοποίηση των ευρωπαϊκών εθνών όταν η κρίση αναβιώνει τους εθνικούς εγωισμούς και διεξάγονται διαπραγματεύσεις με τα περίστροφα στον κρόταφο; Έτσι διαπραγματεύονται τα αδέρφια; Ποια είναι η προοπτική της ειρήνης στην Γηραιά Ήπειρο, όταν αντί μιας ευρωπαϊκής Γερμανίας βλέπουμε μια μεθοδική στρατηγική που οδηγεί σε μια Γερμανική Ευρώπη;
Σήμερα η Ε.Ε βιώνει τη μεγαλύτερη αποτυχία της που είναι το «ευρώ». Διότι δεν κατάφερε το «ευρώ» να σημαίνει το ίδιο πράγμα για Γερμανούς, Ισπανούς, Γάλλους και Έλληνες. Για τους Γερμανούς σημαίνει τεράστια πλεονάσματα αλλά για τους Έλληνες τόσο τα τρία τελευταία χρόνια όσο και για πολλά περισσότερα ακόμη που βρίσκονται μπροστά μας, «ευρώ» σημαίνει λιτότητα και ύφεση χωρίς όρια, αφού με κάποιο τρόπο θα πρέπει να πληρώνονται οι δανειστές μας που είναι και απαράβατος όρος για την παραμονή της χώρας στο ευρώ.
Θα πείτε πως ίσως δίνουμε πολλή σημασία σε μια στιγμή εφήμερης δόξας που θα ξεχαστεί την επομένη. Μπορεί. Ωστόσο μπορεί να είναι και μια καλή αφορμή για να σκεφτούμε πως η Ευρώπη σήμερα δεν είναι αυτό που υποσχέθηκε στους λαούς της. Και όσο το λάθος του «ευρώ» γίνεται προσπάθεια να διορθωθεί με ένα δεύτερο λάθος, τη συνταγή της ύφεσης, η Ευρώπη θα θυμίζει όλο και λιγότερο μια ήπειρο αδελφοποιημένων εθνών και θα αναβιώνει πολύ δυσάρεστες μνήμες από τη σχετικά πρόσφατη ιστορία της. Κι αυτό πολύ δύσκολα θα μπορεί να το πει κανείς «Ειρήνη».
ΥΓ1: Οι Νορβηγοί τελικά έχουν ένα πολύ ιδιότυπο χιούμορ που μπορεί να το κληρονόμησαν από τους Βίκινγκς. Βράβευσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία οι ίδιοι έχουν αρνηθεί με δύο δημοψηφίσματα ( το 1972 και το 1994) να γίνουν μέλη!
ΥΓ2: Είναι λογικό πάντως μια κατακτημένη ήπειρος να καταργεί ή να μειώνει τις επιμέρους εθνικές στρατιωτικές δυνάμεις. Ίσως αυτό να είδαν με διορατικότητα τα μέλη της Νορβηγικής Επιτροπής. Το ίδιο έκαναν άλλωστε και οι Ρωμαίοι στην αρχαιότητα. PAX ROMANA. Αλλά να ξέρουμε ρε παιδιά για ποια ακριβώς «ειρήνη» μιλάμε!
ΥΓ3: Το blog έχει αρχίσει να θυμίζει όλο και περισσότερο…. «γαλατικό χωριό» ή είναι ιδέα μου;
