Γράφει η Έλενα Κος*
Υπομονή είναι η λέξη που ακούω συχνότερα τελευταία. Την οργή και την άρνηση έχει διαδεχθεί η αποδοχή και μαζί με αυτήν η ..υπομονή! Οι άνθρωποι μαθαίνουν να υπομένουν. Ίδια ακριβώς αντιμετώπιση με τους ασθενείς που τους ανακοινώνεται ότι πάσχουν από καρκίνο. Ίσως είναι και αυτή μία νέα μορφή πάθησης, με τον ίδιο άγνωστο ορίζοντα εξεύρεσης της θεραπείας ίασης..
Ποιος ξέρει άραγε ποιας από τις δύο το φάρμακο θα βρεθεί πρώτο;
Γιατί, όμως, η συγκεκριμένη λέξη δεν ταιριάζει στους νέους;
Πρώτα απ´ όλα γιατί, ευτυχώς, οι νέοι άνθρωποι δεν συμβιβάζονται.
Πώς να συμβιβασθεί ο νέος στον κόσμο που τού έφτιαξαν οι μεγάλοι με ψέματα και υποσχέσεις; Να μην προσπαθήσει να τον ανατρέψει; Να τον φτιάξει από την αρχή;
Κι αντί γι αυτό, να αναγκάζεται να εκπατρισθεί για να ζήσει; Να αναζητά εργασία σε ξένη γη ακόμα και για δουλειές που η δική του χώρα, χρόνια πριν, ήταν πρωτοπόρα στην παραγωγή;
Να στέλνει χρήματα στους δικούς του γιατί απλά δεν υποφέρεται αυτή η αλητεία των δικηγορικών γραφείων που εργολαβικά έχουν αναλάβει με ανάθεση των ναών του χρήματος, των Τραπεζών, τον εκφοβισμό των δανειοληπτών που αδυνατούν να καταβάλουν τις δόσεις τους;
Φυσικά, ούτε λόγος για τα παιδιά των άλλων, των λίγων που καταχρεωμένοι με υπέρογκα δάνεια από την εποχή ήδη των χρυσών αγελάδων, δεν καταβάλλουν “μία” αλλά κανείς δεν τους ενοχλεί, αφού μαζί τα πίνουν με τους τραπεζίτες και τους γόνους τους στα νησιά των ανέμων με φόντο το απέραντο γαλάζιο.. Αρκεί μια ματιά στα κουτσομπολίστικα περιοδικά.. για του λόγου το αληθές!
Αλήθεια-παρένθεση εδώ – σκέφθηκε ο γνωστός τραπεζίτης αντί να ναυλώσει ειδικές πτήσεις για
τους επιφανείς, πλην σε καμία περίπτωση πτωχούς φίλους του, προκειμένου να τους φέρει στο νησί της μαστίχας συν γυναιξί και τέκνοις και να τους προσφέρει πλουσιοπάροχα γεύματα, να τους δείξει το μουσείο του σε ειδική προβολή, έστω, στο Μέγαρο βρε αδελφέ, να βάλουν και οι κυρίες τους τα καλά τους, να δειχτούν, και μετά να τους μοιράσει δωρεάν, για να το έχουν για πάντα, το cd της προβολής; Ξέρετε για πόσων ανήμπορων μηνιαίες δόσεις θα ισοφάριζε στην Τράπεζά του όλο αυτό το ξόδεμα; Ουαί τους αδικούντας ότι αδικηθήσονται σφόδρα! Το σφόδρα, καταδικό μου..
Υπάρχει όμως και συνέχεια στο θέμα μας για τον ξενιτεμένο νέο που υποχρεώνεται:
Να στερείται αγαπημένους, μυρωδιές, έθιμα και χρώματα, ακούσματα που τον συνόδευαν μια ζωή, αυτό που ονομάζουμε άυλο πολιτισμό, για να τα χάσει όλα μαζί μονομιάς και, το χειρότερο, βίαια!
Να αισθάνεται παρίας σε ένα σύστημα που ακόμα και στο ψυχορράγημά του – πρώτη φορά Αριστερά – υποθάλπει την αδικία. Στη θέση του κατεστημένου που γίνονται προσπάθειες να ξηλωθεί – καλώς ως εδώ – στήνονται νέα μαγαζιά που θα γίνουν κι αυτά κατεστημένο, ίσως πιο γρήγορα μάλιστα από τα παλιά, με τα δικά τους παιδιά..
