Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Λαμβάνουν χώρα αλλεπάλληλες συσκέψεις κρυφής με τους εταίρους, για το μείζον ελληνικό πρόβλημα του χρέους, ωστόσο είναι εμφανές ότι βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή ενός δύσκολου και πολυπαραμετρικού πολιτικού μαραθωνίου. Αφενός μεν η ευκινησία της ελληνικής πλευράς με καλά διπλωματικά ανακλαστικά, αλλά και αποφασιστικότητα, αφετέρου δε η πιεστική συμπεριφορά της Γερμανίας για απόκριση σε ασφυκτικά χρονικά πλαίσια, εν παραλλήλω με την κατανόηση και την αυστηρή διάθεση άλλων χωρών για το ελληνικό πρόβλημα, καταδεικνύουν ένα δυναμικά μεταλλασσόμενο πλέγμα θέσεων, μέσα απο το οποίο η κάθε πλευρά επιχειρεί να βγεί «νικητής».
Κεντρικό στοιχείο της διαπραγμάτευσης, είναι η καταλυτική απόφαση του ελληνικού λαού μέσω των πρόσφατων εθνικών εκλογών, για αλλαγή της υφιστάμενης ολέθριας υφεσιακής μνημονιακής πολιτικής. Η Γερμανία διατείνεται ότι άλλαξε μόνο η διακυβέρνηση της Ελλάδος και όχι η Ευρώπη. Ωστόσο το επιχείρημα αυτό είναι ψευδεπίγραφο, διότι είναι εμφανές ότι οι ελληνικές εκλογές είναι καταλύτης για την σταδιακή διαφοροποίηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Πρός αυτή την κατεύθυνση εξάλλου κινείται και η αυστηρή υπόμνηση του αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα, ότι ενδεχόμενη ρήξη της Ευρωζώνης με την Ελλάδα, θα προξενήσει συντριπτικό ρήγμα στην Ευρωπαϊκή, αλλά και την παγκόσμια οικονομία. Και για τούτο βεβαίως η Άνγκελα Μέρκελ, επισκέπτεται τις επόμενες μέρες την Αμερική.
Σ΄ αυτό τον πόλεμο χαρακωμάτων χρησιμοποιούνται πλήθος τεχνικών φόβου και δέους, για να πειθαναγκαστεί σε μια βεβιασμένη απόφαση συναίνεσης, το αδύνατο μέρος η Ελλάδα. Οι Γερμανοί αλαζονικά παραβλέπουν το αποτέλεσμα που παρήγαν οι πρόσφατες ελληνικές εκλογές. Και με κυνική ερμηνεία του σημερινού πολιτικού status, θεωρούν ότι ταυτίζεται η συνέχεια του ελληνικού κράτους, με τις ακολουθησείσες θανατηφόρες πολιτικές λιτότητας απο την προηγούμενη κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου. Εν τοις πράγμασι έτσι, αμφισβη-τούν το απαράγραπτο δικαίωμα του ελληνικού λαού, να αποφασίσει μόνος του για τις κρίσιμες εθνικές του πολιτικές που θα επιλέξει. Μιλάμε δηλαδή για μια πλήρως αυταρχική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά των Γερμανών, απέναντι στις πολιτικές διαθέσεις του ελληνικού λαού, που πρώτα και πάνω απο όλα, προσβάλλει ευθέως την έννοια της Ένωσης ως συνασπισμού αμοιβαίας συνεργασίας και όχι ως συνασπισμού υποτέλειας.
Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης για να μπορέσει να «λειτουργήσει», οφείλει να έχει πρωτίστως πολιτικά χαρακτηριστικά και όχι τεχνικά. Το Eurogroup πρέπει με πολιτικά κριτήρια να λάβει απόφαση για την Ελλάδα. Πρός αυτή την κατεύθυνση εξάλλου κινείται και η απρόσμενη πίεση πρός την χώρα μας του Μάριο Ντράγκι, αλλά και η παραίνεσή του στους υπόλοιπους ευρωπαίους, να εξευρεθεί λύση στο Eurogroup. Πρό της αναμενόμενης καθοριστικής σύγκλισης του Eurogroup στις 11 Φεβρουαρίου, οι πιέσεις αυτές πρός την Ελλάδα θα ενταθούν στο έπακρο, προκειμένου η ελληνική πλευρά να αποκαλύψει τους στόχους της και να δεσμευτεί για το νέο πρόγραμμα, αφού απορρίπτει κάθετα το μνημόνιο και την επαγόμενη απο αυτό 6-η αξιολόγηση.
