Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Το τελευταίο χρονικό διάστημα ένα από τα κυρίαρχα πολιτικά ζητήματα στην χώρα είναι η ψήφος των Ελλήνων που διαμένουν στο εξωτερικό. Είναι προφανές ότι η συζήτηση γίνεται κυρίως για όσους διαμένουν στις ΗΠΑ και στη Γερμανία.
Τη στιγμή που έχει βγει από τη συζήτηση το θέμα της επιστολικής ψήφου το θέμα πλέον δεν έχει καμία αξία και ουσία συζήτησης.
Ασχέτως όμως από αυτό και παρά το γεγονός ότι δεν μπορώ να μιλήσω εξ ονόματος όλων των ομογενών, γνωρίζω πάρα πολύ καλά την ελληνική παρουσία στις ΗΠΑ.
Στις ΗΠΑ λοιπόν οι ομογενείς χωρίζονται σε τρεις διαφορετικές ομάδες:
Στους Έλληνες που εργάζονται στην Αμερική και αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες της Αμερικής και όχι ως ομογενείς.
Σε εκείνους οι οποίοι επί δεκαετίες ζουν εκεί σε ένα παράλληλο σύμπαν. Από τους Έλληνες της Αστόρια και τους εστιάτορες έως εκείνους που ναι μεν αναπτύχθηκαν οικονομικά αλλά δεν εντάχθηκαν ποτέ στην πραγματική αμερικανική κοινωνία.
Και σε εκείνους που είναι καθαρά Αμερικανοί πολίτες αλλά εμείς κάνουμε το λάθος να τους προσδιορίζουμε ως Έλληνες δεύτερης, τρίτης ή τέταρτης γενιάς, ενώ η σχέση τους με την πατρίδα είναι εξαιρετικά χαλαρή όσο περνούν οι γενιές.
Από εκεί και πέρα σε ότι αφορά τα νέα μεταναστευτικά κύματα της κρίσης, αυτοί δεν έχουν καμία νοσταλγία. Εάν θέλουν μπαίνουν στο αεροπλάνο και έρχονται να ψηφίσουν.
Εδώ λοιπόν, συμβαίνει το εξής και πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε.
Η χρησιμότητα των ανθρώπων αυτών, εκεί που βρίσκονται δεν συνίσταται στο να προσδιορίζονται ως Έλληνες πολίτες που ψηφίζουν εδώ στην Ελλάδα αλλά στο να κάνουν αυτό που έκανε η Κιμ Καρντάσιαν για την πατρίδα καταγωγής της, την Αρμενία. Με τη δική της κινητοποίηση, πρωτοστάτησε στην ψήφιση του νομοσχεδίου για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Γιατί είναι διαφορετικό να παριστάνεις τον Έλληνα στην Αμερική και διαφορετικό το να είσαι Αμερικανός πολίτης που υποστηρίζεις τη χώρα της καταγωγής σου.
Η Κιμ Καρντάσιαν είναι γεννημένη στις ΗΠΑ και είναι Αμερικανίδα υπήκοος. Ως τέτοια και όχι ως Αρμένισσα βοήθησε την πατρίδα της, γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα.
Και αυτό είναι στο οποίο όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αποτύχει παταγωδώς και αποτυγχάνει και η σημερινή.
Όλη αυτή η συζήτηση που διεξάγεται αυτή τη στιγμή κινείται από ένα συνδυασμό άρρωστης νοσταλγίας και από κάποιους όπως ο υπουργός Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος που πιστεύουν -λόγω της σοβιετικής τους αντίληψης περί ψήφου- ότι όλα αυτά μπορούν να κωδικοποιηθούν σε σταυρούς. Αλλά δεν θα οδηγήσουν πουθενά επί της ουσίας καθώς όλη αυτή η προσπάθεια θα αποτύχει και θα έχει ελάχιστη ανταπόκριση.
