Γράφοντας χθες το πρωί πως «έρχεται ο Τσίπρας» δέχθηκα δυο – τρία απανωτά τηλέφωνα από φίλους που δραστηριοποιούνται σε διαφορετικούς χώρους και με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες. Στις αντιδράσεις τους ωστόσο είχαν ως κοινό παρανομαστή το «είσαι υπερβολικός». Οι ώρες που ακολούθησαν, είμαι βέβαιος πως τους έκαναν να ξανασκεφθούν σοβαρά αν είμαι εγώ ο υπερβολικός ή αν ζούμε σε μια χώρα υπερ…. βολική.
Σας βεβαιώνω πως εδώ στο Παρίσι ουδείς ασχολήθηκε με τη συνέντευξη του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ στην Όλγα Τρέμη και στο Mega. Οπότε μπορούμε να μιλάμε για μια «διεθνή αποκλειστικότητα» εσωτερικής κατανάλωσης. Άλλωστε όλο το στήσιμο της συνέντευξης ήταν πολύ «ελληνικό».
Σήμερα βρίσκομαι στο Παρίσι, προσκεκλημένος ως ομιλητής στο TEDx La Defense που έχει θέμα «ανθρωπισμός και κέρδη». Σήμερα περισσότερο από ποτέ γίνεται όλο και πιο καθαρό πως η οικονομική ανάπτυξη μπορεί και πρέπει να συνδέεται με την κοινωνική ανάπτυξη, την ηθική ανάπτυξη, την προσωπική ανάπτυξη κάθε ατόμου.
Οι φαντασιώσεις είναι δικαίωμα του καθενός αρκεί να τις κρατάει για τον εαυτό του και να μην μπαίνει στον πειρασμό να τις εφαρμόσει σε βάρος των άλλων. Το σημειώνω αυτό με αφορμή το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με τη δημοσκοπική φόρα που έχει πάρει ανακάλυψε την αγαπημένη συνταγή πολιτικαντισμού όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου: «Πάρε κόσμε».
Η οικονομία αντιπαθεί τη στασιμότητα, τα ίδια και τα ίδια. Ακριβώς αυτό ανέδειξε το 1992 ο Μπίλ Κλίντον με την περίφημη φράση του “It’s the economy, stupid” κερδίζοντας τον πατέρα Μπους.Η μονολιθικότητα, ο δογματισμός και η άρνηση της πραγματικότητας είναι το χειρότερο κοκτέιλ, τουλάχιστον για όσους θέλουν να κάνουν μπίζνες.
Μόλις επέστρεψα από την αμερικανική πρεσβεία όπου πήγα για να ανανεώσω το αμερικανικό διαβατήριό μου. Όχι, δεν σκοπεύω να φύγω , απλά δεν μου αρέσει να αφήνω γραφειοκρατικές εκκρεμότητες. Επιστρέφοντας με τα πόδια στο γραφείο μου καθώς δεν είναι πολύ μακριά, είχα μια αισιόδοξη διάθεση.
Όταν βρέθηκα στο Μόναχο πριν από μερικές ημέρες για τον τελικό του Champions League δοκίμασα μια οδυνηρή έκπληξη στο αεροδρόμιο. Τίποτε δεν ήταν όπως παλιά και δεν εννοώ τις υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις του αεροδρομίου αλλά το πώς γίνεται πλέον δεκτός σε αυτή την χώρα ένας Έλληνας. Η συμπεριφορά των Γερμανών είναι από απαξιωτική έως και ρατσιστική.
Ανεβάζω με αυτό το post ένα βίντεο της δεκαετίας του 50 που κατά τη γνώμη μου έπρεπε να είναι το προεκλογικό σποτ ενός πραγματικά έξυπνου κόμματος στη σημερινή Ελλάδα, το οποίο θα είχε ως μήνυμα: «Μην μας αναγκάσετε, φίλοι Γερμανοί, να σας τιμωρήσουμε και πάλι τόσο σκληρά!». Δυστυχώς, δεν υπάρχουν έξυπνα κόμματα στην Ελλάδα.
Χθες βρέθηκα μπροστά σε μια πολύ δύσκολη θέση. Ήμουν στην κάμερα συνεργείου βρετανικού τηλεοπτικού δικτύου και δεχόμουν με καταιγιστικό τρόπο την ίδια και την ίδια ερώτηση: «Θα βγει η Ελλάδα από το ευρώ;».
Μια σύντομη ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος, καθώς και του πολιτικού σκηνικού που διαμορφώνεται την επομένη των εκλογών έκανε για το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο επικοινωνιολόγος και διευθύνων σύμβουλος της Spin Communications, Σπύρος Ριζόπουλος. Δείτε το βίντεο του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων.
Το ζήτημα που θέτει ο τίτλος, είναι πραγματικό και πολύ κρίσιμο. Διότι ενώ οι πάντες ορκίζονται στο όνομα της ανάπτυξης, εντούτοις σχεδόν τίποτα δεν πιστοποιεί αυτή τη βούληση στην πράξη. Όμως την ανάπτυξη δεν θα τη φέρουν τα μεγάλα λόγια αλλά τα μεγάλα έργα. Κι εκεί τα πράγματα είναι επιεικώς απογοητευτικά.
Το σοβαρό έλλειμμα πολιτικού management στην Ελλάδα, ο κίνδυνος να βρεθεί η χώρα σε ένα πολιτικό Μεσαίωνα, το λάθος του να αναζητούμε εκλογικές ιαχές μέσα σε κλίμα οικονομικής και πολιτικής κρίσης και η επιτακτική ανάγκη το μέλλον της χώρας να στηθεί σε ρεαλιστικούς άξονες, είναι μερικές από τις θέσεις που ανάπτυξε χθες 13/3/2012, ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Spin Communications, Σπύρος Ριζόπουλος, σε συνέντευξή του στην εκπομπή Συμβαίνει Τώρα του Γιώργου Κουμιώτη στο Marconi Radio 96,1 FM.
Η συμφωνία έκλεισε και… «σωθήκαμε». Οι ευρωπαίοι εταίροι θα μας χρηματοδοτήσουν με ένα πακέτο 130 δις. Ευρώ, κουρεύεται κατά πενήντα και κάτι το χρέος μας και ζούμε πλέον με την ελπίδα πως το 2020 το χρέος της χώρας θα είναι κοντά στο 120% του ΑΕΠ.
