Μέχρι και επιστολή έστειλε ο πρωθυπουργός στους υπουργούς του και ξεκινάει ταυτόχρονα «τετ α τετ» συναντήσεις μαζί τους, επιδιώκοντας να τους κρατήσει σε μεταρρυθμιστική εγρήγορση. Τα σημάδια της ατολμίας και της αδράνειας ήδη κάνουν την εμφάνισή τους και ο Αντώνης Σαμαράς χτύπησε το «πρώτο καμπανάκι».
Πέντε μέρες πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, όταν στατιστικά φαινόταν ακόμη πως ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έδιναν μάχη για…
Έχετε δώσει ποτέ ραντεβού με Πασόκο; Αν ναι, ξέρετε πως δεν έρχεται ποτέ στην ώρα του. Είναι αυτό που έχει κωδικοποιηθεί ως «ώρα ΠΑΣΟΚ». Όταν το ραντεβού όμως είναι με τη σωτηρία της χώρας, τότε τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται επικίνδυνα.
Διάβασα κάποια σχόλια φίλων αναγνωστών και διέκρινα πίσω από τις γραμμές τη χρήση του όρου «Δυναμικό Κέντρο» ως προπομπού μιας πολιτικής κίνησης. Σπεύδω λοιπόν σήμερα να δείξω πως η χρήση του ίδιου όρου μπορεί να αφορά και κάτι πολύ ευρύτερο και πολύ ουσιαστικότερο, με πραγματική και άμεση προστιθέμενη αξία για μια κοινωνία σε κρίση.
Διάβασα χθες με προσοχή το κεντρικό άρθρο του «Βήματος» το οποίο υπογράφει ο εκδότης του Σταύρος Ψυχάρης και το οποίο κατέληγε ως εξής: «Ο φορέας της Δηµοκρατικής Παρατάξεως είναι το ΠαΣοΚ, ως Κιβωτός έστω όπου φυλάσσονται οι πολιτικές παρακαταθήκες του Κέντρου – από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ως την εποχή µας. Η ψήφος στο ΠαΣοΚ δεν είναι ψήφος ντροπής, αλλά ψήφος ελπίδας.
Το προφίλ που καλλιέργησαν προεκλογικά οι επικεφαλής της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, σκιαγράφησε ο επικοινωνιολόγος και διευθύνων σύμβουλος της Spin Communications, Σπύρος Ριζόπουλος σε συνέντευξη που παραχώρησε στο πρακτορείο ειδήσεων Associated Press. Διαβάστε ποιες είναι οι επικοινωνιακές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στη διαχείριση της εικόνα τους.
Βλέποντας ποσοστά δημοσκοπήσεων που εσείς δεν βλέπετε και ακούγοντας τη ρητορική της ασυνεννοησίας μεταξύ των δύο μεγάλων- τουλάχιστον μέχρι τις 6 Μαΐου – κομμάτων, αρχίζω να σχηματίζω την πεποίθηση πως το αστικό πολιτικό σύστημα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε το κυβερνητικό σχήμα της «επόμενης μέρας» να έχει ισχυρή δόση Αριστεράς και μάλιστα της straight Αριστεράς και όχι της «ροζουλί» φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας.
Η ψήφος είναι μυστική αλλά στην κοινότητα των blogs μπορούμε να είμαστε και πιο χαλαροί. Το 2004 και το 2007 ψήφισα τον Κώστα Καραμανλή. Απογοητεύτηκα. Το 2009 ψήφισα τον Γιώργο Παπανδρέου κι απογοητεύτηκα διπλά. Συνήθως αποφασίζω την Παρασκευή πριν από τις κάλπες. Εφέτος δεν χρειάστηκε να περιμένω τόσο αφού είδα το διαφημιστικό σποτάκι του Βενιζέλου. Τότε αποφάσισα πως σίγουρα δεν θα ψηφίσω Βενιζέλο.
Διάβαζα στο “iefimerida’ πως ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ μοντάρει «ομάδα κρούσης», με τα στελέχη εκείνα που θα λάβουν θέσεις στα «παράθυρα» των ειδήσεων και στις καρέκλες των πάνελ και θυμήθηκα μια παλιά ασπρόμαυρη ταινία του Γκιωνάκη (προδίδω την ηλικία μου έτσι).
Ο Γκιωνάκης είναι στημένος κάτω από μια λάμπα του δρόμου και φαίνεται πως κάτι ψάχνει. Αστυφύλακας της εποχής που κάνει πεζή περιπολία, με το αυταρχικό ύφος της εποχής, τον ρωτάει:
Στην πολιτική, όλα παίζονται μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αλλά σε μια προεκλογική καμπάνια, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Φοβάμαι ότι ο νέος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος έκανε μια πολύ κακή αρχή. Επέλεξε κάτω από τη φωτογραφία του αντί συνθήματος να θέσει το ερώτημα “γίνεται;”.
“Ναι, γίνεται” απαντά ο ίδιος, θέλοντας προφανώς να πείσει τους ψηφοφόρους ότι λέει την αλήθεια. Ας δούμε λοιπόν με το μάτι ενός τεχνοκράτη της επικοινωνίας , αν αυτό μπορεί να καταστεί δυνατό.