Ένας ακόμη παράγοντας που εμπλέκεται ενεργά στην όλη συζήτηση είναι ο υφυπουργός Εξωτερικών Αντώνης Διαματάρης τον οποίο ορισμένοι αντιμετωπίζουν ως έναν πυλώνα του ελληνισμού της Νέας Υόρκης που εκδίδει τον Εθνικό Κήρυκα ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι ένας ιδιότυπος εκδότης εφημερίδας ο οποίος δεν κατάφερε να ενταχθεί ποτέ στις ΗΠΑ αλλά απλώς έχτισε ένα όνομα με πυλώνα τη σχέση του με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και την προσπάθεια του να απολαμβάνει την εύνοια του εκάστοτε αρχιεπισκόπου Αμερικής. Συνεπώς έχουν συμβάλει στη στρέβλωση της ανάγκης και τα προσωπικά απωθημένα του καθενός. Τον εκτιμώ ως εκδότη, διαφωνώ μαζί του ως Υφυπουργό Εξωτερικών.
Προσωπικά λοιπόν θα ήθελα αντί να δημιουργούμε ένα ολόκληρο ζήτημα βασισμένοι είτε σε ένα μακιαβελισμό είτε σε ένα συναισθηματικό ζήτημα να αντιληφθούμε ότι η χρησιμότητα των ομογενών στην Αμερική είναι να είναι δυνατοί στην Αμερική.
Και αυτό τον δρόμο τον έδειξε η Κιμ Καρντάσιαν.
Στην Ελλάδα μας αρέσει να δημιουργούμε μύθους. Η σημερινή συζήτηση εδράζεται μεταξύ του μύθου της δύναμης του ελληνοαμερικανικού λόμπι, των Ελλήνων της διασποράς, της ελληνικής ομογένειας και της ανάγκης της σοβιετικής μετατροπής των ψήφων των κατοίκων του εξωτερικού σε ψήφους για την σημερινή κυβέρνηση που προσπαθεί να ισοσταθμίσει τις ελληνοποιήσεις των προσφύγων και των ρομά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Προκρίθηκε λοιπόν ένας άχρηστος νόμος. Και ας μην προσπαθήσουν να μας πουν ότι έγινε μια διακομματική συζήτηση, γιατί ήταν μια άχρηστη συζήτηση επιπέδου καφενείου καθώς όλοι γνώριζαν ότι δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά.
Επιτέλους ας σοβαρευτούμε.
ΥΓ. 1 Στην Αμερική η αλλαγή του εκλογικού σώματος έχει συγκεκριμένη ορολογία και λέγεται gerrymandering. Και γίνεται συγκροτημένα με αλλαγή των εκλογικών περιφερειών ανάλογα με τη δύναμη των κομμάτων στο Κογκρέσο.
ΥΓ. 2 Αυτό που γίνεται στην Ήπειρο με τις ελληνοποιήσεις Αλβανών μου θυμίζει τη στρατηγική βουλευτών νότιων πολιτειών των ΗΠΑ που αμερικανοποιούν σωρηδόν Μεξικανούς για να εξασφαλίζουν ψήφους.
ΥΓ. 3 Εάν πραγματικά θέλαμε να διαφυλάξουμε την εθνική ταυτότητα της χώρας αυτό το οποίο όφειλε να κάνει ο κ. Θεοδωρικάκος σε συνεργασία με τον υπουργό Δικαιοσύνης είναι να εξετάσει όλες τις ελληνοποιήσεις των Αλβανών που έγιναν στην Ήπειρο για να εξυπηρετηθεί η ανάγκη διαστρέβλωσης του εκλογικού σώματος της Ηπείρου ώστε να διασφαλίζεται η διαπλοκή συγκεκριμένων βουλευτών και του περιφερειάρχη. Ουσιαστικά αν θέλουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας πρέπει να τα βάλουμε όλα μαζί στο τραπέζι.Αλλά κάτι μου λέει ότι αυτή η συζήτηση και αυτή η νομική διάσταση του ζητήματος δεν θα αναζητηθεί ποτέ.
