Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
«Mερικοί άνθρωποι βλέπουν τα πράγματα όπως είναι και ρωτούν γιατί. Εγώ ονειρεύομαι πράγματα που ποτέ δεν υπήρξαν και λέω γιατί όχι;». Η φράση αυτή του Ρόμπερτ Κένεντι έχει αναμασηθεί πολύ αφότου την είπε και από πάρα πολλά στόματα, ελάχιστα όμως ανήκαν σε ανθρώπους που αυτό που έλεγαν το εννοούσαν πραγματικά, όπως ο RFK.
Κάνω αυτή τη μικρή εισαγωγή για να υποστηρίξω πως το να γίνει κανείς πραγματικός ηγέτης, δεν είναι ούτε κάτι απλό, ούτε κάτι εύκολο και εν πάση περιπτώσει δεν μπορεί να μοιάζει με βόλτα σε κυριακάτικη λιακάδα. Σκεφτείτε πρώτα αυτούς που «κάηκαν». Γιώργος Παπανδρέου, Βαγγέλης Βενιζέλος, Αντώνης Σαμαράς, Ντόρα Μπακογιάννη, Ανδρέας Λοβέρδος, Άννα Διαμαντοπούλου, Δημήτρης Αβραμόπουλος, Γιώργος Καρατζαφέρης. Φώτης Κουβέλης. Όλες οι επενδύσεις, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στο αστικό πολιτικό προσωπικό «κουρεύτηκαν»… σύρ(ρ)ιζα!
Η εξέλιξη αυτή «γέννησε» το «Ποτάμι» με τον Σταύρο Θεοδωράκη. Έχω υποστηρίξει και με άλλη ευκαιρία πως το «Ποτάμι» επιχειρεί να καλύψει ένα πραγματικό κενό πολιτικής εκπροσώπησης αυτού που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «κοινωνικό κέντρο», συγκρατώντας έτσι ροές προς τον ΣΥΡΙΖΑ που θα επέφεραν καταλυτικότερες αλλαγές. Με αυτή την έννοια το «Ποτάμι» φέρει παραπλανητική ονομασία καθώς λειτουργεί σαν «τεχνητή λίμνη», εμποδίζοντας να φουσκώσει το πραγματικό πολιτικό ποτάμι που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Φαίνεται όμως πως βρισκόμαστε μπροστά σε «κατασκευαστικό» λάθος. Αλλιώς βλέπετε είναι οι σχεδιασμοί «επί χάρτου» κι αλλιώς μέσα σε συνθήκες πραγματικής πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής αλληλεπίδρασης. Όταν ο κόσμος «καίγεται» κι εσύ «ψυχαναλύεις το αδιέξοδο» με τον Στέλιο Ράμφο, τότε κάτι δεν πάει καλά…. Για να πληρωθεί το ρηθέν «πολλοί οι κλητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί». Οι «κλητοί» που επιστρατεύτηκαν και καλά ως «Παράκλητοι», κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο. Οι προσδοκίες διαψεύδονται και οι πολιτικές «μετοχές» θα βρεθούν σε ελεύθερη πτώση…
Για να περιοριστώ μόνο στα των τελευταίων ημερών, είναι λάθος να οργανώνεις ένα αντισυμβατικό, υποτίθεται, πολιτικό – επικοινωνιακό event, και να μένει μόνον αυτό που έσπευσε με αγωνία να δηλώσει και να ευχηθεί πρώτο – πρώτο ο Σ. Ράμφος: Να μην πάει η χώρα σε εκλογές και «να ολοκληρώσει η κυβέρνηση το έργο που ανέλαβε». Αν αυτή η δουλική υπηρεσία στην εξουσία δεν είναι το πιο αδιάψευστο δείγμα της παρακμής της ελληνικής διανόησης, τότε τι μπορεί να είναι;
Μετά, ο «φιλόσοφος» έγινε ακόμη πιο απολαυστικός. «Όταν έφυγε η χούντα μας άφησε μηδέν δημόσιο χρέος, απολύτως μηδέν. Επί διακυβερνήσεως Καραμανλή πήγε περίπου κάπου στο τριάντα κάτι. Επί Ανδρέα Παπανδρέου πήγε στο 65 ίσως και παραπάνω κάτι. Επί Μητσοτάκη βρεθήκαμε κάποια στιγμή στο αδιέξοδο να δανειστούμε και κάπως έγινε και έγινε ο δανεισμός και έτσι βγήκαμε από τη στενωπό.». Το «φιλοσοφικό» συμπέρασμα λοιπόν εξάγεται αβίαστα. Ίσως «κάτι σαν χούντα», να μας έβγαζε από το αδιέξοδο!
Αυτά τα ωραία είπε και υπονόησε ο Ράμφος και τα στήριξε σε ψέματα! Διότι η Χούντα δεν άφησε μηδέν αλλά 22,5% του ΑΕΠ χρέος και άπειρα σκάνδαλα, όπως και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, στη διάρκεια της οποίας το χρέος εκτοξεύτηκε στο 111,6% του ΑΕΠ.