Μετά υπάρχουν και τα άλλα παιδιά, εκείνα που δεν θα μείνουν ποτέ χωρίς δουλειά! Είναι τα ελέω συγγένειας παιδιά των πολιτικών, εσχάτως δε όχι μόνο των αστικών των κομμάτων ,που κληρονομούν την επί γης κληρονομία των πατέρων έως και προπατόρων τους! Γιατί ποιος θα ήξερε τον Χρίστο, την Όλγα, τον Μίλτο κ.ο.κ, αν δεν είχαν το DNA στη φλέβα που τους άνοιξε την πόρτα του παραδείσου; Σίγουρη δουλειά, με όλα πληρωμένα και καλές άκρες σε περίπτωση μικρού μόνο διαλείμματος, ατυχήματος για μερικούς, μη εκλογής.
Για την αξιοσύνη τους, ούτε λόγος, ποτέ δεν ετέθη ζήτημα. Το μαλλί να είναι στη θέση του, η γόβα σωστή και το ντεκολτέ ως εκεί που να δείχνει αλλά να μην είναι χυδαίο..
Απ´όλα όμως πιο πικρό, εγκληματικό θα έλεγα, είναι να αναγκάζεις κάποιον να μην ονειρεύεται. Έχω ακούσει στο σπίτι μου ότι ακόμα και στα κρατητήρια και τις φυλακές της χούντας οι νέοι συνέχιζαν να ονειρεύονται κι ας ήταν μέσα σε ανήλιαγα δωμάτια χωρίς νερό και φαγητό. Το όνειρο είναι που τους κράτησε και άντεξαν. Δεν είχε απαγορευθεί από τους στρατοκράτες… Το έκλεψαν όμως οι δημοκράτες! Τελικά, ακόμα και με κίνδυνο να παρεξηγηθώ,τώρα καταλαβαίνω γιατί ο Πλάτων χαρακτήριζε ως πιο επικίνδυνο πολίτευμα τη δημοκρατία..
Δεν σας συστήθηκα, όμως, και γράφω για πρώτη φορά. Αν σας αρέσω, μάλιστα, υπόσχομαι να σας κρατώ συντροφιά συχνά. Με λένε Έλενα και είμαι ..νέα ! Μπορώ ακόμα να ονειρεύομαι – πολύ σημαντικό – και το παλεύω για να κρατηθώ στον τόπο μου. Δεν μου είναι ευχάριστο να με χαρτζιλικώνουν οι δικοί μου, αλλά σε έναν βαθμό για να απαλύνω τις ενοχές μου σκέφτομαι το μέγεθος του ωκεάνιου χρέους που φόρτωσαν στις πλάτες της γενιάς μου και πόσων ακόμα γενεών παιδιών των παιδιών μας. Συγνώμη μπαμπά και μαμά, ήμουν καλό παιδί, ανήκω στη γενιά της Σαββοπούλειας “σας γαμώ τα Λύκεια”. Παρόλα αυτά δεν σας τα γ…, ούτε χρειάστηκε να χάσετε τον ύπνο σας για να με βγάλετε από κάποιο αστυνομικό τμήμα για διατάραξη της δημόσιας τάξης και ησυχίας. Έχω όμως χάσει τον δικό μου κι αρνούμαι να πάρω χάπια για να τον ξαναβρώ..
Θα ερωτεύομαι και θα ονειρεύομαι. Αυτό θα κάνω!
ΥΓ: Αγνοούσα την ύπαρξη της Αγίας Υπομονής, η οποία μάλιστα υπάρχει στο επίσημο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας. Γιορτάζεται στις 13 Μαρτίου κανονικά, γιατί εκτάκτως ο ελληνικός λαός την τιμά κάθε μέρα. Εμένα η λέξη μου είχε εντυπωθεί, χρόνια τώρα, με τον στίχο του Τάσου Λειβαδίτη ως απάντηση στην ερώτηση “Τί επαγγέλεσθε;”, “Υπομονή, ρε παλιοτόμαρα, δεν σας αρκεί;”. Λέτε τελικά να μην υπάρχουν οι χιλιάδες άνεργοι στη χώρα μας; Να παρεξηγήσαμε τους αριθμούς με τόσους ανάμεσά μας να συστήνουν… υπομονή;
*Η Ελενα Κος είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Suffolk της Βοστώνης με σπουδές στην επικοινωνία, τη δημοσιογραφία, τις δημόσιες σχέσεις και το θέατρο.
