Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαλεξιάδης,
Καρδιοχειρουργός PhD
Εκτός από το πολιτικό φάσμα που έχει ως αρχή και θεμέλιο λίθο του τις θεωρίες συνωμοσίας και τους ανεδαφικούς αλυτρωτισμούς, υπάρχουν και οι πολιτικές δυνάμεις εκείνες που εξαιτίας των περιστάσεων έχουν καρπωθεί την «λογική», έχουν απολυταρχικά σφετερισθεί την «ορθότητα» και αξιώνουν μονοπώλια δημοκρατίας. Θεωρούν τους εαυτούς τους θιασώτες και φωστήρες του δημοκρατικού πνεύματος, φυσικά κατά το δοκούν και με το στανιό.
Η δημοκρατία των «ημέτερων» αποκλείει εκτός κλίκας οποιονδήποτε εκφράσει αντίθετη άποψη, ακόμα και αν αυτή είναι εξόχως δημοκρατική. Από τις περσόνες του Facebook που ανήκουν στον χώρο του ανύπαρκτου πολιτικά φιλελεύθερου κέντρου, της ΔΗ.ΜΑΡ, της ΕΛΙΑΣ και του αμετανόητα εγωκεντρικού ΠΑΣΟΚ μέχρι την απτή πολιτική πραγματικότητα, αυτή η νοοτροπία διατρέχει κάθετα όλους τους ευαγγελιστές της.
«Απαγορεύεται από το Σύνταγμα δημοψήφισμα που αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα». Είναι η νέα καραμέλα όλων των σοσιαλφιλελευθέρων που ξαφνικά μετατράπηκαν ξανά όλοι σε συνταγματολόγους μετά από «Μπαλτακολόγους» και «Ουκρανολόγους». Αρνούνται πεισματικά όλοι οι συνεχιστές του διαφωτισμού και των ελευθεριών να βγουν έξω από το καβούκι τους και να πετάξουν τις ψευτοδημοκρατικές τους παρωπίδες, υπερασπιζόμενοι δήθεν, τα δικαιώματα των μεταναστών στην ανεξιθρησκεία και την πίστη.
Ποιος τους εμπόδισε να πιστέψουν και να λατρέψουν τον θεό τους; Ποιος τους δίωξε για αυτό; Ποιος τους το απαγόρευσε;
Και όσο συνεχίζουμε τα ερωτήματα πληθαίνουν. Το ουσιαστικότερο ερώτημα προς τους πολέμιους της ιδέας του δημοψηφίσματος για το Τζαμί είναι ένα: Αφού πιστεύετε τόσο πολύ στην Δημοκρατία, γιατί δεν την αφήνετε μέσω της υψίστης διαδικασίας της να ετυμηγορήσει; Τί φοβάστε; Ο φιλελεύθερος John Locke δίδαξε πως στην δημοκρατία δεν υπάρχουν ούτε νομοτέλειες, ούτε αυτονόητα δεδομένα, ούτε taboo. Η δημοκρατία, δίδασκε, είναι σαν τον άνθρωπο: Γεννιέται tampula rasa και οφείλει να εξελίσσεται και να επιβεβαιώνεται καθημερινά. Αφού λοιπόν όλοι εκείνοι οι φωστήρες της δημοκρατίας πιστεύουν τόσο πολύ σε αυτή γιατί δεν αφήνουν τους πολίτες να αποφασίσουν για την τύχη της πόλης τους;
Ας θυμηθούμε βέβαια πως οι ίδιοι ήταν εκείνοι που πετούσαν την σκούφια τους για την Καμίνεια και δήθεν φιλελεύθερη εκδοχή των τοπικών δημοψηφισμάτων. Δημοψήφισμα για την αστική ανάπλαση, για τους κάδους, για τους παιδικούς σταθμούς, όλα εκείνα τα πεδία χαμηλής πολιτικής δηλαδή που προσδίδουν στον εκφραστή της ιδέας την ασφάλεια της απήχησης μέσω της αδράνειας και της ατολμίας. Είναι βολική η δημοφιλία της ατολμίας και της μετριοπάθειας.
Φυσικά, το ζήτημα έχει μια πολύ ουσιωδέστερη πτυχή, πέραν από την στενόμυαλη νομική και μερικές φορές νομικίστικη. Πρόκειται για την πολιτική πραγματικότητα και την διαχείρισή της. Όλοι οι προαναφερόμενοι στην δολοφονία του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα από τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής ήταν –δικαιολογημένα- στα κάγκελα και κατηγορούσαν την κυβέρνηση για ατολμία. Όταν οι χρυσαυγίτες χτυπούσαν μέχρι θανάτου αθώους μετανάστες, ήταν πάλι στα κάγκελα γιατί η πολιτεία και ο δήμος δεν έκαναν τίποτα. Ξέρουν μόνο να φωνάζουν δίχως να κατανοούν την ρίζα του προβλήματος. Εάν δημιουργηθεί Τζαμί σε οποιοδήποτε σημείο της Αθήνας, θα υπάρξει αυτόματη γκετοποίησή της. Θα παραδοθεί σαν τον Άγιο Παντελεήμονα στα χέρια ακροδεξιών εγκληματιών και θα θρηνήσουμε νέα θύματα. Οι ντεμέκ δημοκράτες όμως που θα έχουν επιτρέψει επικαλούμενοι σοφιστείες την ύπαρξη ενός τέτοιου Τζαμιού στην Αθήνα, πάλι θα είναι στα κάγκελα αποτινάζοντας φυσικά από πάνω τους κάθε ηθική ευθύνη για την επιλογή αυτή. Εκείνοι που θα έχουν δώσει νομιμοποιητική βάση στα έκτροπα της ακροδεξιάς, θα είναι εκείνοι που ξανά θα κατηγορούν τον δήμο και την κυβέρνηση για αδράνεια. Αυτό στην πολιτική αργκό λέγεται «Τζάμπα μαγκιά».
Και η απάντηση στον αντίλογο «Μα θα φοβηθούμε την Χρυσή Αυγή;» είναι ο εξής: Να την πολεμήσουμε με όση περισσότερη δημοκρατία μπορούμε. Και η επιτομή της δημοκρατίας είναι το δημοψήφισμα.
