Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
«Πάμε να κυβερνήσουμε μέχρι το ’19» είναι ο πολιτικός στόχος που θέτει πλέον το Μαξίμου καθώς υπάρχει το τελευταίο 24ωρο ένα κλίμα συγκρατημένης ευφορίας. Μετά την ελληνική υποχώρηση και στο ζήτημα του «Μηχανισμού Δέσμευσης» που θα λειτουργεί ως αυτόματος «κόφτης» δαπανών, όταν δεν επιτυγχάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι και μάλιστα χωρίς να προηγείται έγκριση από τη βουλή, η αξιολόγηση όπως εκτιμούν θα κλείσει τη βδομάδα μετά το Πάσχα. Το κλείσιμο της αξιολόγησης θα συνοδευτεί κατά πάσα πιθανότητα με ευρύ ανασχηματισμό της κυβέρνησης που θα σηματοδοτεί και τη διεύρυνση της κοινοβουλευτικής στήριξης της.
Αυτή η «ευφορία» του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, την ώρα που η εφορία επελαύνει σε ό,τι έχει απομείνει από τη μεσαία τάξη, έχει την εξήγησή της.
Η κυβέρνηση πέρασε δύσκολα με τη διαπραγμάτευση και ο φόβος της ήταν πως η σκληρότητα των δανειστών μπορεί να οδηγήσει στον πλήρη εξευτελισμό της ώστε να μην μπορεί να σταθεί με τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, κάτι το προσφυγικό, κάτι το Brexit, κάτι το ταξίδι και η παρέμβαση Ομπάμα στην Ευρώπη, επέτρεψαν στον Τσίπρα να διαπραγματευτεί τελικά την παραμονή του στην εξουσία, έστω και με την υποχρέωση να θέσει εκτός κυβέρνησης μια σειρά υπουργών που δεν βλέπουν με «καλό μάτι» οι θεσμοί. Δεν είναι λίγοι αυτοί οι υπουργοί που θα «θυσιασθούν» για να πνεύσει «ούριος άνεμος» στις σχέσεις με τους δανειστές ενώ καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα αρμοδιοτήτων. Από το Δρίτσα μέχρι και τον Τόσκα.
Θα περάσει αυτός ο σχεδιασμός για κυβέρνηση Τσίπρα μέχρι το 19; Μετά την εικόνα του Συνεδρίου της ΝΔ, σίγουρα έχει τις πιθανότητες με το μέρος του. Διότι το 10ο Συνέδριο δεν αποδείχθηκε «Συνέδριο Νίκης» κόμματος που βρίσκεται σε τροχιά εξουσίας. Το κλίμα ήταν αμήχανο, βουβό, χωρίς ενθουσιασμό, με συνέδρους που καλούνταν να ψηφίσουν την αυτοκατάργησή τους σύμφωνα με τις θεσμικές αλλαγές που προωθήθηκαν και κυρίως με τον μεγάλο αριθμητικό περιορισμό των μελών της Πολιτικής Επιτροπής.
Εκτός όμως από το γεγονός πως δεν ήταν «Συνέδριο Νίκης» δεν ήταν ούτε και «Συνέδριο Ενότητας». Ενότητας ουσιαστικής, ψυχικής. Ενότητας που δημιουργεί αυτοπεποίθηση και κινητοποιεί δυνάμεις. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπήρχαν. Ό,τι θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε ως «καραμανλική πτέρυγα», στην ουσία απείχε από τις εργασίες του Συνεδρίου και τις ψηφοφορίες. Και το χειρότερο είναι πως αυτή η στάση της αποχής ακολουθήθηκε χωρίς «γραμμή» από τον ίδιο τον Καραμανλή. Τα στελέχη της καραμανλικής πλευράς για διάφορους λόγους – από αισθητικούς μέχρι συναισθηματικούς – έμειναν μακριά. Αυτή η «απόσταση» που έχει δημιουργηθεί φαίνεται πως αντί να μικραίνει μεγαλώνει διαρκώς και η ΝΔ εξακολουθεί να παραμένει στον αστερισμό των «Παπαμιμίκων» που έκαναν «πάρτι» πάλι με την εκλογή των μελών της νέας Πολιτικής Επιτροπής.
Συμπερασματικά και για να ξέρουμε που βρισκόμαστε, έχουμε μια κυβέρνηση που «τα δίνει όλα» μόνο και μόνο για να παραμείνει στους ζεστούς θώκους της εξουσίας και μια αξιωματική αντιπολίτευση που ανεβάζει μεν τους τόνους «στα λόγια» αλλά στην πράξη, είτε επειδή δεν θέλει, είτε επειδή δεν μπορεί, τουλάχιστον ακόμα, αφήνει ελεύθερο το πεδίο στον Τσίπρα. Αυτή είναι η «φωτογραφική εικόνα» της στιγμής. Από κει και πέρα το ερώτημα τίθεται πλέον απευθείας στην κοινωνική βάση της κεντροδεξιάς παράταξης και αφορά στο αν θα αποδεχθεί έτσι σιωπηλά το να αφήσει η ΝΔ τον Τσίπρα να κυβερνάει ανενόχλητος μέχρι το 2019.
