Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Όταν σπούδαζα στην Αμερική και δούλευα ως σερβιτόρος, με την αφέλεια των 22 μου χρόνων πίστευα πως θα πάω στο Las Vegas και θα τινάξω την μπάνκα στον αέρα. Κάθισα λοιπόν σε ένα τραπέζι «μπλακ τζακ» και πράγματι κάποια στιγμή είχα βρεθεί να κερδίζω 6.500 δολάρια. Μόλις είχα αγοράσει ένα αυτοκίνητο για το οποίο έπρεπε να πληρώσω 8.000 δολάρια. Κανονικά θα έπρεπε να τα έχω μαζέψει και να έχω εξαφανιστεί. Έλα όμως που το επόμενο χαρτί ήταν …Άσσος! Οπότε και άκουσα τον φίλο μου ο οποίος στεκόταν λίγα βήματα πίσω μου να αναφωνεί: “No guts, No glory!”. Έσπρωξα μέσα με ενθουσιασμό και τα 6.500 δολάρια. Τα επόμενα χαρτιά που πήρα ήταν 2 και 10…
Το “No guts, No glory!” στο επίπεδο του τζόγου έχει συνήθως καταστροφικά αποτελέσματα. Η τύχη μιας χώρας δεν μπορεί να παίζεται στα ζάρια. Αντίθετα, το “No guts, No glory!” μπορεί να αποδειχθεί πολύ αποτελεσματικό αν στηρίζεται όχι στην τύχη, αλλά σε μια συμφωνημένη στρατηγική.
Ο Σαμαράς ανοίγοντας τη διαδικασία εκλογής Προέδρου θέλω να πιστεύω πως δεν ρίχνει απλά μια ζαριά.
Είμαι σίγουρος πως τους 180 δεν τους έχει αυτή τη στιγμή.
Αλλά το να συνέχιζε τις μάταιες διαπραγματεύσεις με την τρόικα θα του κόστιζε σε λίγο και τους 155. Άρα, στρατηγικά κάνει το σωστό καθώς αφήνει τα πάντα «στον αέρα» και στρέφεται στο κοινοβούλιο για να αναζητήσει μια νέα πλειοψηφία, την πλειοψηφία των 180, για να πάει παρακάτω. Ζορίζει έτσι όλο το πολιτικό σύστημα και θέτει κάθε βουλευτή μπροστά στην ευθύνη του να πάει η χώρα σε εκλογές υπό αυτές τις συνθήκες.
Εδώ είναι λοιπόν που ο Σαμαράς δείχνει… guts.
Αν στις 29 Δεκεμβρίου δεν συγκεντρωθεί ο αριθμός των 180 τότε το αργότερο ως τις 8 Φεβρουαρίου η χώρα θα πρέπει να πάει σε εκλογές. Ποιος είναι σίγουρος πως με βάση με τα εκλογικά ποσοστά από την κάλπη θα μπορεί να σχηματιστεί βιώσιμη κυβέρνηση; Τι θα συμβεί αν χρειαστεί να ξαναπάμε σε κάλπες όπως συνέβη το 2012; Αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε πως θα υπάρχει εξ αρχής ένας «αυτοδύναμος ΣΥΡΙΖΑ», τι θα προλάβει να κάνει μέσα σε ένα μήνα που θα λήγει η παράταση του μνημονίου και η χώρα θα βρεθεί σε «κενό αέρος»;
Η χώρα έχει πληρώσει πανάκριβα τα εκλογικά παιχνίδια των κομμάτων. Θα ήταν εθνικά αυτοκτονικό να πούμε «πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προετοιμαστεί για τις ασφυκτικές συνθήκες κάτω από τις οποίες θα βρεθεί. Βλέπει το «τυρί» αλλά κάνει πως δεν βλέπει τη «φάκα». Είναι άλλο πράγμα η διαπραγμάτευση για το «κούρεμα του χρέους» που είναι η στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ και είναι σωστή και είναι άλλο πράγμα το να μη μείνει η χώρα «στεγνή» από χρηματοδότηση, όταν μάλιστα θα τρέχουν υποχρεώσεις αποπληρωμής και η μη ανταπόκριση σε αυτές σημαίνει και επισήμως χρεωκοπία.
Είναι η ώρα που και ο Τσίπρας πρέπει να δείξει …guts.
Πρέπει να γίνει μέρος της Προεδρικής εκλογής αλλιώς τζογάρει επικίνδυνα με το πολιτικό μέλλον του, είτε στην περίπτωση που ο Σαμαράς βρει τους 180, είτε στην περίπτωση που κληθεί να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες απροετοίμαστος για τις ασφυκτικές συνθήκες που διαμορφώνονται.
Στη θέση του Τσίπρα θα ψήφιζα Πρόεδρο από την πρώτη ψηφοφορία, ξεπερνώντας έτσι τις 200 ψήφους ώστε να μη δοθεί κανένα πολιτικό πλεονέκτημα διεύρυνσης της κοινοβουλευτικής απήχησης της κυβέρνησης.
Εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα, απαιτείται πολιτική γενναιότητα απ’ όλες τις πλευρές. Τον τόνο ωστόσο πάντα τον δίνει ο πρωθυπουργός. Γνώμη μου λοιπόν είναι πως ο Σαμαράς θα πρέπει μέχρι τις 17 Δεκεμβρίου να ζητήσει από τον απερχόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη σύγκλιση συμβουλίου πολιτικών αρχηγών. Εκεί να εκθέσει το πώς έχουν τα πράγματα και να ζητήσει τη στήριξη όλων των δυνάμεων του λεγόμενου συνταγματικού τόξου για να εκλεγεί Πρόεδρος, να συμφωνηθεί και το όνομα ενδεχομένως, να σχηματιστεί εθνική διαπραγματευτική ομάδα που θα αναλάβει το κλείσιμο του υφιστάμενου προγράμματος και να συμφωνηθεί ως χρόνος διενέργειας των εθνικών εκλογών το φθινόπωρο του 2015.
Είναι το τελευταίο πράγμα που περιμένει από τους Έλληνες, η τρόικα. Αλλά στη διαπραγμάτευση, ο αιφνιδιασμός φέρνει πάντα αποτελέσματα. Φτάνει ο Σαμαράς κι ο Τσίπρας να τολμήσουν… στη στρατηγική και όχι στον … τζόγο.
ΥΓ1: Τα ονόματα που ακούγονται για υποψήφιοι Πρόεδροι της Δημοκρατίας δείχνουν πόσο φτωχή σκέψη έχει το πολιτικό σύστημα. Ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να προσωποποιεί την εθνική επιδίωξη που είναι η ανάκτηση της κυριαρχίας της. Υπό τέτοιες συνθήκες δεν πας με Σταύρο Δήμα…. Χίλιες φορές τη Λιάνα Κανέλλη! Αν μη τι άλλο, βάσει όλων των δημοσκοπήσεων είναι η δημοφιλέστερη πολιτικός στην Ελλάδα σήμερα.
ΥΓ2: Όταν θα πάψει η καραμέλα του «αυτά δεν γίνονται», θα έχουμε ελπίδα πως θα κάνουμε κάτι. Στην πολιτική, όλα γίνονται. Φτάνει να ξέρεις να τα κάνεις.
