Στον πόλεμο αιώνων μεταξύ ανθρώπων και κατσαρίδων, ο άνθρωπος έχασε μία από τις μεγαλύτερες μάχες πριν από περίπου σαράντα χρόνια.
Ήταν τότε που οι ερευνητές άρχισαν να καλύπτουν τα δηλητηριασμένα δολώματα με γλυκαντικές ουσίες, όπως γλυκόζη, για να δελεάσουν τις κατσαρίδες που, ανήμπορες όπως κι άνθρωπος να αντισταθούν στη ζάχαρη, πλησίαζαν με τη θέλησή τους και έτρωγαν αυτό που τις σκότωνε.
Η ανακάλυψη αυτών των δολωμάτων «έφερε επανάσταση στον έλεγχο των εντόμων», λέει ο Κόμπι Σαλ, εντομολόγος στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Βόρειας Καρολίνας.
Ο θρίαμβος αυτός του ανθρώπου στην αγωνιώδη εξολόθρευση κατσαρίδας δεν έμελλε να μακροημερεύσει.
Σύντομα, η εξελικτική τους δεινότητα που θεωρητικά τις καθιστά ανθεκτικές ακόμη και σε ραδιενέργεια, επικράτησε.
Παρότι πολλές τις δηλητηρίαζε μέχρι θανάτου η ακαταμάχητη έλξη τους για ζάχαρη, λίγες γεννήθηκαν με ένα ασυνήθιστο σύνολο γενετικών μεταλλάξεων που επαναπροσδιόριζαν την αίσθηση της γεύσης και, σε αντίθεση με την εθισμένη στη ζάχαρη πλειονότητα, εκείνες δεν δελεάζονταν από τα γλυκά δολώματα, με αποτέλεσμα να ζουν και μάλιστα πολύ ώστε να μπορούν να μεταφέρουν τις μεταλλάξεις αυτές στους απογόνους.
Οι κατσαρίδες δεν είχαν αποκτήσει ανοσία στα εντομοκτόνα, απλώς επεδείκνυαν αποστροφή στα δολώματα με γλυκόζη. Αποστροφή που αναπτύχθηκε γονιδιακά και μεταφερόταν από γενιά σε γενιά.
Μάλιστα, παρότι η αρχική διαπίστωση της ανθεκτικότητας απέναντι σε εκείνα τα νέα, επαναστατικά δολώματα επαληθεύτηκε στις ΗΠΑ, κατσαρίδες που «σνόμπαραν» γλυκόζη, φρουκτόζη, σακχαρόζη, μαλτόζη και άλλα, εντοπίστηκαν και σε άλλα μέρη του κόσμου, ακόμη και στη Ρωσία, εξελισσόμενα προφανώς ανεξάρτητα, σύμφωνα με τον Σαλ.
Πώς οι κατσαρίδες ανέπτυξαν ανοσία στη ζάχαρη – που κάποτε τις σκότωνε-
Η αποστροφή των κατσαρίδων στη γλυκιά γεύση είχε μεγάλο τίμημα. Κρέατα, ξηροί καρποί και τα εξαιρετικά σύνθετα αμυλούχα τρόφιμα εξακολουθούν ως επί το πλείστον να τις δελεάζουν. Ωστόσο, όπως σημειώνει η Αγιάκο Γουάντα-Κατσουμάτα, εντομολόγος στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, οτιδήποτε περιέχει καθαρή ζάχαρης (ή υποκατάστατο) ή διασπάται γρήγορα σε αυτή, είναι για τις μεταλλαγμένες κατσαρίδες τρομερά πικρό.
Η αποστροφή αυτή είχε συνέπειες και στην αναπαραγωγική διαδικασία των κατσαρίδων. Καθώς τα αρσενικά εκκρίνουν ένα λιπαρό, ζαχαρούχο υγρό, («σε χημικούς όρους, όμοιο της σοκολάτας» διευκρινίζει η Γουάντα-Κατσουμάτα) από έναν αδένα στην πλάτη τους για να προσελκύσουν το υποψήφιο ταίρι τους, πολλά από τα θηλυκά το βρίσκουν πικρό με αποτέλεσμα να φεύγουν προτού ολοκληρωθεί η αναπαραγωγική διαδικασία. Η θηλυκή κατσαρίδα «μαθαίνει ότι η διαδικασία ερωτοτροπίας δεν είναι καλή λόγω της πικρής γεύσης», λέει η Γουάντα-Κατσουμάτα, προσθέτοντας πως περνούν εβδομάδες μέχρι το θηλυκό να αποφασίσει να ξαναπροσπαθήσει – αν το αποφασίσει.
Πηγή: The Atlantic