Τα συμπεράσματα του Eurogroup, θα αποτιμηθούν με αυστηρά κριτήρια πρωτίστως απο τον ελληνικό λαό, αλλά βεβαίως και απο τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Η ελληνική πλευρά με σταθερά βήματα και μέθοδο, ανιχνεύει το «πολιτικό έδαφος» πάνω στο οποίο καλείται να διαπραγματευτεί και αντιστοίχως διαμορφώνει τις γραμμές αμυνάς της, πάντα όμως γύρω απο την αδήριτη απόφαση του ελληνικού λαού, να σπάσει τα εθνοκτόνα δεσμά της λιτότητας. Καλόν θα είναι και για τα δυό μέρη, να αποπερατωθεί σύντομα η διαπραγμάτευ-ση και να ξεκινήσει τάχιστα στην Ελλάδα το γιγάντιο έργο της ανασυγκρότησης, στο νέο πλέον πολιτικό πλαίσιο με τους εταίρους. Αλλά βεβαίως επιβάλλεται να επικρατήσει κλίμα σύνεσης και αμοιβαίας κατανόησης και όχι αντιδραστικές συμπεριφορές τελεσιγράφων. Μακρά παράταση του ελληνικού προβλήματος, μεσούντων και άλλων σοβαρών διεθνοπολι-τικών εκκρεμοτήτων, μπορεί να λειτουργήσει ως παράγοντας αποσταθεροποίησης.
Η δύναμη της ελληνικής κυβέρνησης υπο τον ΣΥΡΙΖΑ και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», εδράζεται στο αντικειμενικό δεδομένο, ότι το χρέος είναι μη βιώσιμο και συνεπώς δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να εξοφληθεί, αν δεν υποστεί σοβαρότατη μείωση. Τυχόν παραμονή του χρέους στην σημερινή του αδιέξοδη μορφή, θα λειτουργήσει ως παράμετρος αποσταθεροποίησης τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την Ευρώπη. Αν δεν εφαρμοστούν μέθοδοι απομείωσης του χρέους και δεν γίνουν παράλληλα ισχυρές αναπτυξιακές ενέσεις στην ελληνική οικονομία για να επανεκκινήσει δυναμικά, τότε η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να βγεί στις αγορές και θα βυθίζεται διαρκώς στο σπυράλ θανάτου που ευρίσκεται σήμερα, μέχρι της πλήρους καταρρεύσεώς της. Αλλά αυτό θα επηρεάσει οδυνηρά την Ένωση και την παγκόσμια κατ΄επέκταση οικονομία.
Η αντιδραστική συμπεριφορά του Αντώνη Σαμαρά απέναντι στην καθοριστική για το μέλλον της χώρας διαπραγμάτευση, υποδηλώνει τα αβυσσαλέα πολιτικά σύνδρομα μικρότητας που ταλανίζουν τον πρόεδρο της «Νέας Δημοκρατίας», αλλά και την βαθιά κρίση πολιτικής ταυτότητας, στην οποία έχει οδηγήσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την ίδια ώρα ωστόσο που ο Αντώνης Σαμαράς βυθίζεται στην κρίση εσωστρέφειάς του, πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, προερχόμενα ακόμα και απο την ίδια την «Νέα Δημοκρατία» αποθέτουν τις ελπίδες τους στην μεγάλη προσπάθειά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για να επιτύχει η διαπραγμάτευση και να εξέλθει ο ελληνικός λαός απο το θανατηφό-ρο τέλμα της ύφεσης. Ωστόσο μετά το πέρας των προγραμματικών δηλώσεων, η κυβέρνηση οφείλει άμεσα να αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, που υπέστησαν συντριβή απο τις υφεσιακές πολιτικές λιτότητας.
*Ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π., Α΄Αναπληρωματικός Βουλευτής των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» στην Α΄Αθηνών.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
