Γράφει ο Κώστας Δημ. Χρονόπουλος
(Αρθρογράφος -Σχολιογράφος)
Εδώ και μερικά χρόνια αποφεύγω να παρακολουθώ τη Βουλή, όχι μόνο επειδή δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον, αλλά και για να μη προσβάλλεται η αισθητική μου.
Στις 30/3/2015 επέλεξα να κάνω μια εξαίρεση (λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης, των σοβαρότατων συνομιλιών /διαπραγματεύσεων με τους εταίρους/δανειστές μας).
Και (αναμενόμενο) …. την πάτησα. Αισθάνθηκα: Α π ο γ ο ή τ ε υ σ η.
Αυτό που παρακολούθησα ήταν – επιεικώς – θλιβερό.
Δεν θα ασχοληθώ με το ποιός είπε τι, τις απαντήσεις και ανταπαντήσεις, το ποιός «ήρξατο χειρών αδίκων», ποιοί επέδειξαν προκλητικότητα και ερειστικότητα, επειδή:
1. Εκατοντάδες γραφίδες και τηλεαστέρες σχολίασαν πολιτικά, παραπολιτικά, κομματικά.
2. Δεν φορώ ποτέ κομματικά γυαλιά (δεν διαθέτω)
3. Δεν θα οδηγούσε πουθενά (εκτός από χαβαλέ) η παράθεση και ο σχολιασμός των Κοινοβουλευτικών ΚΥΝΟΚΑΥΓΑΔΩΝ.
4. Θα συνέβαλα στην όξυνση και αντιπαράθεση ανάμεσα στους αναγνώστες μου. Κάτι που απεχθάνομαι.
Η Συγκυβέρνηση συγκάλεσε, εκτάκτως, τους ΕΘΝΟΓΟΝΕΙΣ, προκειμένου να συγκλίνουν οι θέσεις των κομμάτων (;). Θα παρουσίαζε τις κυβερνητικές, προτάσεις, ώστε να τοποθετηθούν τα κόμματα και να συμπαρασταθούν, να συντρέξουν. Απουσίασε όμως από όλες τις πτέρυγες, η ειλικρινής διάθεση συνεργασίας, σύμπλευσης (!). Αντ’ αυτής είχαμε κοκορομαχίες και … άπλυτα στη φόρα!
Οι περισσότεροι νομίζουν ότι πήγαν – κυρίως η κυβέρνηση και η Αξ. Αντιπολίτευση – με πρόθεση σύγκρουσης , ρήξης. Πολύ πιθανό!…
Φοβούμαι όμως (Σ.Σ χωρίς φυσικά αυτό να φτιασιδώνει την οικτρή εικόνα ) ότι συμβαίνει και κάτι άλλο:
Τους προδίδει ο εαυτός τους. Τους είναι αδύνατον να αυτοσυγκρατηθούν. Απουσιάζει η παιδεία / καλλιέργεια . (Περισσεύουν τα διπλώματα).
Ποδηγετούν: τα ορμέμφυτα, ο φθόνος, η τάση αυτοπροβολής και η μείωση /ταπείνωση του αντιπάλου. (Σ.Σ Δεν παραθεωρώ: το ένστικτο κομματικής αυτοσυντήρησης και επαγγελματικής αποκατάστασης). Αποτέλεσμα: «Ωδίνεν όρος και έτεκεν δυσειδή μύν». Κακάσχημη εικόνα..!
Παραίνεση : Στο μέλλον θα πρέπει να καταγράφονται τα προτεινόμενα μέτρα, να έρχονται στο κοινοβούλιο, και μετά -ό,τι αποφασιστεί – να προωθείται στα εταιρικά φόρα. Όχι κατόπιν εορτής. Η μέχρι τώρα τακτική των κυβερνώντων – διαχρονικά- ήταν η εκ των υστέρων συζήτηση στη Βουλή . Τα πρωθύστερα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ο πρώην Πρωθ/γός με τον πρόσφατα λευκαθέντα (δικαστικά και μόνον) Υπουργό του, αφού μας κατέστρεψε οδηγώντας μας στο Δ.Ν.Τ και την Τρόικα, μετά ήθελαν δημοψήφισμα!
Υ.Γ Προσωπικά με διακατέχει η αγωνία για το αύριο, το μέλλον των παιδιών μας.
Αν, υποθέσουμε ότι αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις και οδηγηθούμε σε αδιέξοδο, τι θα κάνουν; τι θα (συν) αποφασίσουν; (Σ.Σ και να μην ακούω τους χαζοχαρούμενους ή τους παμπόνηρους κομματανθρώπους να μιλούν για λύση – πανάκεια: Εκλογές ή Δημοψήφισμα).
Πώς άραγε αυτοί οι αψίθυμοι, θερμοκέφαλοι ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ, ιδιοτελείς συνάδελφοι, θα καθίσουν γύρω από το ίδιο τραπέζι για να …. τα βρούν, να ομονοήσουν, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων ώστε να αναδειχθούν:
Ά ξ ι ο ι τ η ς Π α τ ρ ί δ α ς;
Ανατριχιαστικό προβληματισμό προξενεί το (ρητορικό) ερώτημα..!