Δυο ώρες για μια πρόχειρα στημένη παράσταση politainment, με πρωταγωνιστή τον Στέλιο Ράμφο και σε ρόλο μαθητή – κομπάρσου τον Σταύρο Θεοδωράκη – το σχετικό φωτογραφικό ενσταντανέ τα λέει όλα – είναι πολύς χρόνος για να ακούει κανείς κοινοτοπίες και απλουστεύσεις ως δήθεν μοντέρνα απολογητική της εξουσίας.
«Content is King» λένε οι γκουρού του διαδικτύου και εν προκειμένω το περιεχόμενο δεν ήταν απλά μέτριο, ήταν τραγικά απογοητευτικό στην ωμότητά του, όση «φιλοσοφική σάλτσα» κι αν έβαλε ο Ράμφος. Η παράσταση που επιχειρήθηκε να λανσαριστεί ως νέο concept πολιτικής επικοινωνίας, θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει τον τίτλο «Όταν το … ράμφος δάγκωσε τον παπαγάλο». Δεν αποδείχθηκε τίποτα περισσότερο από μια θεατρική μεταφορά των κυρίαρχων ιδεολογημάτων του φόβου, μαζί ασφαλώς με την καταδίκη των «αυτοκαταστροφικών φαντασιώσεων». Πιο ακροδεξιά μπαναλαρία, πέθανες!
Μάλιστα όπως ο ίδιος ο Ράμφος – μόνιμα ναρκισσευόμενος – αποκάλυψε, το event σχεδιάστηκε στο «Αλάτσι» ως «επικοινωνιακή απάντηση» στην καταστροφική από κάθε άποψη παρουσία του Θεοδωράκη στον Νίκο Χατζηνικολάου, όπου και δήλωσε το αμίμητο «ένας που ήταν 10 χρόνια στην τηλεόραση δεν μπορεί να λέει ψέματα»! Μετά από αυτό ήρθε και η «ψυχανάλυση του αδιεξόδου» επί σκηνής, για να δικαιώσει κορυφαίο υπουργό της κυβέρνησης, ο οποίος σε συνομιλητή του έλεγε προσφάτως πως «το πρόβλημα του Ποταμιού είναι ο Σταύρος».
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατανοεί πολύ καλύτερα τα trends των καιρών. Ενώ λοιπόν ο Σταύρος «ψυχαναλύεται» παρέα με τον Ράμφο, ο ΣΥΡΙΖΑ δέχεται τα συγχαρητήρια των 15.000 ελληνικών οικογενειών ομολογιούχων που τους «κούρεψαν» τις αποταμιεύσεις. Κερδίζει όλη τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα (και όχι μόνο….) με τις προτάσεις που κάνει για τα «κόκκινα δάνεια», καθώς δεν είναι δυνατόν να μην θεσπίζονται αντικειμενικά κριτήρια για τη βιωσιμότητα των σχεδίων αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων αλλά να εκχωρούνται υπερεξουσίες στον τραπεζικό τομέα για αναδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Όποιος δεν είναι τραπεζίτης σε αυτή τη χώρα, είναι «στο κόκκινο». Τι λέει για αυτά ο Θεοδωράκης; Τίποτα.
Καθόλου περίεργο λοιπόν που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που χτίζει ισχυρότερους δεσμούς με αυτό που αποκαλείται «κοινωνικό κέντρο», το οποίο έχει μείνει ορφανό πολιτικά και αδικείται. Στη φύση και στην πολιτική όμως δεν υπάρχουν κενά. Γεγονός άλλωστε που αρχίζει να επιβεβαιώνεται και δημοσκοπικά, εκτοξεύοντας τη διαφορά με τη ΝΔ σε διψήφια ποσοστά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. όπως δείχνει η τελευταία δημοσκόπηση της Palmos Analysis στην Ελευθεροτυπία, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται με 29,4% και η ΝΔ ακολουθεί στο 19%, (στα επίπεδα του ιστορικά χαμηλού ποσοστού 18,85%, που είχε καταγράψει στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2012).
Η «τεχνητή λίμνη» δεν λειτούργησε ή εν πάση περιπτώσει δεν λειτούργησε σύμφωνα με τις προδιαγραφές της «κατασκευής». Επόμενος; Είναι η σειρά του Α. Τσίπρα να ανέβει στη σκηνή. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, πραγματικό Ποτάμι , αυτή την ώρα, είναι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η αλήθεια και με βάση τη δημοκρατική αρχή, μετράει «η γνώμη των πλειόνων.». Συνεπώς, είτε θα αλλάξουμε κυβέρνηση, είτε θα αλλάξουμε πολίτευμα. Μεσαίος χώρος εδώ, δεν υπάρχει!
ΥΓ: Με ειλικρινή συμπάθεια σε όσους συχνάζουν στα happenings του Θεοδωράκη, λέω πως θα είχαν πολλά περισσότερα να ωφεληθούν αν άφηναν τον Ράμφο και διάβαζαν κάνα σοβαρό Έλληνα φιλόσοφο. Έχουμε!
